Wat? HULK door Diederik Peeters van SPIN
Discipline? Performance/Theater
Waar? STUK
Wanneer gezien? woensdag 30 oktober ’13
Woede. Niet meteen het eerste woord dat mij te binnen schoot toen ik vorige woensdag plaatsnam in het publiek van HULK. Neen, wat mij wel door het hoofd knalde was het WTF-gevoel in drie stadia. WTF, waar ben ik terecht gekomen; WTF is hier de bedoeling van; en later een verrassende WTF, hoe snel is het voorbije uur en half voorbijgegaan.
Nochtans schoot het stuk wat traag uit de startblokken. Spelen mee: de Belg Diederik Peeters, voormalig artist in residence bij de Beursschouwburg in Brussel en Nada Gambier uit Finland. Ze stellen zichzelf voor als acteurs, dan het geluid, het licht en het decor. Leuk gevonden. En dan begint het stuk. Of is het al bezig?
Allez ja, stuk is veel gezegd. Wat we te zien krijgen zijn au fond twee mensen die een scène bouwen met verschillende vormen van licht, geluid en decor als legoblokken die naar believen te combineren zijn. Ze steken een situatie in elkaar om hem een halve minuut later weer abrupt af te breken. Het spelletje is bevreemdend en zou mij eigenlijk niet zó mogen boeien. Toch zit ik de hele tijd met een stomme grijns op mijn gezicht.
Het publiek is zich voortdurend bewust van het feit dat ze het publiek zijn. Maar vanaf het begin is al duidelijk dat dat ook effectief de bedoeling is. De ongemakkelijkheid van de véél te lang uitgesponnen donkere passage (“we zetten even het podium klaar”) haalt je uit de voorstelling. Het voortdurende doorbreken van de suspension of disbelief door de lichten weer aan te doen net als er een beetje sfeer wordt gecreëerd: het haalt je uit de voorstelling. Je wordt telkens weer in je stoeltje gedrukt en geforceerd te kijken naar theater over theater maken. Het werkt goed, en blijft toch ook spannend. We laten dat vieze -eta woord achterwege.
Een prachtige visuele vondst is de lege filmprojector die van aan de ene kant van het podium in schokken licht werpt op een leeg wit doek aan de andere kant. Onze twee acteurs die in de lichtbundel staan te spelen projecteren zo hun machtsstrijd in schaduwen op het scherm. Ze experimenteren met afstanden tot de lichtbron en onderling tot elkaar: het filmisch resultaat wérkt. Ze spelen in het stuk de rol van acteur en regisseur, maar na verloop van tijd wordt het onduidelijker wie nu welke rol speelt. De outfit van Nada Gambier die geleidelijk aan verandert in de outfit van Diederik Peeters illustreert dit perfect, en het stuk waarbij ze elkaars tekst in een karaokeconversatie brengen is voor mij hét hoogtepunt. Het lijkt allemaal zo moeiteloos, het is gewoon een spelletje. Maar Diederik en Nada kennen duidelijk hun métier, en de occasionele timingsfout wordt hen dan ook met een glimlach vergeven.
Het gespeelde geweld baadt systematisch in een groen licht – hence the title. Toch heeft het stuk ongeveer evenveel met de Hulk te maken als de in de Alma geserveerde louche bruine mengeling van eenhoornprotjes, kattebrokken en zwartepietentranen met stoofvlees te maken heeft. Maar dat is niet erg. Ik was er niet kwaad om.
CLUB KULTUUR 