Huppelend door het bloemenveld smelten twee individuen samen als één. Zo elegant als een tulp, zo magisch als een roos. Broos dwalen ze door het veld alsof er op dat moment niets meer telt. Bloeit hun vriendschap open of verwelkt ze in de vergetelheid?
De prijs ontvangende film Close van Lukas Dhont vertelt het verhaal van een speciale vriendschap tussen Remi (Gustav De Waele) en Léo (Eden Dambrine). De twee jongens van ongeveer twaalf jaar zijn onafscheidelijk. Lepeltje lepeltje in bed geeft Remi toe dat het stormt in zijn hoofd en dat hij de orkaan van zijn gedachten niet kan temmen. Toch waagt Léo een poging door middel van een bedtime story te vertellen. Hun vriendschap, bijna broederschap, oogt teder en fragiel, iets wat de andere kinderen op school ook merken. Hun klasgenoten vragen hen of ze een koppel zijn, waarop Léo defensief wordt. Zo ver zelfs dat het resulteert in een heftig gevecht tussen de twee vrienden. Hun afstand groeit en groeit tot Remi zijn eigen leven neemt.
Het thema van de film draagt veel waarde met zich mee maar vaak zijn de clichés in typische zelfmoorddrama’s eentonig. Toch sust Lukas Dhont snel die bezorgdheid door veel clichés te doorbreken. De wijze of daad van de zelfmoord bespreekt of toont hij namelijk niet, omdat het simpelweg niet van belang is. Hetgeen wat deze film ook onderscheidt van de rest zijn de onderlinge relaties tussen de personages. Eerst en vooral de tedere band tussen Remi en Léo, een band die zo diep gaat dat het fataal wordt. Ten tweede, de relatie tussen Remi en zijn gezin voelt ondersteunend aan. Hij vliegt vanuit een warm nest tegen de venster van de realiteit. Op die manier valt het op dat we zelfs in de ‘juiste’ omstandigheden niet merken welke pijn in iemands brein leeft. Na het verlies vindt Léo rust bij zijn broer. Hoewel een grote broer normaal als een bron van frictie en conflict wordt beschouwd, is hij nu een troost voor Léo. Als hij er nood aan heeft, slaapt hij bij zijn broer en ook fysiek tonen ze affectie.
@IMDb
Het tweede deel van de film gaat over hoe een twaalfjarig kind, Léo, een verpletterende schuld met zich mee draagt. Dat wordt getoond door hoe hij stiekem naar Remi’s huis sluipt in de hoop langs hem in bed te kruipen. Of hoe hij letterlijk bescherming rond zichzelf bouwt door in zijn ijshockeykostuum te paraderen. Die poëtische metaforen zweven melodieus over het grote scherm. Nochtans kwamen die metaforen niet altijd tot hun recht door de overbodige close-ups. Af en toe prikkelt een long shot iets meer bij het gevoel van de kijker aangezien we zo de lichaamstaal van het lijdende personage beter kunnen waarnemen.
In de wereld van vandaag wordt het als maar moeilijker als jongen om affectie en liefde te tonen bij een vriend. Deze film doorbreekt dat machobeeld dat in deze maatschappij werd gecreëerd. Lukas Dhont slaagt op een poëtische wijze erin om een bestaand thema binnenstebuiten te trekken. En door die cliché doorbrekende beelden verdient deze film om de Belgische inzending voor een Oscar te zijn.
De film Close van Lukas Dhont was te zien in cinema Zed te Leuven. Hij kan nog altijd bekeken worden door iedereen. Als je een cultuurkaart hebt, krijg je zelfs korting.
CLUB KULTUUR 