Een roman als uitgangspunt voor een dansvoorstelling: geen evidente keuze. Zeker niet als die roman ‘Die Wahlverwandschaften’ is, een twee eeuwen oude roman van Goethe. Toch is dat precies het uitgangspunt van ‘alleen de grootste nabijheid’ de nieuwe productie van fABULEUS en Dox.
Acht jongeren hebben het podium al ingenomen wanneer het publiek de zaal binnenkomt. Ze zijn druk in de weer met hun waterflesjes, laptops, smartphones en elkaar. Het geheel doet denken aan een studieruimte, een indruk die nog versterkt wordt door de met schriften en boeken bezaaide tafels waar ze aan zitten.
Het verhaal dat ze zullen brengen, is simpel: Eduard en Charlotte, een koppel, nodigen Otto, kapitein en vriend van Eduard, en Ottily, nichtje van Charlotte uit. De vier worden algauw hopeloos verliefd, en wat volgt is een spel van aantrekken en afstoten, een worsteling tussen de natuurlijke driften en de opgelegde normen van de cultuur.
De dansers/acteurs stappen in en uit dit verhaal. Soms zijn ze zichzelf, soms een deel van het personage. Tussendoor vertellen ze elkaar en de toeschouwers met behulp van sildes, een microfoon en wikipedia over de achtergrond van de roman. Als publiek word je heen en weer geslingerd tussen het kijken naar de voorstelling en betrokken zijn in een soort van repetitieproces dat de dansers doormaken.
Mede dankzij de tussenkomsten van de acteurs, is dit een hele begrijpbare dansvoorstelling. Geen ellenlange routine van bewegingen waarbij je je op het einde afvraagt wat je nu eigenlijk gezien hebt, maar kleine explosies van dans, gekaderd in het verhaal van de vier geliefden en opgevuld met achtergrondinformatie. Jammer genoeg maakt net die extra informatie het soms wat té uitleggerig, want af en toe krijg ik het gevoel dat ik in een collegezaal zit in plaats van in een theaterzaal. Gelukkig is er ook ruimte voor humor, die voor een welkome afwisseling zorgt naast informatie.
Die afwisseling tussen ernst en luchtigheid is typerend voor deze voorstelling vol tegenstellingen: alle mogelijke grenzen tussen voorstelling en werkelijkheid vervagen en worden in vraag gesteld, personage en acteur staan naast elkaar op het podium en het verhaal wordt afgewisseld met zijsprongen over compleet andere dingen die op het eerste gezicht niet bij het verhaal passen, maar er op de een of andere manier toch in thuishoren.
Ook alle lof voor de energie waarmee de dansers zich het hele uur smijten. Ze dansen de ziel uit hun lijf in het verhaal van de vier geliefden, maar storten zich met evenveel energie op een impressie van landschapsarchitectuur. Toch lijken ze in hun energie hier en daar wat afwerking te missen. Sommige delen komen wat rommelig over, en dat is jammer, want de beweging op zich werkt heel krachtig.
Samengevat is ‘alleen de grootste nabijheid’ een hele toegankelijke dansvoorstelling, die bruisend van energie flirt met elke mogelijke tegenstelling die er in het theater te bedenken valt, maar die hier en daar toch nog wat afwerking mist.
Alleen de grootste nabijheid speelt nog tot en met zaterdag 13 november in STUK, maar gaat daarna nog tot en met 11 februari op reis doorheen Vlaanderen en Nederland.
Wat? Alleen de grootste nabijheid, fABULEUS en DOX // Wanneer? vrij 12/11/2015 en za 13/11/2015 om 20u30 // Prijs? €14,00 ( €10,00 met cultuurkaart) // waar? STUK
CLUB KULTUUR 
Pingback: Alleen de allergrootste nabijheid, of hoe grenzen vervagen « Leven in Leuven