Eind jaren dertig vond in Amerika ‘de grote depressie’ plaats. Een beurscrash met als direct gevolg een bankencrisis en internationale schuldencrisissen. Zo wat de grootste economische depressie van de twintigste eeuw. In deze tijd werden dansmarathons georganiseerd waarbij de armeren van de samenleving op de dansvloer dansten tot men niet meer kon rechtstaan. De rijken waren het publiek. Het ging niet om de kwaliteit van het dansen maar wel om het uithoudingsvermogen. Soms werd er tot drie maanden lang gedanst, met om de twee uur tien minuten pauze. Een uitputtingsslag die de arme bevolking aanging om door middel van sponsoring wat geld in het laatje te krijgen. Een ferm, misschien zelfs bijna walgelijk, concept dat theatermakers en acteurs Joke Emmers (°1990, België) en Daan Van Bendegem (°1993, Nederland) nu, 75 jaar later, opnieuw aangaan in I used to love to look at the ocean but now I don’t care if I ever see it again.
Foto: Jos Kuklewski
Het hoeft niet altijd zwaarmoedig, emotioneel en met drie dubbele bodems te zijn. Dat wordt helemaal bewezen in deze voorstelling die op het eerste zicht op oppervlakkig amusementstheater lijkt. Toch, wanneer je iets dieper graaft en door het lachen heen naar de ontroering kan kijken, schuilen er, bijna clichématige maar daarom niet minder waar, maatschappelijke aanklachten in die je doen nadenken. Stof tot reflectie over de theaterwereld en de commercialiteit ervan.
Het opzet en de verhaallijn van de voorstelling zijn simpel: twee jonge kunstenaars, een regisseur en een actrice, die sinds kort vertoeven in het ‘veelbelovende’ Hollywood en op zoek zijn naar hun ‘American dream’, ontmoeten elkaar en doen impulsief mee aan de marathon om hun kans op ontdekt te worden groter te maken. Zonder enige voorbereiding en onbekend van elkaar zullen zij het als paar 17 ver schoppen in deze marathon die live wordt begeleid door jazzkwartet Matig Wonder, een opgezette naam waar veel reclame voor werd gemaakt tijdens de marathon. Van spandoeken tot catering in de tribune. Maar niet enkel gaven de rollen die de muzikanten op zich namen een meerwaarde aan de voorstelling, maar bovenal ook de muziek die zij verzorgden.
In anderhalf uur namen Emmers en Van Bendegem je mee in een marathon van drie weken. Een afvallings- én uitputtingsrace in hoog tempo. Met korte dialogen vol humor, pittige danspassen, een uithoudingsvermogen om U tegen te zeggen en special acts werd het publiek meegenomen op een zeer fijne trip.
Foto: Jos Kuklewski
Op een bepaald moment voelde je je als toeschouwer in een circus. De uitgebuitte dieren op de bühne, jij comfortabel in de zeteltjes. Een positie die confronterend aanvoelde, zeker wanneer de host van de marathon (en tevens de drummer van de band) na de act er op stond dat de acteurs klein geld verdienden en zij vervolgens met hun hand al bedelend langs het publiek gingen. Uitbundig werden er centen gegooid die de uitgeputte personages nauwelijks nog konden oprapen, het toch deden en vervolgens verder gingen dansen en om tussendoor nog een sandwich te eten.
Deze voorstelling doet je, zeker als theatermaker, nadenken over het belang van sponsoring en in hoeverre je jezelf hiermee ‘verkoopt’. Een goedgekaderd discussiepunt.
I used to love to look at the ocean but now I don’t care if I ever see it again is op tournee doorheen heel Vlaanderen tot en met 31 maart. De volledige speellijst vindt u hier.
Ik zag I used to love to look at the ocean but now i don’t care if I ever see it again // Van en met Jokke Emmers, Daan Van Bendegem // Muzikanten Thomas Hanenberg, Freek Rijna, Thijs van Gemert, Bart van Gemert // In 30CC Wagehuys // Op 3 maart 2017
CLUB KULTUUR 