SOJA kleurt Het Depot groen, geel en rood

In de categorie ‘… kleurt Het Depot groen, geel en rood’, was het, na The Wailers vorig jaar, op 16 oktober de beurt aan de Amerikaanse reggaeband SOJA. De band is bezig aan een Europese tour en Leuven passeerde zondagavond de revue. De mannen stuurden iedereen (al dan niet letterlijk) naar hogere sferen in een stampvol Depot.

Het Depot zet in op reggae want na The Wailers vorig jaar op 12 december, is het aan SOJA (Soldiers Of Jah Army) om de zaal om te toveren tot een plaats vol samenhorigheid, positivisme en solidariteit op de sound van reggae/reggaerock. Leuven blijft een hotspot voor de reggaegemeenschap want meer en meer fuiven en festivals staan in het teken van dit genre. Jonge bands als Judah Vibes zijn daar het levende bewijs van.

Het is 20 uur op een zondagavond en de studentenintocht is druk aan de gang rondom het Leuvense station. Terwijl een lange rij staat te wachten op de opening van de deuren onder een volle maan, passeren honderden studenten(valiezen) Het Depot om zich naar hun kot te begeven voor een nieuwe week. De -om en bij de- 850 gelukkigen die een ticket konden bemachtigen voor het zéér gegeerde concert van SOJA wachten ongeduldig tot de poorten open gaan om een plaatsje te zoeken in een zaal die veel te klein is voor zo’n wereldact. Enkele wanhopigen proberen buiten toch nog een ticket te bemachtigen, tevergeefs. Voor die ongelukkigen (en iedereen die  terug wilt naar 16 oktober omstreeks 20:00) deze review.

UpHill Soundstation warmt op en verdient een eervolle vermelding binnen dit verslag, maar de mannen waar iedereen op staat te wachten komen op het podium om kwart na negen. Er wordt een drietal nummers onafgebroken na elkaar gespeeld zonder bindingstekst en dan spreekt frontman Jacob Hemphill de profetische woorden “Hello Belgium”. Een enthousiaste zaal danst gezapig mee op de vibes en de 299 vaste rode stoeltjes blijven begrijpelijkerwijs leeg. Het is wachten op een eerste classic want voorlopig worden er vooral songs van het nieuwe album gespeeld.

Een half uurtje na de eerst gespeelde noot is het dan eindelijk zover: ‘Rest Of My Life‘ wordt ingezet en Het Depot skankt mogelijks nog harder mee dan ervoor. Een epische samenwerking tussen saxofonist Hellman Escorcia en trompettist Rafael Rodriguez zorgt meermaals voor een absurd fanatiek handengeklap van het publiek. Daarnaast staan er nog twee elektrische gitaren, een basgitaar, keyboard, percussie, drumstel en soms al eens een akoestische gitaar op het 115 m² grote podium.

Of zanger Jacob Hemphill zich ondertussen in hogere sferen bevindt, laten we in het midden, maar feit is dat er een brede grijns en kleine oogjes te zien zijn bij de man. En wat hij deed wanneer hij een nummertje in de coulissen verbleef, hoeft ook geen verrassing te zijn. Aan oktober sober doet de band niet mee, dat mag wel duidelijk zijn. Het publiek wordt alleszins wel in hogere sferen gebracht door het geweldige samenspel van de 8-koppige groep. Het blijft wel weer wachten op enkele hits. We zullen daaromtrent een beetje op onze honger blijven zitten want onder andere ‘True Love‘, ‘You & Me’, ‘Losing My Mind’ en ‘Jah Atmosphere’ zullen we nooit te horen krijgen. Er worden heel veel nieuwe songs gespeeld en dat is te zien aan de tekstkennis van zanger Hemphill. Met de gsm in de hand worden de lyrics afgelezen (of daar gaan we toch vanuit), speciaal.

The farther I get away, The more I hold on
It’s just this feeling I get, It’s like I’m not done yet.

Na een uurtje reggaerock van het hoogste niveau is het tijd voor ‘Not Done Yet‘. En dat geldt ook voor deze avond. Het concert is nog niet voorbij, maar na 60 minuten zijn de rode stoeltjes toch al wat gevulder. Het Depot wordt wat moe, Jacob Hemphill vertelt met zijn herkenbare nasale stem dat het vanavond de zesde show op rij is, dat ze morgen eindelijk nog eens een vrije dag hebben dus dat ze vanavond nog eens alles kunnen geven, dat ze daarna nog twee weken door Duitsland, Frankrijk en Spanje touren en dat ze blij zijn dat we zijn gekomen. We maken ons op voor enkele bisnummers.

Het vaste stramien wordt ingezet: bedanking voor de crew, artiesten en publiek, laatste nummer alvorens de coulissen in te duiken, twee minuten wegblijven, een enthousiaste ‘we want more’ van de zaal en luid applaus wanneer de band het podium terug betreedt. Met ‘I Don’t Wanna Wait‘ eindigen we de avond uiteindelijk en een staande ovatie is de bedanking van een voldane zaal. Da’s ook rap gebeurd als je al rechtstaat natuurlijk. Het was een totale beleving voor oog en oor met spectaculaire solo’s en enthousiast rondzwierende dreadlocks. Als ik de rest van mijn leven zou kunnen spenderen als deze avond, ik zou het opnieuw en opnieuw doen.

Wat? SOJA // Wanneer? 16 oktober 2016, 20u // Waar? Het Depot // Prijs? €22 (€20 met cultuurkaart, da’s een voordeel van 1 pintje hé)