‘De Sprekende Ezels’ : Over de patat, de apocalyps, zatte waarheden, en andere zin en onzin

Wie?  Jan en alleman // Wat? open podium ‘De Sprekende Ezels’ (ism 30CC)// Waar? At The Bebop // Wanneer? 20 okt 2014

‘De Sprekende Ezels’ is een laagpodium waar moedige zielen die met een artistiek ei zitten hun geluk kunnen beproeven voor een publiek van vlees en bloed. Het concept, zoals beschreven door bezieler Stijn Vranken, is niets meer of minder dan: ‘Alles wat je binnen 10 minuten voor elkaar krijgt op één van onze podia en geen lelijke vlekken achterlaat, is welkom’. De moddervechters blijven dus misschien maar beter thuis. Presentator van dienst was poëet Adriaan Kuipers die instond voor Stijn Vranken. Op licht sarcastische doch aangename wijze gidste hij het publiek door de avond, die in vogelvlucht ging als volgt:

De spits werd afgebeten door Polle met een aardige ode aan de patat geschreven voor zijne gebuur Hans. De zenuwen waren nergens voor nodig, hij deed zijn onderwerp alle eer aan.

Paul Landau dan, singer-songwriter van de vergane glorie, in hawaïhemd en leren broek, wat kan daar over gezegd worden behalve: als je zelf de nood begint te voelen om het publiek tot stilte aan te manen is het misschien tijd om je gitaar op te bergen.

Maarten Luyten kroop op het podium met zijn tekst ‘Zelfbehoud’, een ietwat zwartgallige mijmering over de apocalyps. Hij begon goed met een aantal mooie motieven en metaforen, slaat dan wat een het meanderen en verliest zo deels de kracht van zijn climax: het ontkiemen van een nieuwe wereld.

Mungu Cornelis (verdiende zijn strepen al in ‘En toen kwam ons ma binnen’, en ‘Super8’) bracht comedy op zeer relaxte wijze. Zijn aanstekelijke imitatie van een woordenwisseling tussen twee beschonken bestuurders werkte danig op de lachspieren, en de diep filosofische zatte waarheid die hem op café werd verkondigd – ‘Pingpongen doe je met twee’ – is er eentje die blijft hangen.

Als afsluiter kreeg het publiek Geert Simonis voorgeschoteld, een ancien Ezel die ondertussen goed weet hoe het publiek te bekoren met allerhande straffe stoten in woordgoochelaarij en zinnige onzin. En dat allemaal kosteloos: ‘Ik verkoop geen onzin, ik geef ze weg’, zegt hij zelf.

De optredens werden voorzien van beeld – in de vorm van live drawings – door huistekenaar Wide Verknocke, zo geestig en spitsvondig dat de projector zelf het er warm van kreeg en spontaan even de geest gaf. Een talent om in de gaten te houden.

Zit je zelf met een creatieve kriebel (of ambetante jeuk)? ‘De Sprekende Ezels’ zijn er weer op 10 november, inschrijven kan nog op http://www.desprekendeezels.be/.