Yevgueni @ Het Depot, 4/12

Na jaren wachten en optredens meepikken in culturele centra allerhande heeft ondergetekende gisterenavond eindelijk Yevgueni kunnen aanschouwen waar het écht hoort: Het Depot in Leuven, natuurlijke habitat van zanger Klaas Delrue. We konden op voorhand dan ook al van een regelrechte thuismatch spreken. Gelukkig heeft het vijftal zich niet in het gemak van die pole position gewenteld, maar leverden ze nog altijd precies wat het publiek van hen verwachtte.

Vanaf opener ‘Het is niet veel’ werd duidelijk dat de band aan geen enkele kwaliteit had ingeboet tijdens hun sabbatical. Iedereen stond scherp te musiceren, gitarist Patrick Steenaerts is nog altijd de kampioen van de beheerste maar doeltreffende solo en Delrue stond als vanouds allerlei anekdotes op te rakelen om de inhoud van zijn teksten te duiden. Aangezien dit concert aan het begin van de tournee stond, kwam er niets van dit alles geforceerd over, en daarbovenop had het vijftal het duidelijk naar hun zin om voor eigen publiek te spelen. Alleen het punt van het plotse optreden van Sinterklaas (u moest erbij zijn om te snappen waar het over gaat) ging een beetje aan ons voorbij. Gelukkig werd er met snoep gegooid, dus wij waren content.

Goed, het vorige betrof natuurlijk de randactiviteiten, maar hoe stond het met de nieuwe muziek? Dit optreden was deel van een reeks albumvoorstellingen, dus werd er rijkelijk uit het nieuwe ‘Van hierboven’ geplukt. De plaat mag dan nog nagelnieuw zijn, onze vroege favorieten ‘Mensen zijn maar mensen’ (die gitaarsolo!), ‘Zij zingt mijn lied’ (die outro!) en ‘Kom met me mee’ (dat refrein!) werden gespeeld alsof ze al jaren in de setlist zaten. Daar mogen ze trouwens nog even blijven zitten, zeker wanneer ze zoals gisteren afgewisseld werden met oude vertrouwden. Yevgueni wist de lont aan het innerlijke vuur van de toeschouwers te houden door meezingmomentjes uit te lokken met songs als ‘Nieuwe meisjes’, ‘Welkenraedt’ en ‘Aan de arbeid’. Evergreen ‘Als ze lacht’ kwam trouwens opmerkelijk vroeg in de set, maar sloot door de aangepaste opbouw wonderwel aan met het intieme momentje tijdens het nieuwe ‘Naar huis’. Aan het eind kregen we zelfs een hartelijk weerzin met ‘Sara’, die Delrue speciaal voor de Leuvenaars nog eens liet opdraven.

De tijd dat de mannen van Yevgueni àl hun nummers moesten spelen om de avond gevuld te krijgen ligt al een tijdje achter ons, en toch was het geen probleem geweest als ze het gisteren toch gedaan zouden hebben. Het concert stak namelijk zo professioneel in elkaar dat het veel te snel voorbij was. Té professioneel misschien, want achteraf besloop ons even het gevoel dat het allemaal wat ‘by the book’ was en iets gevaarlijker had gekund. We gaan over dit laatste echter niet al te moeilijk doen, want Yevgueni deed gisteren gewoon waar ze al tien jaar zo goed in zijn, en dat is bewijzen dat je met Nederlandstalige poprock verdorie nog eens een zaal in vervoering kan brengen.

Wie? Yevgueni//Waar? Het Depot//Wanneer? 4 dec 2014//Waarom? Omdat zelfs Sinterklaas fan bleek te zijn.

TIP: UUR KULtUUR M-useumnacht: muziek

Zoals mijn collega hieronder al verkondigde organiseren de vriendelijke mensen van UUR KULtUUR deze woensdag een pracht van een evenement waar u niet zal weten waar eerst te kijken. Buiten de exposities van Vesalius en Markus Schinwald is er ook een muziekprogramma, om na het filosoferen over de kunstwerken nog even de benen los te gooien. Wij loodsen u even door het aanbod.

Beginnen doen we met het M-Trio, dat u zal verwelkomen met een streep jazz. Hierna is het de beurt aan Tin Man Tourettes, een Leuvens alternatief orkestje dat eerder geselecteerd werd voor Rockvonk en de Interfacultaire Rockrally. Met hun in blues gedrenkte sound komen ze testen of architect Stéphane Beel destijds genoeg aandacht heeft besteed aan de fundering van het museum M.

Ook het Gentse Yuko zal aanwezig zijn en is u misschien bekend van het nummer-dat-een-hit-had-moeten-zijn ‘Dolly Parton’. Ze brachten dit jaar hun derde plaat ‘Long Sleeves Cause Accidents’ uit op Unday Records, waar ook andere groten als Trixie Whitley, Dans Dans en Ian Clement onderdak hebben gevonden. Dat kan dus al niet meer fout lopen.

Afsluiten doen we met Atmosfeer, terug uit eigen stad. We prezen deze loungejazzgroep eerder al na hun optreden in het STUKcafé, en als het morgen weer van dat wordt, dan kan u maar beter eens een kijkje gaan nemen.

De M-useumnacht is gratis voor cultuurkaarthouders, kost 5 euro voor andere studenten en zal met deze namen een bescheiden hoogtepunt uit uw eerste semester worden.

Wat? UUR KULtUUR M-useumnacht // Waar? Museum M // Wanneer? woe 3 dec, 20-24u

Jeff Tweedy @ Het Depot, 15/11

Wanneer weet je of je het concert van het jaar gezien hebt? Pas wanneer het jaar gedaan is, zouden velen logischerwijze denken. Nou, daar is dus niks van aan, zo bewees Jeff Tweedy, frontman van het Amerikaanse Wilco gisteren nog maar eens in Het Depot. We weten dat we al naar de periode van de eindejaarslijstjes aan het gaan zijn, maar of we dit optreden nu in februari of in december hadden gezien, het zal met stip op nummer één staan. Tenzij The Beatles nog snel terug bij elkaar zouden komen natuurlijk, dat spreekt…

Voorlopig moesten we het echter stellen met de heer Tweedy, die onder andere danig beïnvloed is geweest door de Fab Four en zo, na een carrière van meer dan vijfentwintig jaar, zélf tot een muzikaal boegbeeld is uitgegroeid. Deze week viert hij trouwens het twintigjarig bestaan van Wilco, de band waarmee hij onbetwistbare klassiekers als ‘Summerteeth’ en ‘Yankee hotel foxtrot’ op de wereld losliet. Op deze tournee moest er echter geen nieuwe van Wilco worden verkocht, maar wel de eerste van Tweedy, het ‘soloproject’ dat de man startte met zijn zoon Spencer.

Het eerste deel van het optreden bestond dan ook uit materiaal uit die eersteling, getiteld ‘Sukierae’. Zoals te verwachten viel had Tweedy een schare professionele muzikanten (waaronder zijn zoon op drums) rond zich verzameld. Samen tilden ze de songs naar een nieuw niveau, want waar ‘Sukierae’ met momenten te weinig dwingend klinkt, werden nummers als ‘Hazel’, ‘Flowering’ en ‘Summer Noon’ live plots die knusse americana-klassiekers die ze potentieel zijn. Ook werd er al eens een vintage Wilco-geluidsuitbarsting gecreëerd, wat het geheel gevaarlijker liet klinken. Hoogtepunten in deze eerste set waren ‘Diamond light’ en ‘Low key’, dat door Tweedy als ‘the hit’ werd omschreven. De man was trouwens in een uiterst spraakzame bui, en zijn sneren naar het Nederlandse publiek van de vorige avond of het sarcastische geplaag van zijn zoon bevestigden wat we altijd al dachten: aan deze man is een hilarische stand-up comedian verloren gegaan.

Na een uurtje was er echter genoeg gelachen, toen Tweedy zijn band van het podium stuurde en alleen de gitaar ter hand nam voor een trip down memory lane. Hij wandelde door zijn rijkgevulde carrière met oude en nieuwe nummers van Wilco (van ‘Passenger side’ tot ‘Born alone’), materiaal van Uncle Tupelo (‘New madrid’) en zelfs het heerlijke ‘Radio king’ van Golden Smog. De man toonde zijn klasse door de ingewikkelde, gelaagde muziek van zijn band moeiteloos te vertalen naar akoestische versies die de aandacht nooit lieten verslappen. Zonder geforceerd te klinken kortte hij songs in, hanteerde hij zijn effectenpedalen of veranderde hij hele akkoordenprogressies, met als resultaat bijvoorbeeld hoogtepunten als ‘Spiders (kidsmoke)’ of ‘A shot in the arm’. Zo ging hij nòg eens een uur door, waarna de band terug mocht komen voor een fijne bisronde (die opzwellende versie van ‘California stars’ nemen ze ons nooit meer af).

Uiteindelijk duurde het concert bijna twee en een half uur, en het moge dan ook duidelijk zijn dat dit een optreden was voor diehard fans, wiens harten een slag oversloegen bij het horen van obscuurder materiaal. Voor sommigen duurde het misschien wat te lang, maar het valt niet te ontkennen dat deze man een uitermate interessant parcours heeft afgelegd, live zelden tot nooit teleurstelt en genoeg prachtsongs op zijn conto heeft staan om als één van de beste hedendaagse Amerikaanse singer-songwriters beschouwd te worden. Of, zoals Tweedy het zelf lacherig zei: “I’ve been a frontman of a band for a long time, I know what I’m doing” en “I’ve written a thousand songs, people”. Wel, voor ons had hij ze allemaal mogen spelen.

Wie? Jeff Tweedy en kompanen//Waar? Het Depot//Wanneer? 15 nov 2014//Waarom? Hebt u de allereerste zin niet gelezen?

Perfume Genius @ Het Depot 14/11

Perfume Genius is zo’n artiest waarvan men zich herinnert wanneer men hem voor de eerste maal hoorde. Zo weten wij bijvoorbeeld nog dat we verkocht raakten ten tijde van zijn tweede plaat ‘Put Your Back N 2 It’, nochtans in een periode waarin we het niet zozeer begrepen hadden op emotioneel overladen pianoballads. Mike Hadreas wist echter meerdere gevoelige snaren te raken waarvan we tot dan toe niet eens wisten dat we ze hadden. Gisterenavond, tijdens zijn optreden in Het Depot, gingen we proberen te achterhalen hoe hij dat precies voor mekaar had gekregen.

Vanaf de eerste nummers werd duidelijk dat het publiek een schizofrene performance te zien zou krijgen, want hoe verlegen het geparfumeerde genie blijkt te zijn wanneer er gepraat hoort te worden, zo zelfzeker is hij tijdens het spelen van zijn songs. Vooral tijdens het materiaal uit zijn laatste plaat ‘Too Bright’ zagen we Hadreas zowaar zijn innerlijke showman loslaten en bewoog hij alsof hij vond dat het Leuvense publiek dringend eens deftig verleid moest worden. Combineer dat dan met die hemelse stem die moeiteloos van fluisteren naar krijsen en weer terug glijdt, en je hebt een performer die moeiteloos kan boeien.

Perfume Genius weten dus perfect waar ze mee bezig zijn en slagen erin om, ondanks de relatieve uniformiteit van de door ogenschijnlijk simpele pianodeuntjes gedreven muziek, het publiek in te pakken. Waren het niet Hadreas’ innemende lachje of timide ‘thank you’s’ die het voor u deden, dan toch wel de subtiele bijdragen van de band die de in veelal zeer korte songs verpakte ontboezemingen van de frontman versterkten. Ook over de setlist was trouwens goed nagedacht. Hij mocht dan wel identiek zijn aan die van de andere Europese concerten, hij had voor iedereen wat wils, ongeacht welke van zijn drie platen u over de streep wist te trekken. Favorieten als ‘Mr Peterson’ uit het debuut ‘Learning’, ‘Hood’ uit de knappe tweede of excellente nieuwe single ‘Queen’ passeerden allemaal de revue en vormden bescheiden hoogtepunten.

Het enige waar we in het geval van deze Amerikanen voor vreesden was het loodzware, verstilde sérieux waarin de songs doorgaans gewenteld zijn, en dat dit tijdens een concert van tachtig minuten te zeer zou doorwegen. Deze vrees bleek slechts op enkele momenten gegrond, maar het verschoof de aandacht wel al eens naar de geluiden rondom ons. Dat doet er ons aan denken: als er één groep is waarbij u uw gsm op trillen zet, dan is het wel Perfume Genius, wilt u tenminste niet een halve zaal nét tijdens het laatste nummer in de lach doen schieten.

Dit geheel terzijde, want over de hele lijn wisten Hadreas en kompanen een krachtige sfeer te creeëren die nodig is om zulke muziek te laten gedijen. Ze wisten waarvoor het publiek gekomen was, en leverden een concert af dat ons eraan herinnerde waarom wij ooit meegezogen werden in de wereld van Perfume Genius.

Wie? De emotionele jongens van Perfume Genius//Waar? Het Depot//Wanneer? 14 nov 2014//Waarom? Omdat er al eens gevoelig gedaan mag worden op een vrijdagavond.

Magnus @ Het Depot 23/10

© Willem Govaerts

Ah, de donderdagavond, het moment waarop menig Leuvens student zich waagt aan het fameuze ‘stapke in de wereld’ en zich dus begeeft naar uiteenlopende gaten van verderf. Wel, laat ons met enige zin voor overdrijving stellen dat er afgelopen nacht tussen halftien en elf slechts één feestje was waar u moest zijn: Magnus speelde in Leuven en transformeerde Het Depot in een mix van Berlijnse clubs, jazztenten en het soort bordeel waar iedereen stiekem wel eens wil gaan kijken.

Als u de laatste twintig jaar onder een motherfucker van een steen heeft geleefd en Tom Barman niet kent van dEUS, dan toch wel van zijn fijne film ‘Any Way the Wind Blows’, de 0110-concerten of het recent opnieuw gestarte Magnus, zijn samenwerking met CJ Bolland. Tien jaar na hun fantastische debuut ‘The Body Gave You Everything’ keerde de groep terug met ‘Where Neon Goes to Die’, een opvolger die meer zijn tijd neemt om uw dansbenen te activeren. Live was daar echter geen sprake van, het nieuwe materiaal vond meteen aansluiting bij de oude krakers. ‘Singing Man’, ‘Puppy’ en ‘Regulate’ zijn over tien jaar even grote klassiekers als hun allereerste singles, mark our words.

Professionals die ze zijn, opende Magnus met enkele van die oude, bekende nummers om het publiek meteen mee te krijgen. Meesterlijke zet overigens, songs als ‘Rhythm is Deified’ en ‘Jumpneedle’ werkten als een rode lap op een stier en lieten Het Depot van de eerste minuut op en neer deinen. Wie had gekozen voor de comfortabele zitjes achteraan, had er trouwens bitter weinig van begrepen: op een Magnus-optreden wordt er gedanst, en nog geen klein beetje ook. Als de ongemeen funky beats van Bolland de klus niet klaarden, dan kwam je wel aan het bewegen door Barman’s aanstelijke moves of gitarist Tim Vanhamel’s spastisch gekronkel. Niemand trouwens die kan tippen aan deze laatste zijn indringende blik die je meteen laat weten hoe laat het is: tijd om te dansen.

De band die Barman en Bolland rond zich hebben verzameld leverde trouwens uitstekend werk, en het is knap om te zien hoe muzikanten van verschillende achtergronden zo vloeiend samenwerken en zich het funk/pop/electro-idioom eigen maakten. Deze mannen amuseren zich kostelijk, getuige het speelplezier dat zelfs van kleinere songs als ‘Pistolero Savvy’ afspatte. Ook de setlist was nagenoeg perfect, met een evenwicht tussen beide platen en genoeg speling voor jams (het einde van ‘French Movies’) en zuivere techno-escapades (de outro van ‘Assault on Magnus’). Alleen had de stroom er voor ons niet af gemoeten met ‘Death of Neon’ of ‘Everybody Loves Repetition’. Ach, detailkritiek.

Het heeft tien jaar geduurd, maar eindelijk hebben we de Magnus-songs door een live-band uitgevoerd gezien, en we hebben er nog een potje bij gedanst ook; meer kan een mens zich niet wensen. Of kom, die gewoonweg geile baslijn aan het eind van afsluiter ‘Summer’s Here’, gisteren voor de gelegenheid gespeeld door dEUS-bassist Alan Gevaert, had voor ons heel de nacht mogen doorgaan.

Wie? De sexy motherfuckers van Magnus//Waar? Het Depot//Wanneer? 23 okt 2014//Waarom? Omdat het te gek was.

Atmosfeer @ Jazz op Zondag, STUK

© Inge Kinnet

Ondergetekende moet spijtig genoeg bekennen dat hij in vijf jaar Leuven slechts even veel keer naar Jazz op Zondag in het STUK is gegaan. Voor u boze brieven begint te sturen en mijn ontslag als muziekcorrespondent eist moet ik u echter nog op één jonge ‘cinematic nujazz’-groep wijzen: het Leuvense viertal Atmosfeer.

Gisterenavond speelde de groep een dubbele set in het STUKcafé, en er werd meerdere malen benadrukt hoe groot de eer was die hen te beurt viel. Deze jongens zijn wél vaak naar de gratis jazzoptredens op zondagavonden komen kijken om inspiratie op te doen, en gisteren mochten ze de klus dus zelf klaren. Ambitieus als ze zijn ging dit optreden tevens gepaard met de release van hun eerste EP, waarvoor ze enkele nieuwe nummers hadden geschreven. In hun eerste set kwamen deze nieuwelingen soms wat onwennig over, en soms leek de opperste concentratie het te halen op speelplezier, maar dit verdween totaal bij oude bekenden als ‘Leuchtpunkte’ en ‘Duddo’. In de tweede set waren de zenuwen dan ook genoeg geslonken om te zeggen dat we Atmosfeer in zeer goede vorm zagen musiceren. De toevoeging van een ritmesectie van vlees en bloed bleek tevens een meesterzet om meer drive in het geheel te brengen.

Na de show wist gitarist/keyboardist Dieter Boels ons te melden dat alle EP’s die ze hadden meegebracht verkocht waren. Zeer verdiend uiteraard, en gelukkig zijn er nog op voorraad, dus ik zou u aanraden om er eentje te bemachtigen, want Leuven heeft er een straffe jazzgroep bij.

Atmosfeer website

Atmosfeer facebook

Jazz op Zondag vindt iedere zondagavond (no shit, Sherlock) plaats in het STUKcafé, en zo vriendelijk als ze zijn is dit voor iedereen gratis.

The Sedan Vault + BRUTUS @ STUK 09/10

© Joeri Thiry

Jaren geleden, toen ondergetekende zijn tijd spendeerde in een slaperig stadje in de verste uithoek van Limburg, bereikten ons de tonen van The Sedan Vault, een Leuvens kabaalkwartet dat de kunst van de plotse songwisseling deftig onder de knie had. Voor hun eerste twee platen (‘Mardi Gras of the Sisypha’ en ‘Vanguard’) zijn wij godbetert nog op onze fiets gesprongen richting lokale bibliotheek. Een live-ervaring hadden we nooit mogen meemaken, en toen werd het ook nog eens akelig stil rond de groep. Tot gisterenavond gelukkig, toen de tot trio herleide groep de Labozaal van het STUK bestormde.

Als voorprogramma hadden ze de band BRUTUS meegebracht, een jong Leuvens trio dat sinds een dik jaar een spoor van vernieling en openvallende monden trekt doorheen het Belgische clubcircuit. Ze doen hun voordeel met stevige, scheve riffs, krakende baslijnen en vooral de drum- en zanglijnen van drumster Stefanie Mannaerts. Ook in het STUK speelde de band een ongelooflijk strakke set die geleidelijk aan steeds meer punch kreeg. Het publiek was misschien iets te terughoudend om van een maximale BRUTUS-ervaring te kunnen spreken, maar aan het enthousiasme van het trio zal het niet gelegen hebben. Zeker prijsbeest ‘Julia’, waarvoor ze versterking kregen van The Sedan Vault, deed het kunstencentrum op zijn grondvesten daveren. Waarschijnlijk is er ergens een theatervoorstelling danig verstoord.

Not that we care, want daarna was het de beurt aan de prog-rockende hoofdact. Ze bedankten BRUTUS vriendelijk, maar lieten direct blijken dat ze zich niet zomaar naar huis gingen laten spelen. Zanger Rutger Meeuwis stond schijnbaar onder stroom en liet deze energie zelden los terwijl hij zijn vocale kronkels op het publiek afvuurde. En jongens toch, wat kan die man zingen. Het was vooral hierdoor dat we aan The Mars Volta moesten denken, een band waarmee The Sedan Vault vroeger tot in den treure werd vergeleken. Deze set bestond echter grotendeels uit materiaal uit hun laatste plaat, ‘Minutes to Midnight’, dat een veel gestroomlijnder geluid laat horen. Live werd dit dan wel zeer efficiënt vertaald door de drie muzikanten waar de ervaring van afspatte, met momenten sloop de uniformiteit er toch een beetje in en kregen we de indruk dat The Sedan Vault veel gevaarlijker kon klinken. Dit vermoeden werd bevestigd door de razende afsluiter ‘Lo-fi’, dat er veel steviger inhakte door de versterking van BRUTUS en het bestormen van de zaal door de zanger. Gelukkig konden nieuwe nummers als ‘Streetwalkers’, ‘Fix me up’ en ‘Everyting is everything’ ons ook op eigen kracht over de streep trekken.

Het songmateriaal en de live-klasse van The Sedan Vault zijn dus nog altijd voldoende om een uur lang te kunnen boeien, ook na de ingrijpende veranderingen die de band heeft doorgemaakt, maar af en toe misten we een hoekje dat eraf mocht. Als dat op hun vierde terug het geval is, fietsen wij graag nog eens naar de bibliotheek.

Tips voor een muzikaal hoogstaand eerste semester

Om een nieuw schooljaar schrijven voor Club KULtuur met een understatement te beginnen: muziek is redelijk belangrijk in het leven van de student. We maken er de ochtendlijke fietstocht naar de les draaglijker mee, we gaan ervan op de muren kloppen in de fakbars en gebruiken het de dag erna om niet aan onze hangover te hoeven denken. Het is dus maar goed dat we in een stad studeren waar er muzikaal genoeg te beleven valt, en wij zouden geen cultuurblog zijn als we dat niet even netjes op een rijtje zetten voor u.

– Do 9 oktober: The Sedan Vault + BRUTUS (STUK)

Belgische prog/math/emo/whatever-rockers keerden eerder dit jaar terug met ‘Minutes to midnight’, en riepen de hulp in van het Leuvense, piepjonge maar loeiharde BRUTUS om gezamenlijk de Labozaal van het STUK af te breken.

– Di 14 oktober : The Spectors (Depot)

Depot Café programmeert steeds weer groepen die in de gaten te houden zijn. Dit laatste beweert men trouwens al geruime tijd over The Spectors, een groep die de doorbraak eigenlijk al gepasseerd is. Of wat kan men anders zeggen over een band die met Chris Urbanowicz (ex-Editors) de studio in mocht en meteen in high rotation kwam op Studio Brussel? Over enkele jaren kan u zeggen dat u er toen al bij was, en dat voor een luttele nul euro.

– Vr 14 november: Perfume Genius (Depot)

Mike Hadreas, één van onze favoriete struggling artists, leverde zonet zijn derde meesterwerk op rij af (rep u naar de Bilbo voor ‘Too bright!) en komt op 14 november zijn getormenteerde ziel blootleggen aan het Leuvense publiek.

– Di 18 november: Dans Dans + Mon-O-Phone (STUK)

Wij zoeken al geruime tijd vergeefs naar de ketel waar Bert Dockx in zijn kindertijd Obelix-gewijs in gedonderd moet zijn, aangezien de man geen slechte plaat kan afleveren. Vier klassiekers op drie jaar tijd (tweemaal Flying Horseman, tweemaal Dans Dans) en zijn nieuwe, Nederlandstalige project ‘Strand’; we mogen tevreden zijn dat hij nog tijd vindt om voor ons te komen spelen.

– Do 4 december: Yevgueni (Depot)

Na een half gefaalde sabbat (hey, ons hoor je niet klagen) komt Yevgueni terug met ‘Van hierboven’. Dit is zo’n groep waarvan we weten dat de verwachtingen zullen worden ingelost, en dit optreden in Het Depot wordt ongetwijfeld een triomfantelijke thuismatch. Voor zij die Klaas Delrue liever op het podium dan achter de kassa van Het Depot zien staan.

– Ma 8 december: Sun Kil Moon (Depot)

Mark Kozelek is waarschijnlijk de grumpiest man in modern music, maar dat maakt allemaal niets uit als je platen van het ‘Benji’-kaliber kan afleveren. Doe uw schoenen uit, laat de gsm thuis en probeer in godsnaam niet te hoesten tijdens dit ongetwijfeld intense optreden.

– Di 16 december: Wallace Vanborn (Depot)

Studio Brussel mag hen dan wel systematisch negeren, Wallace Vanborn is al jaren één van onze spannendste rockbands uit het kwaliteitsvolle Gentse milieu (denk Raketkanon, Kapitan Korsakov, Tomàn en dergelijke). Binnenkort komt hun derde uit, en dat is genoeg reden om het vernieuwe Depot terug een beetje te slopen.

In Het Depot en het STUK krijgt u voor ieder concert enkele euro’s korting met een Cultuurkaart. Check hun websites voor precieze info.

Uw filmtips voor een fenomenaal april

Ik kan momenteel met grote zekerheid beweren dat april een mooie maand zal worden, en dan doel ik niet op vier weken vol paasei-smeltende zonneschijn. Nee, welk weer het zal worden doet er niet echt toe aangezien u de selectie films van Cinema Zed gewoon binnen in hun knusse zaal kunt gaan bekijken. En daarbij, come rain or shine, de cafés voor de nabesprekingen zijn altijd open.

Her

Ex-skater, Jackass-crewlid en fulltime mafkees Spike Jonze (Where the Wild Things Are, Being John Malkovich) steelt een beetje van Charlie Kaufman’s mojo en regisseerde deze Oscargenomineerde, futuristische romcom waarin Joaquin Phoenix als eenzame hipster verliefd wordt op een computerprogramma met de stem van Scarlett Johansson. Veel method acting zal daar niet voor nodig geweest zijn…

The Grand Budapest Hotel

Bij deze nieuwe van opperhipster Wes Anderson zou het simpelweg volstaan om de fenomenale cast die hij verzameld heeft op te lijsten, dus dat gaan we dan ook maar even doen: Ralph Fiennes, Owen Wilson, Bill Murray, Tilda Swinton, Lea Seydoux, Jude Law, Tom Wilkinson, Willem Dafoe, Adrien Brody, Jason Schwartzmann, Edward Norton, Harvey Keitel, Jeff Goldblum en nog een hele hoop anderen geven present in dit hypergestileerde relaas (die decors! die waanzinnige symmetrie! die weelderigheid aan perfect getrimde snorren!) over een onterecht van moord beschuldigde hotelconciërge.

Snowpiercer

Enkele maanden geleden nog als sneak preview in Cinema Zed, nu in de reguliere programmatie, deze dystopische science-fictionfilm zoals u er niet snel nog een zal zien. Chris Evans (jep, die dude van Captain America) speelt een rebel die een barbaarse hiërarchie wil doorbreken op een trein die constant moet blijven rijden over het bevroren aardoppervlak. Klinkt vergezocht? Wacht tot u de hoofdpersonages op hun dooie gemak sushi ziet eten nadat hun eigen volk brutaal is uitgemoord. U moet zich een ferm eind laten meeslepen, maar Snowpiercer geraakt ermee weg, met één van de meest inventieve films van het jaar als resultaat.

Nebraska

Oscarlieveling Alexander Payne (zie Sideways en The Descendants) werd ook dit jaar weer genomineerd voor dit drama waarin een oude man (Bruce Dern, u misschien bekend van zijn brute cameo in Django Unchained) samen met zijn zoon (Will Forte) van Montana naar Nebraska trekt om een vage prijs op te halen. Zet u gemakkelijk voor mooie dialogen en heartfelt momentjes, en als dat het niet voor u doet: een film met Bob Odenkirk (Saul Goodman uit Breaking Bad) is altijd zijn geld waard.

Zo, u weet weer wat te doen deze paasvakantie. Geen dank.

Her: 5, 6, 7, 8, 10 & 15 april
The Grand Budapest Hotel: 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 20, 21 & 22 april
Snowpiercer: 16, 19, 24, 26, 28, 29, 30 april, 1 & 2 mei
Nebraska: 16, 19, 20, 21, 23, 26, 27 april & 2 mei

 

 

 

The Sore Losers @ Het Depot

© Andrew Snowball

Een van de grootste vergissingen die ik ooit heb gemaakt was een veel te dure festivalfriet verkiezen boven een optreden van The Raconteurs. Deze beslissing doet nog meer pijn nu blijkt dat Jack White dat zijprojectje laat voor wat het was: een oerdegelijke, ouderwetse rockgroep. Gelukkig loopt er in ons eigen land genoeg talent rond om die leegte te vullen en pakweg een Leuvense concertzaal vol te laten lopen. Aan de hand van voorgaande vergelijking kon u het al verwachten; The Sore Losers kwamen hun tweede plaat voorstellen in Het Depot.

Als voorprogramma hadden de Losers hun vrienden van De Staat meegebracht. Deze Nederlandse rockgroep (jazeker, zoiets bestaat) gaf enkele maanden geleden al een overtuigend concert in het café van Het Depot, en deed dat kunstje nog eens moeiteloos over in de grote zaal. Hun dansbare, hoekige rock palmde het toestromende publiek langzaam maar zeker in, met als uitschieters het denderende ‘Make Way For The Passenger’ en het kinderliedje-gone-evil ‘Old MacDonald Don’t Have No Farm No More’. De Staat heeft Belgische zieltjes gewonnen woensdagavond.

The Sore Losers zelf waren duidelijk tevreden dat ze opnieuw het podium op konden. Het excuus dat ze voor de huidige tournee gebruiken (de nieuwe plaat ‘Roslyn’) is zowel qua productie als songs een grote stap voorwaarts, en ook live stonden de nieuwe nummers als een huis. Dit viel natuurlijk wel enigszins te verwachten als een groep bestaat uit vier topmuzikanten die ieder hun eigen ‘momentje’ kregen. Gitarist Cedric Maes heeft aan een halve solo genoeg om eender welke collega zijn instrument in de haard te doen smijten, zanger Jan Straetemans zit er nooit niét recht op, bassist Kevin Maenen mocht zijn booster (én de fundamenten van Het Depot) testen in ‘Juvenile Heart Attack’ en drummer Alessio Di Turi speelde zelfs een ouderwetse dreun van een drumsolo. Denk echter niet dat de Losers een ‘musician’s band’ vormen, want temidden hun virtuositeit zijn ze niet vergeten hoe een radiovriendelijk rocknummer in mekaar zit. Bewijs hiervan is de laatste single ‘Working Overtime’, die al vroeg in de setlist zat. Maar het publiek hoefde niet overtuigd te worden door herkenbare nummers; de duidelijk doordachte set werd door iedereen gesmaakt. De beste songs van hun debuut (‘Your Smile, ‘Hollow Tree’, ‘Juvenile Heart Attack’ en stilletjes-aan-toch-wel-klassieker ‘Beyond Repair’) kregen hun plaats tussen een hele hoop nieuwe nummers. Er moest aan de ‘mursch’ (à la Cedric Maes) immers nog een plaat verkocht worden.

Was het een fenomenaal concert? Nee, daarvoor trokken sommige nummers zich net iets te lang en zat het geluid niet altijd even goed, maar The Sore Losers straalden wel van het speelplezier, wat een duidelijke weerklank kreeg van het publiek. We zijn blij dat een van onze béste rockgroepen (jep, ondanks hun naam hadden ze Humo’s Rockrally moeten wìnnen, verdomme!) terug is, en dat ze weten hoe een degelijk concert in mekaar zit. De volgende keer is die idiote Raconteurs-vergelijking aan het begin van een recensie zelfs niet meer nodig; The Sore Losers stààn er!

Voorstelling: Optreden The Sore Losers
Discipline: Muziek
Locatie: Het Depot
Wanneer: 19/03/2014