Magnus @ Het Depot 23/10

© Willem Govaerts

Ah, de donderdagavond, het moment waarop menig Leuvens student zich waagt aan het fameuze ‘stapke in de wereld’ en zich dus begeeft naar uiteenlopende gaten van verderf. Wel, laat ons met enige zin voor overdrijving stellen dat er afgelopen nacht tussen halftien en elf slechts één feestje was waar u moest zijn: Magnus speelde in Leuven en transformeerde Het Depot in een mix van Berlijnse clubs, jazztenten en het soort bordeel waar iedereen stiekem wel eens wil gaan kijken.

Als u de laatste twintig jaar onder een motherfucker van een steen heeft geleefd en Tom Barman niet kent van dEUS, dan toch wel van zijn fijne film ‘Any Way the Wind Blows’, de 0110-concerten of het recent opnieuw gestarte Magnus, zijn samenwerking met CJ Bolland. Tien jaar na hun fantastische debuut ‘The Body Gave You Everything’ keerde de groep terug met ‘Where Neon Goes to Die’, een opvolger die meer zijn tijd neemt om uw dansbenen te activeren. Live was daar echter geen sprake van, het nieuwe materiaal vond meteen aansluiting bij de oude krakers. ‘Singing Man’, ‘Puppy’ en ‘Regulate’ zijn over tien jaar even grote klassiekers als hun allereerste singles, mark our words.

Professionals die ze zijn, opende Magnus met enkele van die oude, bekende nummers om het publiek meteen mee te krijgen. Meesterlijke zet overigens, songs als ‘Rhythm is Deified’ en ‘Jumpneedle’ werkten als een rode lap op een stier en lieten Het Depot van de eerste minuut op en neer deinen. Wie had gekozen voor de comfortabele zitjes achteraan, had er trouwens bitter weinig van begrepen: op een Magnus-optreden wordt er gedanst, en nog geen klein beetje ook. Als de ongemeen funky beats van Bolland de klus niet klaarden, dan kwam je wel aan het bewegen door Barman’s aanstelijke moves of gitarist Tim Vanhamel’s spastisch gekronkel. Niemand trouwens die kan tippen aan deze laatste zijn indringende blik die je meteen laat weten hoe laat het is: tijd om te dansen.

De band die Barman en Bolland rond zich hebben verzameld leverde trouwens uitstekend werk, en het is knap om te zien hoe muzikanten van verschillende achtergronden zo vloeiend samenwerken en zich het funk/pop/electro-idioom eigen maakten. Deze mannen amuseren zich kostelijk, getuige het speelplezier dat zelfs van kleinere songs als ‘Pistolero Savvy’ afspatte. Ook de setlist was nagenoeg perfect, met een evenwicht tussen beide platen en genoeg speling voor jams (het einde van ‘French Movies’) en zuivere techno-escapades (de outro van ‘Assault on Magnus’). Alleen had de stroom er voor ons niet af gemoeten met ‘Death of Neon’ of ‘Everybody Loves Repetition’. Ach, detailkritiek.

Het heeft tien jaar geduurd, maar eindelijk hebben we de Magnus-songs door een live-band uitgevoerd gezien, en we hebben er nog een potje bij gedanst ook; meer kan een mens zich niet wensen. Of kom, die gewoonweg geile baslijn aan het eind van afsluiter ‘Summer’s Here’, gisteren voor de gelegenheid gespeeld door dEUS-bassist Alan Gevaert, had voor ons heel de nacht mogen doorgaan.

Wie? De sexy motherfuckers van Magnus//Waar? Het Depot//Wanneer? 23 okt 2014//Waarom? Omdat het te gek was.