Acht zeshoeken, acht jongeren, één keuze. Met de voorstelling ‘De Kwetsbaren’ snijden fABULEUS en Rashif El Kaoui de maatschappij open en laten al haar ingewanden zien. Een ruggenmerg van racisme, een lever van leugens maar toch wordt één orgaan het meeste schade aangedaan: het hart van de maatschappij.
Acht jongeren liggen op de grond. Verwond door de wereld worden ze wakker in een opgesloten kamer met maar één uitweg: O. O is een witte vrouw in het begin van haar twintiger jaren. Na al haar bezwaren blijkt zij toch de uitverkorene te zijn om te beslissen over leven of dood van deze jongeren. Eén iemand mag blijven leven, maar wie? Die gedachte klonk te absurd voor O dus ze kiest de eerste persoon uit, denkende dat het een grap was. Helaas is het bloedserieus, letterlijk, en het meisje sterft. Geschrokken schiet O in paniek. Ze interviewt iedere persoon en vraagt waarom zij het verdienen om te blijven leven.
O heeft een computer met alle informatie over de jongeren: hun afkomst, leeftijd, studie, bloedgroep, diepste geheimen, spijt… alles. Toch beslist ze om enkel naar de mensen te luisteren zonder haar computer te bekijken. Ze ziet dat Ahmed liegt nadat hij een zielig verhaal vertelde over een drugsverleden en armoede. Want als hij inspeelt op de vooroordelen die O over hem heeft, laat ze hem misschien gaan. O verwoordt dat het niet eerlijk is dat hij liegt. Ahmed zegt: “Het probleem is niet dat ik tegen u gelogen heb, O. Het probleem is dat gij mij hebt geloofd.”
In de achthoeken worden de jongeren in de gaten gehouden door een camera. Iedere beweging die ze maken, ieder geluid dat ze slaken, staat op beeld. Verdeeld door de isolatie voelen ze zich bekeken, zoals ze zich ook voelen in het dagelijkse leven onder het mom van discriminatie, racisme bijvoorbeeld. Imara vertelt dat ze zich constant moet verantwoorden, waarom ze geen afro heeft bijvoorbeeld. Iedereen zegt altijd hoe je jezelf moet zijn, maar hoe kan dat als je niet tot de norm behoort? “Hoe krijg ik u uitgelegd wat is opgelegd?” De jongeren dragen elk een andere kleur kleding en vormen samen de regenboog. Mensen die geen racisme ervaren, beweren dat ze kleurenblind zijn, dat ze geen verschil zien in elkaar. Dat is net niet de bedoeling want als je kleurenblind bent, ben je ook blind voor de ongelijkheid.
@Clara Hermans
Eveneens is de grote vraag: waarom zou jij mogen blijven leven? Wat ga jij doen om de wereld te veranderen? Leven gaat over de maatschappij haar zin geven. Goede punten, zware job, grote mond, dikke kont. Je spreekt meerdere talen, je ouders zijn rijk en vooral wit. Je bent zelfstandig maar luistert ook naar de autoriteit. De meid die beslist over jouw bestaan kijkt naar jouw slaagkansen in onze samenleving. Kan je samenleven met anderen en je slechte kwaliteiten nog veranderen? Met egoïsme jaag je mensen weg maar met empathie jezelf. Kijk maar naar O.
O zet eindelijk de speaker aan waardoor de jongeren met elkaar kunnen spreken. Ze schelden elkaar uit maar vooral haar. Wat voor een witte, cis bakfiets mens ze is die nooit naar een ander kijkt, enkel naar zichzelf. Dat ze alle luxe heeft en zonder zorgen slurpt aan haar chiazaad-smoothie terwijl ze haar acne van haar gezicht krabt en moddervet is. Na dit kruipt de onverschilligheid O’s lichaam binnen. Ze duwt op iedere knop. Eén voor één gaan de jongeren hun bloederige dood tegemoet. Iedereen sterft behalve O. En ze lacht.
Wie had gedacht dat een paar scheldwoorden O over de streep zouden trekken? Die hartverscheurende verhalen, die minderwaardigheidscomplexen van alle jongeren die ze zo graag wilde redden, vallen in het water nadat ze dik werd genoemd. Staat de grens van onze tolerantie bij onze eigen gevoeligheid? Ze liet de jongeren kruipen maar wanneer vooroordelen over haar binnen sluipen, oefent ze haar macht uit. Vanaf het moment dat zij ook eens een label krijgt opgeplakt, verzwakt zoals iedere persoon in die kamer, gaat het erover. Het is over, het is gedaan.
Hoewel de voorstelling deze zware onderwerpen aansnijdt, slagen Rashif El Kaoui en fABULEUS erin om het vaak luchtig te houden. De manier waarop ze spelen met vooroordelen veroorzaakt gelach. De voorstelling draagt een goede balans tussen humoristische taferelen en kippenvel momenten, dat is net wat theaterstuk net zo goed maakt. De dialogen vloeien vlot van de lippen en de acteerprestaties zijn keel grijpend en hilarisch. Het is confronterend om ons als mens zo blootgesteld te voelen, maar dat is net het doel. De jonge acteurs leggen de maatschappij open op de operatietafel. Er is veel beschadigd maar we kunnen nog veel redden, wij allemaal.
Deze voorstelling van fABULEUS en Rashif El Kaoui was te zien in Opek in Leuven. De Kwetsbaren speelt nog tot 26/05 in Leuven en op 3/05 in Antwerpen. Studenten met een cultuurkaart krijgen korting.
CLUB KULTUUR 