Interview over de liefde met cabaretkoppel Grof Geschud

Hij komt uit het Vlaamse Zoersel, zij uit het Nederlandse Dinxperlo. Lander Severins (23) en Myrthe van Velden (24) leerden elkaar in 2014 kennen tijdens hun cabaretopleiding in ’s-Hertogenbosch in Nederland. Sinds 2019 treden ze op als het cabaretduo Grof Geschud. Een interview over hun debuutvoorstelling LIJMEN, maar vooral over hun liefde voor elkaar.

Lander en Myrthe tijdens hun voorstelling LIJMEN.
© Jaap Reedijk

Jullie debuutvoorstelling LIJMEN gaat over de liefde in al haar geuren en kleuren, van jonge tot oude liefde. Hoe zijn jullie op dit onderwerp gekomen?

Myrthe: ‘Dat was een beetje via onze regisseur, Raf Walschaerts (Kommil Foo). We hadden Raf gevraagd om regisseur te zijn voor onze afstudeervoorstelling. Toen hij ons materiaal bekeek, zei hij dat in al onze teksten onze liefde zit. Dat verbaasde ons. “Nee, het gaat gewoon over een oud koppel”, zeiden we. Maar Raf was zeker. “Dit gaat wel over jullie, het is jullie liefde die ervan afstraalt”, zei hij.’

Lander: ‘We zijn dat dan veel meer gaan onderzoeken, waardoor het opeens veel te privé werd, als een soort van therapietheater. (lacht) Uiteindelijk hebben we van dat persoonlijke wel iets universeels kunnen maken. We zijn eigenlijk begonnen vanuit een fascinatie voor oude liefdes. Hoe oude mensen naar liefde kijken, maar ook angst hebben om alleen achter te blijven. Zo ging het dan per ongeluk over onze eigen liefde, over onze angsten en verlangens. En hoe die soms wel en niet stroken met elkaar.’

Wat strookt dan bijvoorbeeld soms niet?

Myrthe: ‘Waar we achter zijn gekomen is dat Lander en ik een heel ander hechtingspatroon hebben. Dat was vooral in het begin van onze relatie. We zijn nu drie en half jaar samen. Ik ben iemand die als ze eenmaal beetheeft niet meer loslaat. Lander is iemand die heel graag wil, maar wegduwt als het te dichtbij komt. Dat constant afstoten en aantrekken was best onhandig.’

Lander en ik hebben een heel ander hechtingspatroon. Ik laat niet meer los eens ik beetheb, terwijl hij dan net wegduwt.

Aardappel in envelop

Zorgt het samen werken als koppel nooit voor wrevel?

In koor: ‘O jawel!’

Myrthe: ‘We waren eerst een duo en dat ging super goed. Toen werden we ook een koppel en dat is erg zoeken geweest. Wanneer houd je op met werken en wanneer ben je weer een koppel? Dat was moeilijk, maar ik heb het gevoel dat we elkaar daar steeds beter in leren kennen.’

Lander: ‘Drie jaar geleden hadden we op een avond tussen verschillende voorstellingen echt vlammende ruzie. We stonden in een line-up om vier keer een kwartier te spelen voor een publiek dat van plaats wisselt. Tussen die wissels waren we ruzie aan het maken. We kwamen toen langs verschillende kanten het podium op. Vanuit de coulisses wierpen we elkaar kwade blikken toe. Eens de voorstellingen waren gespeeld, was het wel weer helemaal oké.’ (lacht)

Wat is het gekste dat jullie al voor elkaar gedaan hebben?

Lander: ‘Myrthe was ooit voor een maand naar Zuid-Afrika en toen heb ik de zolder van mijn ouders verbouwd tot een appartement. We waren toen eigenlijk net uit elkaar. Het was een soort ultieme poging om haar terug te winnen.’

Myrthe: ‘Alles wat ik nu ga zeggen, kan daar niet tegenop! Ik heb nog nooit echt iets geks gedaan voor Lander, denk ik. Ik heb wel een keer een aardappel in een envelop gestopt en daar ‘potato’ opgeschreven. Lander dacht natuurlijk dat hij een cadeautje kreeg. Helaas.’ (lacht)

Eerst waren we een duo en dan een koppel. Dat is erg zoeken geweest.

Eeuwige liefde

In jullie voorstelling hebben jullie het over de sleur die in een relatie kan sluipen. Is dat iets waar jullie zelf ook bang voor zijn?

Myrthe: ‘Ik niet per se, maar het is wel een angst die je bij veel mensen hoort. Dus ik denk dat we daar heel erg mee hebben gespeeld. Het mag niet vanzelfsprekend worden. Dat is wel een angst die er heerst, denk ik.’

Lander: ‘De voorstelling draait inderdaad rond die vraag. Dat was bij ons allebei wel een thema. Bij mij was het vooral de angst van “O dit is liefde, ik vind het fantastisch, maar ditzelfde voor de komende zestig jaar? Dat is wel heftig.” Dat gaat voor mij altijd een belangrijk thema blijven.’

Geloven jullie dan in eeuwige liefde? Jonge mensen lijken daar steeds minder in te geloven.

Myrthe: ‘Ik vind het geweldig, terugkomend op oude koppels, om die mensen gelukkig te zien. Lander en ik kunnen gewoon huilen van twee oude mensen samen op een bankje te zien zitten. Dat is zo mooi. Dus ik geloof wel dat het bestaat, maar je moet veel geluk hebben en er ook hard voor werken.’

Lander: ‘Ik denk dat het beeld waar Myrthe het over heeft er net voor zorgt dat onze generatie en die van onze ouders zo weinig geloven in eeuwige liefde. Ik denk dat wat wij nu bijvoorbeeld met elkaar delen dichter aanleunt tegen wat eeuwige liefde zou kunnen worden genoemd. Vroeger was liefde meer gebaseerd op wederzijds respect dan op wat de generatie van onze ouders ervan heeft gemaakt, denk ik. Voor die generatie ontpopte liefde zich tot een onvoorwaardelijk bonzend hart. Terwijl ik denk dat liefde eerder iets is als: Ik verbouw nu al een week de badkamer. Myrthe leest al een week een boek. ’s Avond om zes uur zeggen we tegen elkaar “Hebben wij elkaar eigenlijk al gekust vandaag?” Het is net die vanzelfsprekendheid zonder dat je ze voor lief neemt.’

Door het coronavirus zijn alle voorstellingen van Grof Geschud in Nederland en Vlaanderen uitgesteld. Ook de voorstelling van 17 maart in 30CC/Wagehuys werd uitgesteld. De voorstelling is ondertussen verplaatst naar woensdag 9 december 2020. Lander en Myrthe zitten momenteel zeker niet stil. Op hun YouTubekanaal vind je hun reeks “Taboox” over jongeren en taboes terug. Binnenkort verschijnen er ook vlogs.

Voorstelling LIJMEN van Grof Geschud: 9 december 2020 | Korting voor Cultuurkaarthouders

Interview Jan Caeyers: “Er is niemand zo beroemd als Beethoven”

Woensdag 11 maart ging ik voor CLUB KULTUUR naar de wereldpremière van de Urtext-editie van Beethovens Negende Symfonie, gebracht door het orkest Le Concert Olympique in LUCA Campus Lemmens. Vlak voor het concert liet ik nog enkele vragen los op dirigent Jan Caeyers.

© Le Concert Olympique

Naast dirigent van dit orkest bent u ook Beethovenexpert. In 2009 schreef u zelfs een biografie over Beethoven. Hoe voelt het om vandaag als eerste deze oerversie van de Negende Symfonie met uw orkest te brengen?

‘Dat is een bijzondere eer. Beethoven is een fantastisch componist. Hij is en blijft een van de grootsten. De Negende Symfonie is ook een van zijn meest iconische stukken. Je kan het een beetje vergelijken met de Mona Lisa. Iedereen kent Beethovens Negende Symfonie, ook al heb je niets met klassieke muziek. Als je die nieuwe uitgave mag brengen, dan is dat een grote eer en ook een grote verantwoordelijkheid. Het is Beethoven, en wie ben ik? Ik vind het ook een uitdaging om de nieuwe aspecten van deze nieuwe partituur op een geloofwaardige manier te brengen.’

In hoeverre verschilt deze uitgepuurde versie van de gekende versies?

‘Dat gaat eigenlijk over heel veel details. Het zijn kleine articulaties, boogjes, puntjes. Aan de noten is er niks veranderd, maar het zijn vooral dynamische dingen. Een forte werd een sforzato bijvoorbeeld. Dat zijn details maar die maken wel een geheel waardoor je tot een andere lezing van het stuk komt. Je kan het een beetje vergelijken met wat er gebeurd is met Het Lam Gods in Gent. Het schilderij is niet veranderd, maar door de nieuwe vernis worden de oorspronkelijke kleuren duidelijker.’

Hoe zijn ze bij u terechtgekomen om deze oerversie als eerste te brengen?

‘Ik heb een dubbel petje hé. Ik ben muziekwetenschapper en iemand die in de praktijk staat. Dit project beweegt zich op de rand tussen het intellectuele en het artistieke. Het combineert beide en zo kwamen ze bij mij terecht. Ik heb natuurlijk ook een reputatie opgebouwd doorheen de jaren.’

Hoe lang hebben jullie gerepeteerd voor deze uitvoering?

‘We zijn zondag samengekomen dus we hebben ongeveer drie dagen echt kunnen repeteren. Dat klinkt misschien niet lang, maar in het orkest zitten allemaal heel goede muzikanten die op voorhand de partituur hebben gekregen en dat stuk ook in andere orkesten hebben gespeeld. Iedereen kent het stuk. Het is vooral een kwestie van homogeniteit in de ploeg te krijgen. Dat iedereen op dezelfde manier denkt. Het is voor een stuk ook een mentaal proces.’

Het is vooral een kwestie van homogeniteit in de ploeg te krijgen. Dat iedereen op dezelfde manier denkt.

Beethoven bracht ook een politieke boodschap met zijn Negende Symfonie, hoe resoneert die boodschap anno 2020?

‘Het is meer een humanitaire dan een politieke boodschap. Meer dan ooit weerklinkt die boodschap van solidariteit en verbondenheid tussen de mensen. Over de verschillende rassen en nationaliteiten heen. Het blijft nog altijd een heel belangrijk thema.’

Wat is voor u als Beethovenexpert een van de meest typerende anekdotes uit Beethovens leven?

‘Beethoven had ooit eens een conflict met een aristocraat die heel arrogant tegen hem was, omdat hij maar een gewone kunstenaar was. Beethoven antwoordde die aristocraat dat wie hij, de aristocraat, is geworden enkel aan zijn geboorte te danken heeft. Hij heeft daar geen enkele verdienste aan, zoals hem waren er duizenden. “Wie ik ben geworden dat is dankzij mezelf, zo is er maar één iemand”, zei Beethoven. Je moet je voorstellen, we komen pas uit het Ancien Régime, de 18^de eeuw, het feodale tijdperk. Als je geen blauw bloed in de aderen had, dan maakte je geen kans in de samenleving. Toch zei Beethoven heel zelfbewust tegen die aristocraat dat hij evenveel waard is als hem. Daarmee benadrukt Beethoven de mogelijkheid van de mens om een weg te vinden in het leven, om wereldberoemd te kunnen worden, ook al ben je van simpele afkomst.

Beethoven is dit jaar 250 jaar geleden geboren en dat wordt over de hele wereld gevierd. Dat is uniek. Er is niemand zo beroemd als Beethoven. Al die aristocraten uit de 18^de eeuw, wie kennen we daar nog van?’

Lees hier ook de recensie van het concert.

De Negende Symfonie zoals Beethoven haar ‘hoorde’

Bijna 200 jaar na de eerste uitvoering speelde het Beethovenorkest Le Concert Olympique woensdag de nieuwe Urtext-editie van de beroemde Negende Symfonie. LUCA Campus Lemmens was de uitverkoren setting voor deze wereldpremière. Onder leiding van dirigent Jan Caeyers bracht het orkest samen met het Octopus Symfonisch koor en vier solisten een straffe uitvoering van deze nieuwe versie.

Dit jaar is het 250 jaar geleden dat componist Ludwig van Beethoven werd geboren in de Duitse stad Bonn. Le Concert Olympique kreeg van het Beethoven Haus in Bonn en de uitgeverij Breitkopf & Härtel de eer om als eerste de Urtext-editie van Beethovens Negende Symfonie te spelen. Beethoven voerde de Symfonie voor het eerst op in 1824, maar doorheen de jaren is hij blijven werken aan de partituur. Op basis van verscheidene bronnen is er nu een wetenschappelijke ‘oer-editie’ gemaakt die de oorspronkelijke versie van de componist zo precies mogelijk benadert.

Tijdens het vierde en laatste deel treden de solisten en het koor in actie. © Le Concert Olympique

De violen zetten het concert vinnig en niet te vrolijk in – zoals de naam van dit eerste deel ‘Allegro ma non troppo, un poco maestoso’ ook aangeeft –en gaan in dialoog met de hoorns. Dirigent Jan Caeyers staat van de eerste minuut als in trance zijn orkest te begeleiden. Het concert barst echt los in het tweede deel waarin woedende crescendo’s touwtrekken met lieflijke passages, waarin het plukken van de vioolsnaren de hoofdrol speelt.

In het derde deel voel je hoe Beethoven met deze symfonie het classicisme inwisselde voor de romantiek. Ierse soliste Claudia Boyle, die de sopraanstem op zich nam, verwoordde het gevoel dat deel doet opborrelen als volgt: “It is very hard not to get emotional in it. It makes you reflect. It brings you somewhere else. It transcends everything. That is the beauty of good music. It transports you.” Het orkest slaagt erin om je mee te nemen op die trage en lyrische reis.

De bariton Andre Morsch zet het thema ‘Ode an die Freude’ vol trots in tijdens het vierde en laatste deel: “O Freunde, nicht diese Töne!” Het koor en de solisten zijn perfect afgestemd op het orkest. De koorfinale zorgt voor kippenvel en een weggepinkte traan in het publiek. Le Concert Olympique verwende met een krachtige versie van de Negende Symfonie zoals Beethoven haar – hoogstwaarschijnlijk – ook echt zelf wilde horen.

Lees hier ook het interview met dirigent Jan Caeyers.

Le Concert Olympique, Beethoven: Symfonie nr. 9 | LUCA Campus Lemmens | Woensdag 11 maart 2020

UUR KULTUUR met Stijn Devillé: Als twee verloren regendruppels

Een man en een vrouw verliezen hun dochter. Een stom ongeval. Het overkwam theatermaker Stijn Devillé en zijn vrouw Els Theunis net niet. In Gesprek met de regen zet Devillé die bijna-doodervaring van zijn dochter om in een zielenroerselende voorstelling. Met je cultuurkaart kon je Gesprek met de regen vorige week tijdens UUR KULTUUR gratis gaan bewonderen.

Tom Van Bauwel en Sara Vertongen © Katrijn Van Giel

Stijn Devillé van Het nieuwstedelijk is gekend voor politieke thrillers als Hitler is dood en de trilogie Hebzucht, Angst, Hoop. Met Gesprek met de regen brengt hij voor het eerst een persoonlijk verhaal. Devillé vond zijn dochter zo’n tien jaar geleden bewusteloos onderaan de trap. Even leek het einde nabij, maar de toen zesjarige Lena kwam de val te boven.

Acteurs Tom Van Bauwel en Sara Vertongen vertalen op ontroerende wijze het verlies waar Devillé voor vreesde. Het rouwend paar Adam en Nikki vlucht enkele maanden na de dood van hun dochter Hanna naar Singapore. Terwijl Nikki zich stort op haar nieuwe job als CEO, dwaalt haar man doelloos door de metropool. In de warme moessonregens vindt hij troost.

Adams monoloog meandert in een dialoog met de regen, zijn dochter. Hanna’s stem weerklinkt uit het niets en haar antwoorden regenen letterlijk neer op het podium. PAPA. WIJ. SAMEN. De woorden worden geprint door de regenprinter die de KU Leuven voor Het nieuwstedelijk ontwierp. De woorden verdwijnen even snel als ze verschijnen. Een gladde houvast die je moet leren loslaten. Verbazend mooi is het hoe een machine je een krop in de keel kan geven.

Als twee verloren regendruppels op een raam proberen Adam en zijn vrouw elkaar terug te vinden. Ze lijken echter steeds verder van elkaar te vloeien. Van Bauwel en Vertongen zijn één met hun personages. Het intense verdriet door een verloren kind bekruipt je tot op je theaterstoel.

Gesprek met de regen ⃒ Het nieuwstedelijk ⃒ OPEK ⃒ UUR KULTUUR | Gratis met cultuurkaart ⃒ Woensdag 19 februari 2020 ⃒ https://www.kuleuven.be/cultuur/uurkultuur/20200219_gesprekmetderegen

TIP: Thursday crime time with screening of “Salamander”

One evening 66 safes are emptied in a small bank in Brussels. The safes are owned by Belgian politicians and other public figures. The officials decide to not tell the public and so to stifle the whole affair. When inspector Paul Gerardi starts to investigate the mysterious robbery, he gets thrown off the case. Still he is determined to find out what happened.

Excited after reading this short introduction to “Salamander”, a famous Flemish crime series? Then go to the free screening of the first two episodes on Thursday 13^th February at 20:30 at Pangaea!

The series “Salamander” is internationally praised as “a gripping, edge-of-the-seat thriller” (BBC 4). BBC 4, RTBF and the American streaming giant Netflix even bought its rights. And that’s not all, the American broadcaster ABC is making a remake of this TV series.

https://www.rts.ch/play/tv/emission/salamandre?id=8681401

Three Cultural Studies students will host the screening for DETECt, which is an EU project that investigates the narratives of European crime fiction. You’ll get to see two episodes of the series with English subtitles, so don’t worry about the fact that the series is in Dutch.

After the screening there will be a questionnaire and a short discussion. There will be drinks and snacks to make it all nice and cosy!

Important to note: Since this project serves academic purposes, the organisation is specifically looking for Polish, Italian, British and Chinese participants!

You can find more information on the Facebook event: https://www.facebook.com/events/472268360105892/

Make also sure to register! You can do that here.

Screening of Salamander | DETECt | FREE event | 20:30 – 23:30 | Pangaea, KU Leuven, Andreas Vesaliusstraat 34 | 13/02/2020 | https://www.facebook.com/events/472268360105892/

Interview met Ish Ait Hamou: ‘Angst is de diesel van heel wat maatschappijen’

Op 24 oktober vond in La Conserve ‘Een avond met Ish Ait Hamou’ plaats, georganiseerd door 30CC en Leuven Leest. Die avond stelde Ish zijn vierde en nieuwste boek ‘Het moois dat we delen’ voor aan een groep Leuvense lezers. In dit boek beschrijft de voormalige danser en choreograaf het hedendaagse Vlaanderen zoals hij dat nu ziet, getekend door angst en verdeeldheid. ‘Mijn verhaal is er in eerste instantie om vandaag te documenteren, voor ons allemaal die nu in het heden zijn.’

  © Selina de Maeyer

Tijdens je boekvoorstelling in La Conserve zei je dat je met ‘Het moois dat we delen’ een schets hebt willen maken van de Vlaamse samenleving. Hoe heb je dat aangepakt?

‘Ik denk dat ik de voorbije vier jaar heel aandachtig ben geweest of dat heb ik alvast geprobeerd.  Ik heb geprobeerd om heel goed te luisteren naar verschillende mensen, vanuit verschillende invalshoeken. Hoe dat hele idee van samenleving en samen leven in elkaar zit en hoe we elkaar toenaderen. Zeker in momenten van problemen. We kunnen steeds twee verschillende richtingen inslaan om een probleem op te lossen. We kunnen aan zelfreflectie doen om te zien welke bijdrage wij hebben tot een situatie en daar dan mee aan de slag gaan. Of we kunnen besluiten dat het altijd de fout is van de ander. De afgelopen vier à vijf jaar merkte ik dat vanuit politiek, vanuit media, vanuit wij als mensen vaak werd gekozen om fouten door te schuiven en dus  niet de route van zelfreflectie op te gaan. En voilà, die vaststelling, die vaak teleurstellend was op belangrijke momenten, maakte deel uit van de tijdsgeest die ik wilde gebruiken in mijn boek.’

Angstig Vlaanderen

Het boek gaat over de ontmoeting tussen Soumia, een Vlaams meisje met Marokkaanse afkomst,en de “oude Vlaming” Luc. Soumia wordt vaak verweten dat ze niet dankbaar is voor haar leven in Vlaanderen. Zelf heb je ook een Marokkaanse achtergrond, is dat een ervaring die je met haar deelt?

‘Ik heb die passage twee jaar geleden geschreven, denk ik. Een maand geleden was Nadia Sminate, Vlaams Parlementslid van de N-VA, te gast bij De Afspraak. Ze zat aan tafel met de advocaat van een Syriëstrijder. Die advocaat was een Vlaming met Marokkaanse afkomst. En ze zegt tegen hem: “Kijk, mensen zoals jij en ik zouden dankbaar moeten zijn dat we hier zijn.” Op sociale media bevestigden ook heel wat mensen Sminates visie. Dus in termen van tijdsgeest zit mijn verhaal er bonk op.’

Dus de uitslagen van de verkiezingen van 26 mei hebben je eigenlijk niet verrast?

‘Absoluut niet. Die dag schreef ik op Facebook “If you’ve been surprised, you haven’t been paying attention”.’

Angst is ook een belangrijk thema in het boek. Houdt angst Vlaanderen in zijn greep?

‘Ja, al een tijdje en niet alleen Vlaanderen. Ik denk dat angst momenteel de diesel is van heel wat maatschappijen. En van politieke krachten. We gebruiken angst vaak om mensen te overtuigen van iets waar ze het misschien niet helemaal mee eens zijn, of mee zouden zijn in tijden van rust en vrede. Angst is een soort van middel geworden. Nochtans is het een heel natuurlijke emotie en het mag en moet er zijn, maar met mate natuurlijk. Alles wat er is, kan je voor het goede of slechte gebruiken. Het is daarom teleurstellend dat het vaak wordt gebruikt voor slechte doeleinden. Of wat ik zou beschouwen als slechte doeleinden.’

En wat zijn dan voor jou die slechte doeleinden?

(denkt even na) ‘Kloven proberen te creëren tussen mensen. Er is één samenleving, of er zou er één moeten zijn, en we zouden daar allemaal een rol in moeten hebben. En een bijdrage aan kunnen en moeten geven. Maar ons tegen elkaar uitspelen leidt nooit naar een goede of gezonde toekomst. In mijn ogen wordt dat vaak gebruikt om mensen te onderdrukken.’  

Rol als auteur

Hoop je met je boek mensen meer bewust te maken van de maatschappij waarin we leven?

‘Ik wil mensen raken met personages en onderwerpen die mij dierbaar zijn. Het is mijn bedoeling om over onderwerpen te spreken waar we het al jaren over hebben, maar soms op de minst constructieve manier. Maar wat ik vooral wil doen, is hopelijk de ruimte en veiligheid geven om empathie te hebben voor alle personages.’

Vind je dat ook jouw rol als auteur?

‘Soms wel en soms niet. Ik heb momenten dat ik bezig ben met verhalen die weinig maatschappelijke kritiek naar voren brengen. Maar ik wil groeien naar iemand die daar ook meer mee bezig is. Het is een rol die ik wel zou willen spelen.’

Literatuur en cultuur in het algemeen kunnen dus volgens jou ogen openen. Hoe sta je tegenover de besparingen die zijn aangekondigd binnen de cultuursector?

‘Zoals de meesten die bezig zijn in ons vak, denk ik. Ik voel verontwaardiging. Het is ook een paradox: enerzijds heel luid het belang van cultuur in ons land aankaarten en dan tegelijkertijd zo besparen. En dat is dan ook weer het niet au serieux nemen van kunstenaars, wat al lange tijd gebeurt. Niet  het belang en de bijdrage inzien van wat kunst kan doen, mag doen en ook moet doen. Ik denk dat er wel goed over werd nagedacht. Als je kijkt naar wie de grootste klappen gaan krijgen, dat zijn de kleinere instituten, en die kleinere instituten zijn vaak de eerste stap voor heel wat kunstenaars. En vooral ook voor kunstenaars die van alle soorten minderheden komen. Dat is hun eerste deur, die kunnen niet van waar zij zijn meteen naar die grote instellingen gaan, die moeten opbouwen. En het zijn die kleine trappen die je afbreekt, waardoor ze misschien nooit een groter publiek kunnen bereiken met verhalen die heel belangrijk zijn. Misschien heb ik het verkeerd, maar ik heb het gevoel dat er wel een agenda achter zit.’

Hoopvolle toekomst?

De titel van het boek ‘Het moois dat we delen’ staat voor het idee dat we elkaar moeten leren vergeven en met elkaar moeten leren leven. Is dat de toekomst die je voor ogen hebt?

‘Het is de toekomst waar ik aan wil werken. Ik weet niet of het zo zal worden, maar ik wil er wel aan werken, al ben ik ook geprikkeld door heel wat negativiteit. Maar er zijn nu ook heel wat positieve verhalen, mooie verhalen en mensen die verbinden. Dat zijn mensen die een heel andere levensvisie hebben of die op een positieve manier kunnen omgaan met negativiteit. Dus ik blijf hoopvol uiteraard.’

‘Weet je, enige vorm van hoop is een stap vooruit. En om een stap vooruit te kunnen zetten, moet je ook eerlijk durven zijn. Je kan niet opbouwen naar iets moois,  naar iets hoopvols, naar een lichtpuntje, als je niet hebt vastgesteld waar je echt staat. Als je weet waar je staat, is het makkelijker om een stap naar een richting toe te zetten. En ik denk dat dat een begin naar hoop is.’

Op zondag 16 februari 2020 organiseren 30CC, Leuven Leest en Ish Ait Hamou ‘De Grootste Leesclub’. Iedereen is welkom om in de Leuvense Stadsschouwburg van 20-21.30u samen met Ish en alle andere aanwezigen te praten over het boek ‘Het moois dat we delen’. Meer info en tickets vind je via https://www.facebook.com/events/2608187269239862/

Een avond met Ish Ait Hamou | Literatuur | La Conserve | 30CC & Leuven Leest | 24 oktober 2019 | https://www.30cc.be/nl/programma/item/een-avond-met-ish-ait-hamou

Sfeerverslag: M-useumnacht 2019

Julie Decat & Dorien Vanmeldert

Als op een winternacht…Tibetaanse hoorns je van je sokken blazen aan het M – Museum, dan ben je er zeker van dat de M-useumnacht niet meer stuk kan. Blogsters Julie en Dorien penden een sfeerverslagje neer over deze gezellige night at the m-useum van afgelopen woensdag.

Concert van de Tibetaanse hoorns voor het M – Museum
©Rob Stevens

Relaxed de blokperiode in

In de workshop Yomiqi leerden de coaches van Ankerpunt je tips&tricks om gewapend te zijn tegen de stressvolle blokperiode. Yomiqi staat voor yoga, mindfulness en qilong en de combinatie van die drie bleek een leuke en energieke manier om meer zelfvertrouwen te krijgen.  De yoga- en ademhalingsoefeningen zorgden ervoor dat de studenten nu weten hoe ze tot rust kunnen komen als de examens hen op de hielen zitten.

De workshop Soundjourney nam je op reis naar een ver en muzikaal land vol gongs, belletjes en trommen. Het geluid van druppelend water en de zee, de trillingen van de didgeridoo en de meeslepende zang. Door al die rustgevende geluiden vergat je even dat je eigenlijk op een yogamatje in het Leuvense museum lag.

Ontspannen tijdens de workshop Yomiqi ©Rob Stevens

De taal van de genietende m-useumbezoeker

In de expositie De Taal van het Lichaam wordt er met een gevarieerde selectie aan kunst gewezen op het vermogen van de mens om te praten met meer dan louter woorden. Afdalend in een bad van zachtroze gloed dat perfect een feeërieke dynamiek weet te creëren, werden de toeschouwers als vanzelf uitgenodigd het eerste en meteen ook meest speelse en dynamische deel van de tentoonstelling te ontdekken. Na passage bij de photobooth met fotograaf, waar je knotsgekke kiekjes kon nemen met je mede-kunstliefhebbers, zetten de bezoekers de ontdekkingsreis verder tussen beeldhouwwerken die druipen van sentiment en expressie, in een atmosfeer die beduidend meer geladenheid uitademt dan enkele meters eerder nog het geval was.

Het visuele discours der lichamen, dat zowel mens als dier betreft en van zowel creatie als publiek op betrokkenheid hoopt, liep ten einde met een onverwacht hernemen van de uitdagendheid die ze even naar de achtergrond verplaatste. Ditmaal met een meer wulpse en haast bevreemdende ondertoon. Toeschouwers genoten zichtbaar en ontdekten gaandeweg kunst de ruimte te gunnen om wat luider te spreken. Wie de volledige recensie van blogster Julie over deze expo wil lezen, kan dat hier doen.

De Taal van het Lichaam ©Rob Stevens

Theatrale bric-à-brac

Een van de hoogtepunten van de avond was het concert van theaterduo Brik Tu-Tok. Hun gekke, catchy nummers brachten leven in de brouwerij. Met allerhande dagdagelijkse voorwerpen, zoals borstels, plastic flessen en blokfluiten, zorgde het duo zelfs voor wat dansmoves in het publiek. Hun vreemde kostuums en nog vreemdere praatjes maakten het plaatje compleet. Een duo om in het oog te houden!

M-useumnacht 2019 blies ons omver en bracht ons tot rust. Op naar de volgende editie!

Brik Tu-Tok ©Rob Stevens

M-useumnacht | M – Museum| woensdag 4 december 2019 | GRATIS met cultuurkaart | https://www.kuleuven.be/cultuur/uurkultuur/20191204_museumnacht

TIP: Duik woensdag in de M-useumnacht

UUR KULTUUR schotelt je deze week weer een verpletterend, cultureel evenement voor: M-useumnacht in Museum M. Het belooft een editie vol muziek, relaxatie en gevarieerde expo’s te worden. En driemaal raden hoeveel je dat kost met een cultuurkaart… Inderdaad, helemaal niets!

Expo’s

Borman en Zonen

Met deze tentoonstelling zet Museum M een Brabantse houtsnijdersfamilie uit de late middeleeuwen weer op de kaart. Jan II Borman en zijn familie stonden bekend voor hun dynamische en gedetailleerde heiligenbeelden, retabels en grafmonumenten. Eind oktober schreef ik nog een tip voor deze tentoonstelling. Nu is het aan jullie om die tip ter harte te nemen!

The Waddle Show: A Counteract – Nel Aerts

Tijdens M-useumnacht kan je op een avond tijd van de middeleeuwen weer terecht komen in het bevreemdende doch vertrouwde heden. The Waddle Show: A Counteract van Nel Aerts is een eclectische en kleurrijke bom die ontploft in je gezicht. De tentoonstelling laat je kennis maken met vrolijke en absurde motieven waarachter een fragiele waarheid schuilt. Check ook zeker de tip van  blogger Jacoba Waumans over deze poëtische expo.

Béatrice Balcou

Een copycat in de kunsten, zo kan je de expo van Béatrice Balcou het best omschrijven. Balcou kopieert de werken van andere kunstenaars en stelt zo onze relatie tot kunst en de manier waarop het wordt geproduceerd in vraag.

De taal van het lichaam

In De taal van het lichaam wordt niet enkel onze kijk op kunst maar ook die op ons lichaam in vraag gesteld. Met deze tentoonstelling wil M Leuven via oude én hedendaagse werken uit haar collectie onderzoeken hoe het menselijk lichaam vorm krijgt in de kunst.

Vaste collectie

Voor wie niet genoeg kan krijgen van de expo’s moet ook zeker een kijkje nemen bij de vaste collectie van M. Oude en hedendaagse kunst staan er naast elkaar.

Alle expo’s kan je de hele avond lang ontdekken.

Muziek

Aan muziek ook geen gebrek tijdens deze editie van M-useumnacht! Van 19.30u tot 20u zullen Tibetaanse hoorns je oorschelpen strelen. Van 20.15u tot 20.45u én van 21.15u tot 21.45u laat het Leuvens Universitair Koor het beste van zich horen. Hieronder vind je een lijstje van de andere concerten:

Monokimono (19.30u – 20u | 20.30u – 21.15u)

Monokimono, dat is de artiestennaam van Ben Tanghe. Hij brengt tijdens de M-useumnacht nummers van zijn eerste EP Kameleon. Kom wegdromen op de tunes van zijn nostalgische, Nederlandstalige muziek.

Brik Tu-Tok (22u – 22.45u)

Brik Tu-Tok is een muzikale samenwerking tussen theatermakers Maxim Storms (Brother Blue) en Linde Carrijn. Net zoals Monokimono brengt dit duo nummers van hun eerste album Greatest Hits dat vorige maand uitkwam. Zoals hun bandnaam al doet vermoeden is de muziek van Brik Tu-Tok bric-à-brac. Absurd, maar toch catchy. Niet alleen hun muziek is het ontdekken waard, want live zal dit duo je verbazen met hun excentrieke kostuums en dadaïstische choreografieën.

De rest van de avond kan je nog genieten van een DJ-set van Illament (22.45u – 23.45u).

Workshops

Origami (19.15u – 19.45u | 19.45u – 20.15u | 20.15u – 20.45u | 21.15u – 21.45u | 21.45u – 22.15u)

Altijd al willen weten hoe origami in elkaar zit? En ben je ook nog eens een echte plant mom? Dan zijn deze workshops iets voor jou! Karen en Els van Small Paper Things leren je in deze workshops een vaasje vouwen via de kunst van het papier vouwen.

Schrijf je snel in via https://www.kuleuven.be/cultuur/uurkultuur/20191204_museumnacht

VOLZET: Soundjourney  (21u – 22u | 22u – 23u)

Leg je neer, ontspan en spits je oren. Dat is de kern van deze workshops. Trillingen van de didgeridoo, een trom en gong nemen je mee op een inspirerende klankenreis.

VOLZET: Yomiqi (19.30u – 20u | 20u – 20.30u)

Nood aan extra tips om de stressvolle blokperiode door te komen? Dan is de workshop Yomiqi jouw redder in nood. Yomiqi is een combinatie van yoga, mindfulness en qi gong. Die gevarieerde mix zorgt ervoor dat je alle spanning van je af kan schudden. Een yogamatje hoef je niet mee te nemen; het is wel aangeraden om makkelijk zittende kledij aan te trekken.

De timetable vind je hier: https://www.kuleuven.be/cultuur/img-6/20192020/uur-kultuur/20191204-m-useumnacht/museumnacht-timetable-nl.jpg/image_view_fullscreen

M-useumnacht | Museum M | woensdag 4 december 2019 | GRATIS met cultuurkaart | https://www.kuleuven.be/cultuur/uurkultuur/20191204_museumnacht

Black Box Revelation, I think I like you (too)

Eindelijk zijn we in Het Depot om ons nieuwste album ‘Tattooed Smiles’ aan Leuven voor te stellen, grijnst Jan Paternoster woensdagavond voor een volle zaal. Inderdaad, we hebben er lang op moeten wachten, maar deze week kwam Black Box Revelation onze geliefde studentenstad eindelijk onderdompelen in hun nieuwste lading Belgische blues.

Met het eerste nummer van hun nieuwe plaat – ‘Kick the habit’ – trok de band het concert traag op gang. Het Leuvense publiek leek nog wat te moeten wennen aan de nieuwe nummers. Het vijfde album van Black Box Revelation toont dan ook een meer melancholische en rauwe kant van Paternoster en Van Dijck. What’s the point of conversation if we don’t talk? Explain my feelings for your cold at heart, zingt Paternoster verwijtend in ‘Bur-Bearing Heart’.

© Jonas Reubens

Pas wanneer ze het aanstekelijke ‘Gloria’ inzetten, van hun vierde album Highway Cruiser, ontdooit het publiek helemaal. Het refrein van ‘War Horse’ wordt wel zes keer opnieuw gespeeld op aansporen van het publiek. Een fenomeen dat zich wel vaker voordoet bij deze klassieker. Black Box Revelation wisselt die meer opzwepende nummers af met prachtige, trage nummers als ‘Yellow Belly’, een nummer over een verloren liefde, dat de band onlangs nog in een nieuw jasje stopte.

‘I drove back to my city
I bet my house still ain’t my home
I gotta wait ‘til the girl
That I love and lived with has moved on’

Dat niet alleen het publiek genoot, maakte Paternoster duidelijk door het lied ‘I think I like you’ op te dragen aan het Leuvense publiek. En dat herwonnen geloof in de liefde werd nog verder aangewakkerd met een extra dirty versie van ‘Love licks’. Multi-instrumentalist Jasper Morel, die zich voor het vijfde album bij de band heeft aangesloten, toonde dan weer met een krachtige gitaarsolo in ‘Sealed with Thorns’ zijn grote talent. Dat de mannen van Black Box Revelation weten hoe ze muziek moeten maken, moge wel duidelijk zijn.

© Jonas Reubens

Voor de fans van het eerste uur sloot Black Box Revelation het concert knallend af met ‘Set your head on fire’. Hoewel het publiek even nodig had om te wennen aan de nieuwe tunes van de band, wonnen Van Dijck, Paternoster én Morel toch snel de harten van alle Depot-gangers. Black Box Revelation, I think I like you too.

Black Box Revelation | concert | Het Depot | Woensdag 20 november 2019 | Korting met Cultuurkaart | https://www.hetdepot.be/concerten/black-box-revelation

Zero for conduct: een krachtige middelvinger naar het onderwijs

Een meisje is druk in de weer op de podiumvloer wanneer het publiek woensdagavond binnensijpelt in de Grote Zaal van het OPEK. Met noeste, scherpe bewegingen schrijft ze met een krijtstift een opstel op de vloer. Elke regel van haar opstel herhaalt dezelfde zin: I WILL NOT INSTIGATE REVOLUTION. Ik zal niet aanzetten tot revolutie. Het tafereel verwijst naar episode zes van het eerste seizoen van The Simpsons. In die episode schrijft Bart Simpson hetzelfde opstel op een schoolbord. Net als Bart schoppen de jongeren van Zero for Conduct tegen de schenen van het onderwijs. Voor deze voorstelling sloegen het Leuvense productiehuis fABULEUS en theatermaker Haider Al Timimi  van het Genste theatergezelschap Kloppend Hert de handen in elkaar.

Try and imagine kites in de sky

Hundreds of kites, flying in the wind.

The kites are kids and the strings are parents and schools

hoping to get them as high as possible,

wanting them to go even higher.

But in reality they keep a firm grip on the strings at all times.

That’s basically how we deal with education.

Zoals bovenstaand citaat, uit het begin van de voorstelling, al doet vermoeden, bekritiseren de tien jongeren (tussen 15 en 22 jaar) het oude, standvastige onderwijssysteem dat niet enkel in Vlaanderen maar ook in de rest van de wereld de educatieve toon zet. Terwijl de wereld aan een hoog tempo evolueert, dobbert het onderwijs verder op dezelfde structuren en waarden als 100 jaar geleden. Dat systeem weerspiegelt allesbehalve de complexe en diverse maatschappij van vandaag. Het geduld van de jongeren is dan ook op.

Aan het begin van de voorstelling spotten de acteurs een voor een met de absurditeit van de regels in het onderwijs. Steeds luider spuwen ze uitspraken als ‘I will not wear inappropriate clothes to school’ en ‘Spitting is not free speech’ in het gezicht van het publiek. Het publiek begint steeds harder te lachen, maar al snel wordt de boodschap grimmiger. Discipline is de norm voor iedere leerling in het onderwijs. Niemand hoort buiten de lijntjes te kleuren. Het onderwijssysteem wordt dan ook voorgesteld als een beveiligingsagent die iedereen doorheen eenzelfde luchthavendetector duwt.

© Clara Hermans

Afwisselend met hun absurde dansuitbarstingen die hun frustratie met het verstikkende systeem symboliseren, houdt elk van de  acteurs een monoloog. In die monoloog bekritiseren ze vanuit persoonlijke hoek het onderwijs. Nadat ze zich doorheen een houten plank met een gat hebben gewurmd, vertelt een van hen hoe men op school enkel focust op het hoofd. Enkel alles wat boven de plank te zien is – romp en hoofd – is van belang. Alles wat onder de plank te zien is – benen en voeten – is minderwaardig. Daar vind je de kunsten. Dans, muziek, theater, alles wat je met je gevoel doet, past niet in de ideologie van het onderwijs. Een ideologie waarin enkel het hoofd, de harde wetenschappen, steeds meer van tel zijn. Die ideologie is zoals een gat in een plank waar iedere jongere zich doorheen moet wringen om niet uit de boot te vallen. Niet enkel deze monoloog, maar alle monologen vormen een sterke aanklacht tegen het creativiteit-dodend onderwijssysteem en de maatschappij die daarin meegaat.

Zero for conduct is een absurde, anarchistische theatervoorstelling. Deze jongeren maken het publiek bewust van hoe het onderwijssysteem vastgeschroefd zit in oude, beperkende denkwijzen. Het strafopstel van in het begin is tijdens de voorstelling sterk weggevaagd. Het is vertrappeld en maniakaal weggeschrobd. They will (and should) instigate revolution.

Op 8 en 9 november is de voorstelling nog te zien in het OPEK. Kaartjes kan je bestellen via https://www.30cc.be/nl/programma/item/zero-for-conduct

Zero for conduct | fABULEUS & Kloppend Hert | theater – dans – performance | OPEK | première 6 november 2019 | Korting met Cultuurkaart | https://www.fabuleus.be/zero-for-conduct