The Van Jets @ Het Depot

De Oostendse rockband The Van Jets met Johannes Verschaeve aan het roer was dinsdagavond in Het Depot en de afwezigen (of diegenen die geen ticket meer konden bemachtigen) hadden ongelijk! De winnaars van Humo’s Rock Rally 2004 knalden er op los met hun vierde album ‘Welcome To Strange Paradise’. Om het met de woorden van frontman Johannes te zeggen: ‘We hebben er een paradijs op aarde van gemaakt, maar met al onze neuroses maken we de boel kapot’. En dat laatste mag u zelfs letterlijk nemen, want Het Depot zal naar alle waarschijnlijkheid enkele renovatiewerken moeten uitvoeren na de passage van het wervelende The Van Jets. En of ze van jetje hebben gegeven!

Een korte geschiedenis

De beginjaren

Als winnaar van Humo’s Rock Rally in 2004 kon hun carrière echt beginnen en na 3 jaar volop singles releasen, verscheen in 2007 het debuutalbum van The Van Jets. ‘Electric Soldiers’ was de naam, genoemd naar de single die vooraf al verschenen was. In dat album deed vooral What’s going on het goed en met dat album, die grote hit en die zege in Humo’s Rock Rally op zak, trok de jonge rockband de festivalzomer in. Op Rock Werchter en Pukkelpop mochten ze direct het hoofdpodium betreden en daarmee was de band officieel gelanceerd.

Cat Fit Fury!

Opnieuw 3 jaar later bevestigden ze hun talent met de release van het tweede album ‘Cat Fit Fury!’. Met als grote klepper The Future scoorde de band een monsterhit binnen de grenzen van het eerder alternatieve Studio Brussel. Zeven keer de nummer 1-positie in ‘De Afrekening’ en de meest gedraaide plaat in 2010 op de radiozender was uiteindelijk het verdict. En niet enkel The Future deed het goed op deze plaat, ook Down Below en Teevee stonden op 1 in De Afrekening. Zo trokken The Van Jets de concertzalen in en ze doorkruisten niet alleen België. In Duitsland, Frankrijk, Nederland en zelfs Scandinavië verschenen ze met hun beide albums en zo tourden ze ook in de zomer op enkele Belgische festivals, waaronder opnieuw Rock Werchter. Op het hoofdpodium, of wat dacht u?

Halo

Het volgende album ‘Halo’ kwam in 2012 op de markt en ook dit album deed het goed volgens De Afrekening. Ondanks de opvallende verandering van stijl (vooral de keyboards kregen een grotere rol), scheerden singles als Danger Zone, Here Comes The Light en Broken Bones opnieuw hoge toppen. De stijlevolutie viel niet alleen op binnen de sounds, maar het gehele plaatje van The Van Jets kreeg een boost met o.a. opvallende LED-verlichting in het decor en een zorgvuldige show die werd gekenmerkt door het ontbloot bovenlijf van zanger Johannes Verschaeve en de meerwaarde die Team William bracht op de keyboards, was ook een kwaliteitsinjectie voor het vernieuwde The Van Jets. Uiteraard volgde ook bij deze plaat een tournee en vanaf 2012 mocht men dus wel spreken van een vaste waarde voor Rock Werchter en Pukkelpop.

Welcome To Strange Paradise

Ook dit jaar waren The Van Jets dus van de partij op Pukkelpop (voor de vijfde keer!) en ik was er bij op woensdag 19 augustus, om 21:05 in de Castello. Niet het hoofdpodium dus, maar dat verhinderde de band niet om er een gigantisch feestje van te maken voor een volle tent. Dit mede dankzij het wauw-effect dat ik had van hun nieuwe plaat ‘Welcome To Strange Paradise’. Het vierde album werd op 17 april 2015 uitgebracht en was dus nog een vers juweeltje voor vele aanwezigen op Pukkelpop. En dat was dinsdagavond in Het Depot misschien niet anders. Met Two Tides Of Ice hadden The Van Jets er een nieuwe nummer 1 bij in De Afrekening en dit mede dankzij de Londense producer Leo Abrahams die al met o.a. Florence And The Machine, Oscar And The Wolf en Paolo Nutini werkte.

Het Depot, Leuven, dinsdag 27 oktober 2015, 20:00.

Zelfs als je denkt goed op tijd te zijn om wachtrijen te voorkomen, sta je bij concerten als deze om half 8 toch nog vrij achteraan in een rij buiten aan Het Depot om de zaal te mogen betreden. Zoals op de affiche stond, begon om stipt half 9 het voorprogramma en een uur later was het de beurt aan de band waar iedereen op stond te wachten. The Van Jets stonden in de coulissen waarschijnlijk even hard te popelen als de wachtende uitverkochte zaal, mezelf incluis.

Great Mountain Fire

Elk zelfrespecterend groot concert voorziet een voorprogramma en dat was vanavond niet anders. Opwarmers van dienst waren Great Mountain Fire en ze deden het voortreffelijk. Vol zelfvertrouwen het podium opkomen voor een halfvolle zaal en er dan nog eens een stevige lap op geven, het is niet iedere jonge opkomende band gegeven. De Brusselse groep speelde een mix van funky, vaak onverstaanbare, mysterieuze, dynamische feestmuziek en dat viel goed in de smaak bij het wachtende publiek. Ongetwijfeld een band om in de gaten te houden!

The Van Jets

Met Michael Verschaeve (drums en broer van), Wolfgang Vanwymeersch (gitaar, vocals) en Frederik Tampere (Basgitaar) aan zijn zijde, stond frontman Johannes Verschaeve dus dinsdagavond in Het Depot als deel van de tournee rond het vers uitgebrachte ‘Welcome To Strange Paradise’. En de aanwezigheid van die nieuwe plaat merkten we onmiddellijk in de intro. Een robotstem heette het publiek “welcome” en kondigde de band aan, waarna de eerste gitaarsnaren direct werden aangeslagen. Na een eerder statisch begin (in schril contrast met Great Mountain Fire), begon het energieke er toch wat in te komen met de single Welcome To Strange Paradise. Tussen de nummers in is er weer die mysterieuze robotstem en het publiek schuddebolt lustig mee met het opzwepende Twelve Note Scale, een nieuw nummer uit het al even nieuwe album. De zaal wordt stilaan warm en dit mede dankzij de oproep van Johannes om allemaal wakker te worden voor The Sound Of Sea, een nummer dat naar alle waarschijnlijkheid verwijst naar geboortestad Oostende. Tot dan vond ik het persoonlijk geen superspetterend begin. Wat wel bijdroeg tot spektakel, was het gitaarduel tussen leadzanger Johannes en gitarist Wolfgang. Iets wat niet te onderschatten gevolgen had voor de fysiek van Wolfgang’s gitaar. Doorheen heel het concert zal zijn gitaar nog worden opgelapt met ducktape.

© Olivia Peeters

Na een eerder rustige beginfase, werd het vuurwerk met behulp van het zesde nummer Danger Zone toch opgestoken. Na wat geëxperimenteer met de gitaren, kwamen nu vooral de keyboards in de spotlights. De ganse zaal is mee met de ophitsende hit, maar wat me toch wat blijft storen was de onverstaanbaarheid van de teksten. Terwijl Johannes het publiek nog eens entertaint stapelen de gitaarsolo’s zich op en na de toekomstige hit Utopia, verrast de frontman ons met de boodschap dat hij het volgend nummer nog nooit voor ons heeft gespeeld. Pink & Blue is de titel, waarna de poëet in hem bovenkomt en het volgende gedicht opzegt: “Meisjes houden van roze, jongens van blauw. Ik vraag me soms af waar ik van hou”. Misschien weinig betekenisvol, maar stof tot nadenken tijdens het volgende nummer is het zeker. En of ik nadenk tijdens dat nummer, want ik begin rond me heen te kijken en ik zie de ganse zaal gehypnotiseerd door de felle witte lichten die niet alleen Johannes in de spotlights zet (waardoor ik zijn ondertussen bezweet gezicht zie), maar vooral de aandacht die de massa heeft voor wat er zich op het podium afspeelt, valt me op. Iets wat gitarist Wolfgang Vanwymeersch waarschijnlijk niet zag door zijn lange haren die de ogen grotendeels bedekten. Tot zover het nadenk-gedeelte want Johannes heeft na Here Comes The Light ineens zin om tussen het publiek te komen zingen. Na enkele solodansen met de toeschouwers, klimt hij terug het podium op om een reeks nummers te brengen die allemaal nogal dezelfde stijl hebben naar mijn gevoel.

Tijdens deze drie songs was het voor mij vooral wachten op een volgende hit en ik werd op mijn wenken bediend want met Broken Bones was ik weer helemaal mee met de magie die The Van Jets zo nu en dan kunnen overbrengen. Weliswaar met een minder wauw-effect dan wat ik op Pukkelpop ervaarde, maar dat valt misschien te wijten aan de aparte sfeer die er op een festival logischerwijs meer rondhangt dan in een zaal. De laatste drie nummer (vóór de toegiften) waren trouwens stuk voor stuk kleppers in de gedaante van het eerder vernoemde Broken Bones, maar vervolgens kwam Down Below en als gebruikelijke ‘eerste afsluiter’ brachten The Van Jets ons hun nieuwe hit Two Tides Of Ice. Het publiek lipt mee met de tekst, terwijl Johannes zich opmaakt voor een heuse stage dive. Tegen al mijn verwachtingen in verloopt die verrassend succesvol en zonder kleerscheuren plaatst de frontman de laatste dansmoves tussen zijn bewonderaars. Na deze gekke eindtaferelen, worden de gebruikte gitaren en micro’s weggegooid en hoopt de ganse zaal op enkele bisnummers door het refrein van het aanstekelijke Two Tides Of Ice na te bootsen.

Dankzij ons enthousiasme wordt Johannes aangemoedigd om het podium terug te betreden. Solo dus, welteverstaan. “Laat me ne keer iets alleen doen, de rest moet da ni weten”, aldus Johannes Verschaeve. Met een onverwacht zwoele, akoestische versie van Teevee verrast hij ons met zijn gevoelige kant. Voor de eerste keer deze avond versta ik ook elk woord dat er uit zijn mond komt en dat bevalt me. En om het contrast met het aansluitende nummer zo groot mogelijk te maken, werd gekozen voor de ruige, heavy metal Matador als voorlaatste song. Gezamenlijk dus, met de ganse band welteverstaan. Dit nummer kon onmogelijk het einde betekenen van dit concert en dus volgde na dit zelfs onaangenaam hard scheurende gitaarspel en luidkeels geschreeuw de ontknoping met The Future. Na het verwachte afscheid van de band, zingt de zaal gewoon verder en zo klonk het refrein vaker dan voorzien door Het Depot. Een mooi einde van een mooi concert, al vond ik het met momenten wat afzwakken. Na een eerder matig begin, veelbelovend midden en geweldig slot, begeef ik me naar het café van Het Depot en denk ik na over een slechte woordspeling. Omdat ik er toch zo trots over ben, gebruik ik het daarom tweemaal in deze recensie. Ze hebben verdorie van jetje gegeven!

Wat? The Van Jets // Wanneer? dinsdag 27 oktober 2015 // Waar? Het Depot Leuven // Waarom? Een avondje stevige (indie)rock kan toch nooit kwaad voor de gehoorvliezen