LUK’s schitterende muzikale vaarwel voor het Verenigd Koninkrijk

Een nieuwe dirigent, een nieuw geluid. Na vijf jaren Koen Vits staat er een nieuwe, jonge dirigent aan het roer van de groep zingende studenten: Kevin Hendrickx. In tegenstelling tot zijn voorganger, stelde Hendrickx zijn eerste concert niet in het teken van Kerst, maar in het teken van de politieke ontwikkelingen met het Verenigd Koninkrijk. Toevallig of niet, het concert vond plaats op de vooravond van een van de belangrijkste verkiezingen op dit eigenzinnige eiland, dat resoluut koos voor een politieke afscheuring van het Europese vasteland. Hendrickx en het LUK kozen ervoor om de exit van het Verenigd Koninkrijk uit de EU te bezingen als een requiem, als het ten grave dragen van de innige relaties die het VK met het Europese vasteland had.

Het Verenigd Koninkrijk bezit wellicht één van de sterkst uitgebouwde koortradities (denk aan de met kathedralen verbonden Boys’ Choirs, o.a. het Westminster Abbey Choir). Dat blijkt ook uit de brede waaier aan koormuziek die tijdens het concert aan bod kwam. Van Elizabethaanse madrigalen tot hedendaagse, modernistische composities, dirigent Hendrickx koos een aantal bijzonder mooie composities uit het rijke verleden van de Britse koortraditie. In tegenstelling tot zijn voorganger, die een fervent aanhanger was van de quasi-epische koormuziek van onze Belgische Van Nuffel, koos Hendrickx voor een wat ingetogener repertoire, dat niettemin een overweldigende en ontroerende indruk bij het publiek teweeg bracht.

Een goed gevulde Sint-Jan-de-Doperkerk hoorde eerst een bijzonder zacht en zoet Schots volkswijsje, The Gallant Weaver, dat door de Schotse componist James MacMillan voor koor is bewerkt. Sopraanstemmen weven het publiek mee in een magisch en mythisch muzikaal tapijt, kortom: een mooie opener voor de rest van de avond. Vervolgens zingt het LUK enkele mooie, maar minder interessante stukken. Parry’s Songs of Farewell brengt de mythologiserende functie van de Eerste Wereldoorlog binnen, dat direct gevolgd wordt door het bijzonder sterke en sterk opgevoerde stuk Advance Democracy van Groot-Brittanniës bekendste moderne componist, Benjamin Britten. Het lied is zowel in zijn vorm als in zijn tekst een overtuigend strijdlied tegen het in de jaren ‘30 oprukkende fascisme, een lied dat voor onze tijd nog steeds bijzonder interessant is.

Het tweede deel was het mooiste van de twee. Het koor opende met het lied The Lamb van sir John Tavener, een van de bekendste naoorlogse componisten uit het Verenigd Koninkrijk. De tekst van de romantische dichter William Blake geeft op poëtisch inventieve wijze een weergave van de Heilige Drievuldigheid, dat in de hemelse muziek van Tavener weerspiegeld wordt. Het stuk begint vrij dissonant, maar laat als antwoord daarop het publiek baden in een zee van hemelse schoonheid. Het effect wordt alleen maar versterkt door de unieke opstelling van het koor, dat het publiek omringde en insloot. Het werk van Bairstow en Harris dat het LUK op magistrale wijze zingt, wordt op het einde gevolgd door Herbert Howells bijzonder intieme en bekoorlijke requiem. Na het laatste nummer van de keuze van Hendrickx volgde nog een minder geslaagd bisnummer, waarvan de hoogste noten niet altijd even raak waren.

De avond sloten de studenten af met een ‘We Wish You a Merry Christmas’. Inderdaad, een advent zonder de magistrale concerten van het LUK zijn bijna ondenkbaar geworden. Telkens opnieuw blijft de kwaliteit van dit koor het publiek met stomheid verbazen en telkens opnieuw hunker je naar meer hemelse schoonheid. Uitkijken dus naar het volgende concert!

LUK – Requiem for Britain / donderdag 12 december 2019 om 20u30 / Sint-Jan-de-Doperkerk, Groot Begijnhof, Leuven / korting met cultuurkaart

(uitgelichte afbeelding © Henk Van Rensbergen, ontwerp © LUK)

Focus op modern klassiek: drie hedendaagse interpretaties van een klassiek instrument

Het openingsnummer van Brian Eno’s Music for Airports (1978) kon nagenoeg betere introductie zijn voor een avond gewijd aan moderne klassieke muziek.

De Canadees Jean-Michel Blais presenteerde als eerste van de drie acts zijn tweede studioalbum Dans Ma Main (2018) in de Schouwburg. Naast de vertrouwde piano maakte hij ook gebruik van samples en loops, die hij manipuleerde via twee midi-controllers, aangestuurd door Ableton. Igloo was hier een treffend voorbeeld van: Blais liet zich hier naar eigen zeggen voor inspireren door de hevige sneeuwval in Quebec. Het nummer alterneerde  tussen weemoedige pianomelodieën, stuwende bassen en etherische samples.

Zijn liefde voor de bioloog en televisiemaker David Attenborough liet hij ook niet onopgemerkt. De Canadese pianist had een stuk uit een interview  gesampled waarin de Brit antwoordde op de vraag of hij al dan niet gelooft in God. Hiervoor verwees hij naar termieten, dieren ‘die ook niet kunnen zien’. Hoewel hij diens toestemming niet had, bracht Blais toch de volledige versie van het nummer Blind, inclusief de sample van Attenborough.

Het titelnummer Dans Ma Main was een ode aan boegbeeld John Cage, die het concept van ‘prepared piano’ mee vormgaf: voor deze techniek legt de muzikant iets op de snaren van de piano, gaande van huishoudelijke objecten tot zijn of haar eigen vingers. Ook hier maakte Blais gebruik van strijkers via zijn midi-controllers om een ‘larger than life’ gevoel op te wekken.

In het tweede luik stelde pianist Wouter Dewit zijn tweede album Here (2019) voor, bijgestaan door een drummer, die tevens de elektronica aanwendde en occasioneel basgitaar speelde, een violiste en zijn producer, die de cellopartijen zong. In deze eerder ongewone opstelling stond het pianospel van Dewit nog steeds centraal, maar de juxtapositie tussen de analoge elektronica en de snerende zang- en vioolpartijen voorzag de langgerekte composities van een unieke klankkleur.

De Nederlandse harpist Remy van Kesteren mocht de avond afsluiten met zijn solo performance, waarmee hij zijn sublieme album Shadows (2019) voorstelde. Ondersteund door psychedelische visuals en robuuste elektronica blies hij oude klassieke composities nieuw leven in met een sterke meditatieve boventoon. Zijn cover van Radiohead’s breekbare Daydreaming van A Moon Shaped Pool (2016) was eerder gewaagd, aangezien het arrangement voor één instrument de schoonheid van het meerledige nummer tevergeefs reduceerde. Tot slot toonde van Kesteren zich met het slaapliedje waarmee hij zich een laatste maal tot zijn publiek wendde, zich compositorisch wederom van zijn sterkste kant.

Met deze editie van Focus op modern klassiek voorzag 30CC een podium voor drie hedendaagse interpretaties van een klassiek instrument.

Focus op modern klassiek in de Schouwburg op zaterdag 30 november.

 

Laudate: jubileumconcert LUK in de overtreffende trap

Laudate, wees geprezen, LUK! Wat een overdonderende muziekpracht! Je kan de loftuitingen over het jubileumconcert van het LUK alleen maar in de overtreffende trap schrijven, zo bijzonder indrukwekkend was het concert in de Sint-Jan-de-Doperkerk op donderdag 16 mei 2019. Voor het jubileumconcert én het laatste concert onder leiding van dirigent Koen Vits, nodigde het LUK een orkestensemble uit met leden van het Brusselse conservatorium en het Leuvense Lemmensinstituut. Samen voerden zij voornamelijk werk van Jules Van Nuffel op, maar ook van William Henry Harris, Guy Weitz, Arnold Bax en de speciaal voor dit concert zelfgemaakte LUK-hymne. Zoals gebruikelijk straalde de performance een ongeziene professionaliteit en kwaliteit uit met een overweldigende passie als resultaat. Het stemmen van de instrumenten begint, het koor komt de gang van de kerk opgewandeld, het concert kan beginnen: sit back, relax and enjoy!

© Inge Clerens

Centraal in de avond stond het werk van de Belgische priester-componist Jules Van Nuffel, de favoriet van dirigent Koen Vits. Van Nuffel is misschien geen household name, zijn werk is echter al meerdere keren door het LUK opgevoerd. Deze vernieuwer bracht met mondjesmaat modernistische effecten in de kerkmuziek, die sinds de motu proprio uit 1903 van paus Pius X terugkeerde naar de gregoriaanse en polyfone roots. Het zijn echter deze vernieuwende kleurrijke akkoorden van het impressionisme of de harde effecten van het expressionisme die het werk van Van Nuffel zijn subtiele veelzijdigheid geven. Met aandacht voor details en een muzikale integratie van de betekenis van de Bijbelse teksten—zo gaat de toon naar omhoog wanneer er over een berg wordt gesproken—maken de muziek van Van Nuffel een paradijs voor het oor.

Het eerste werk, Statuit ei Dominus, overdondert met zijn epische en stemmige geheel, terwijl het rebellerende Super flumina Babylonis een zachtere, maar weemoedige totaliteit representeert. De laatste van de twee was in 1916 een gewaagde tekst over onderdrukking tegen de Duitse bezetting. In vergelijking met Van Nuffels muziek vallen de werken van de andere componisten geboren in 1883, William Henry Harris, Arnold Bax en Guy Weitz, een beetje in het niet, maar toch weet het LUK ze met passie over te brengen. Bovendien verdient de orkestrale ondersteuning onder leiding van concertmeester Ebert Rens een bijzondere vernoeming. Het LUK, weten we van alle vorige opvoeringen, kan best alleen de kerk vullen met krachtige muziek, maar samen met het orkest wordt het niveau nog een tikkeltje hoger opgetild. Wanneer zij samen in harmonie spelen en zingen, word je bijna letterlijk van je stoel geblazen.

Na de pauze brengt het LUK hulde aan Koen Vits, de vijftiende dirigent van het koor sinds zijn oprichting. Het LUK is altijd wel voor een grapje te vinden en ook deze keer zit het concert vol met inside jokes, zoals de mastodont van een dirigeerstok of de selfie met orkest en koor. Dat Koen Vits niet alleen dirigent is, maar ook componist, konden we horen in het speciaal voor dit jubileumconcert gemaakte LUK-hymne. De tekst van Cyril Masai, één van de leden van het koor, brengt hulde aan het LUK als niet zomaar een universitair ensemble, maar bovendien een gezellige studentenvereniging die het ook is.

Na het klassiekere werk van Guy Weitz en de heldere en scherpe noten van Arnold Bax, is het tijd voor het meesterwerk van Van Nuffel: het Te deum. Dit bevrijdings-te deum werd geschreven door Van Nuffel op het einde van de Tweede Wereldoorlog met het vooruitzicht op de bevrijding van het Duitse juk. Terwijl de heiligenbeelden in de kerk meekijken, komen de engelenstemmen van het LUK tot volle bloei in de ‘sanctus, sanctus, sanctus’ in het midden van het stuk. Dit lange en epische werk combineert alle krachten die Van Nuffel, het LUK en het orkestensemble konden brengen en was een prachtige afsluiter van een mooi jubileumconcert.

Een oorverdovend applaus, de nodige traantjes bij Koen Vits en een staande ovatie sluiten de avond in schoonheid af. Laudate vos, LUK, het is jullie weer gelukt om een massa volk met religieuze koormuziek te ontroeren!

Laudate – Jubileumconcert 50 jaar Leuvens Universitair Koor / donderdag 16 mei 2019 om 20u30 / Sint-Jan-de-Doperkerk, Groot Begijnhof, Leuven / korting met cultuurkaart

Bigband meets Symphony: USO goes jazz

Onder het juk van een druilerige motregen haastte ik me afgelopen donderdagavond gezwind richting Gasthuisberg. Het podium van het centraal auditorium bleek er een voorbode van een wel erg speciale bezetting: Bigband meets Symphony. Op het programma pronkt, naast de alom bekende naam van Amerikaans componist George Gershwin, ook die van Vlaams jazztrompettist en componist Bert Joris. Een ietwat minder bekend terrein voor het Leuvense studentenorkest, zo zeggen ze zelf. Waar ze bij vorige concerten eerder het klassieke repertoire bij de hand namen, dwingt de combinatie met de VRT Bigband hen nu om zich moedig in de zwoele regionen van de jazz te wagen. En ook dat doen ze alweer met ontzettend veel verve.

 An American in Paris

In An American in Paris wandel je als luisteraar goedgemutst door de straten van het 20^ste-eeuwse Parijs. Het werk is een woelige rollercoaster waarin een bont lappendeken aan verschillende klankschilderingen je soepel van het ene rumoerige stadstafereel naar het andere brengt. Op bijna tekenfilmachtige wijze neemt het ritme van de muziek je mee in zijn stevige tred op de stoep van een stad die maar niet lijkt te zwijgen. Toeterende taxi’s schallen dwingend door het orkest heen, rustige passages worden abrupt onderbroken door bruuske, spitse ritmiek… Kortom: een levensechte representatie van een grootstad zoals we die ook nu nog kennen.

Het USO slaagt er dan ook erg goed in de bedrijvige sfeer van deze muziek overtuigend over te brengen. Met een jeugdige energie en zwierig enthousiasme tokkelen, strijken en blazen de jonge muzikanten verwoed op hun instrumenten. In de spitse, ritmische passages plegen ze soms wat aan strakheid te verliezen, maar dit gaat zeker niet ten koste van hun algemene muzikale spitsvondigheid. Het totaalplaatje is en blijft uitermate animerend en sfeervol en dirigent Edmond Saveniers swingt er hevig op los.

Walkin’ Tiptoe

Net voor de pauze maakt het orkest plaats voor de VRT Bigband, een jazzorkest louter bestaande uit personeelsleden van de VRT. Dirigent Dree Peremans komt met knalwitte sneakers gestaag het podium opgewandeld terwijl de leden van de band, in volle concentratie, hun eerste korte, ritmische motiefje uit hun instrumenten blazen. Vanaf de eerste seconde is ook deze muziek uiterst sfeervol. De muzikanten stralen een ongelooflijke knowhow en gezonde zelfzekerheid uit. Hun bijna constante ritmische strakheid en bewonderenswaardig gevoel voor timing doen Joris’ compositie zonder twijfel eer aan. Neem daar nu nog enkele zwoele trombone- en trompetsolo’s bij en het resultaat is een bedwelmend en meeslepend geheel.

Bigband meets Symphony

Na de pauze ontmoeten de bigband en het symfonieorkest elkaar nu écht. In Anna zet een jonge trompettist van het USO een slepende, melancholische melodie in. De piano breekt treurig enkele korte akkoordjes en het lijkt wel of de weemoed van het druilerige weer langzaamaan binnensloop. Wanneer ietsje later het orkest en de bigband zich samenvoegen en Peremans zich opnieuw bewijst in een sensuele solo merkte ik tevreden op dat de bezetting, die eerder ongewoon en bizar had geleken, toch doeltreffend het tegendeel bewees. Net hetzelfde voor Joris’ tweede werk Dangerous Liaison. Symfonieorkest en bigband gaan er hand in hand en samen creëren ze onophoudelijk een kleurrijk klankentapijt. Ook het bisnummer is er eentje van Bert Joris. Alone at last. Een erg toepasselijke titel voor een slot als je het mij vraagt.

©VRT Bigband

Bigband meets Symphony | USO | donderdag 25 en vrijdag 26 april 2019, 20:30 | Centraal Auditorium Gasthuisberg | niet-studenten: €10; studenten/ -18j: €5; cultuurkaart: €4

100 jaar Bernstein: feest!

De Amerikaanse en wereldvermaarde componist (of zeg ik beter dirigent, pianist, pedagoog…) Leonard Bernstein zou vorig jaar precies honderd jaar geworden zijn. En dát wil 30CC niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Op hun programma vinden we betrekkelijk veel Amerikaans repertoire. Zo werd ik vorige week nog helemaal meegezogen in het verhaal en de muziek van Bernsteins Trouble in Tahiti, waarin enkele zangstudenten van het Lemmensinstituut mateloos schitterden. Ook vanavond getuigde de uitvoering van een bijzonder hoog niveau. Sopraan Hanne Roos glanst in een repertoire dat haar op het lijf geschreven lijkt en pianist Jeroen D’hoe hult Roos’ stem in een walm van kleurrijke akkoorden.

I hate music! Knal! Die eerste noot is meteen raak. Kortgerokt en met een rode bloem in het haar komt Hanne Roos flamboyant het podium opgewandeld. I hate music, but I like to sing. Het publiek gniffelt geamuseerd. Op het podium staat niets meer dan louter een houten kruk en een klein tuintafeltje met bijpassende stoel. Met deze beperkte hoeveelheid attributen zal de Belgische sopraan haar publiek een dik uur lang weten te fascineren en de zangeres laat onze aandacht geen seconde los. De hoge noten glijden moeiteloos de zaal in en onthullen de zoete klank van een prachtig timbre. Ik snak naar meer.

Niet alleen Bernstein passeert in dit Amerikaanse recital de revue. Na I Hate Music! Komen ook collega’s zoals Jerome Kern, George Gershwin, Stephen Sondheim en nog enkele anderen aan bod. Doorheen elk lied toont Roos een onfeilbaar begrip van stijl en de daarbij horende expressie. Haar vertolking is erg dynamisch en presenteert de emotie van de muziek zowel in de kleur van haar stem als in de energieke schwung van haar bewegingen. Zangtechnisch laat ze het beste van zichzelf zien in de overbekende, maar uitdagende aria Glitter and be Gay. En ook hier slaagt ze erin met haar stem elke emotionele nuance van de melodie onverbiddelijk bloot te leggen.

De absolute klassieker America uit Bernsteins West Side Story kon me dan weer ietwat minder bekoren. Hoewel de energie en de intentie van het lied bij Roos zonder twijfel goed zat, leek het geheel toch wat aan afwerking te missen. Somewhere klonk me dan weer net iets te pop. Desondanks getuigen alle andere liederen en aria’s stuk voor stuk van een ideale balans tussen een klassieke techniek en een die dan eerder bij musical past. Precies zoals het moet in dit repertoire.

Een uur later lijkt Roos’ stem nog steeds niet uitgeput. De hoogtes blijven even sprankelend en de performance even meeslepend. Na een enthousiast applaus is er zelfs nog wat plaats voor een bisnummer en het publiek roept enthousiast van bravo. ‘Dat was niveau’, klinkt het achteraf instemmend in de gangen van de Leuvense schouwburg.

©30CC

Broadway meets Bernstein | 30CC | woensdag 13 maart 2019, 20:00 | Schouwburg Leuven| €16 (rang 1), €14 (rang 2), 20% korting met cultuurkaart

Het Nederlands Studentenorkest kwam, zag en overwon

Het nieuwe semester lijkt nog maar goed en wel ingezet en de Leuvense cultuurkaarthouder kan zich alweer vol genoegen in de handen wrijven met een gratis concert. En niet zomaar een! De nieuwsbrief van KU Leuven Cultuur belooft ons -ik citeer- ‘de 103 beste student-muzikanten van Nederland’. Daarbovenop pronkt glorieus -in drukletters weliswaar- de belofte tot een gratis receptie achteraf. ‘Onweerstaanbaar’, besluit ik en ik neem linea recta mijn agenda bij de hand. Een erg goede keuze, zo zal later blijken.

Overwinnen gaat niet vanzelf, daar gaat hard werk aan vooraf. 

Als thema voor hun zevenenzestigste concertreeks koos het Nederlands Studentenorkest de triomfantelijke titel Overwin. Erg toepasselijk in een programma dat wordt getekend door de veelzeggende werken van componisten als Hawar Tawfiq, Sergej Prokofjev en Dmitri Sjostakovitsj. Die eerste kan u misschien -naast de namen van twee Russische compositiereuzen in de wereld van de muziek- wat minder bekend voorkomen. Toch slaagt ook deze componist erin zich te bewijzen in een werk dat op erg treffende wijze het eerdergenoemde thema representeert.

Barazah (opdrachtcompositie)

Hawar Tawfiqs levensverhaal is er een van eindeloos doorzetten. Als 16-jarige, Koerdische vluchteling kwam hij in 1998 in Nederland terecht. Daar bleef zijn muzikale talent niet lang onopgemerkt, zo informeert het programmaboekje ons. Dankzij een lerares in het opvangcentrum waar hij toentertijd verbleef, komt hij in contact met het conservatorium in Tilburg. De jonge muzikant grijpt deze kans met beide handen en ontpopt zich tot een waar virtuoos. Doorzettingsvermogen en muzikale aanleg leiden tot een masterdiploma viool en compositie en de cum laudes stapelen zich op als een echo van Tawfiqs onmiskenbare talent. Geen wonder dus dat juist deze componist gevraagd wordt een werk te schrijven in een thema dat ontegensprekelijk de triomf van wilskracht en moed symboliseert.

Deze opdrachtcompositie is dan ook een duidelijke verwijzing naar Tawfiqs eigen verhaal. Barazah is de naam van een opmerkelijke plant die er, ondanks de barre omstandigheden van zijn plek hoog in de bergen, toch in slaagt zich te ontpoppen tot een uiterst voedzame groente. De onverbiddelijke levenslust die we zowel in het leven van de componist als in het standvastige groeien van de plant kunnen terugvinden, weerklinkt spits en vol energie in een kleurrijk tapijt vol levendige klanken. De jonge muzikanten van het NSO wagen zich dapper in het muzikale spel van Tawfiqs daverende werk en zijn muziek sleurt ons mee in een uiterst beeldende wereld van druk dialogerende instrumenten. Het Nederlands studentenorkest toont zich hierbij al onmiddellijk van een erg hoog niveau.  De noten lijken hen bijna foutloos in de vingers te zitten en doorheen het hele stuk klinkt de overtuigende kracht van een zelfzekere knowhow. De teerling is geworpen.

Prokofjev en Sjostakovitsj

Voor Prokofjevs eerste vioolconcerto deed het ambitieuze studentenorkest beroep op de Russische topvioliste Maria Milstein. Zij speelde absoluut feilloos en vol expressie die o zo zalige, lang uitgerekte melodieën van de vioolsolo’s in het eerste en derde deel. In het tweede gaan snelle vingers razend tekeer in een staaltje pure virtuositeit. Terwijl ik verrukt wegdroom op de melodieuze klanken van Milsteins instrument, merkt een vriendin/violiste naast mij streng op dat het orkest soms wat vals pleegt te klinken. Maar goed, de heerlijkheid van de muziek is en blijft wat ze is en wanneer het hele orkest op volle kracht hun melodieën doen weerklinken in een waar salvo van muzikale intensiteit, word ik overrompeld door innige ontroering. Lang leve Prokofjev!

Sjostakovitsj’ Leningrad symfonie biedt het orkest dan weer de perfecte gelegenheid tot een heuse comeback.  Enkele jonge leden schitteren in korte solo’s voor onder andere fluit, klarinet, fagot en hobo en elke solist geeft blijk van afwerking en technische knowhow. Het geheel getuigt van een meeslepende overtuigingskracht en in de zachte passages merk ik tevreden het heerlijke resultaat van fijnzinnige subtiliteit en nauwkeurige beheersing. Een ideale afsluiter als je het mij vraagt.

Nu zou een studentenorkest natuurlijk geen studentenorkest zijn zonder de bekoorlijke melodieën van een jolig bisnummer. De jonge muzikanten hullen zich haastig in hun zorgvuldig klaargelegde outfitjes en het podium verandert in een eclatant kleurenspektakel. De percussionisten vormen een vrolijk Winnie the Pooh tafereeltje, de trompettisten spelen parmantig hun olijke melodie vanachter een kartonnen kasteeltje, ballonnen worden enthousiast de lucht in geworpen op het ritme van de muziek… Een bisnummer als nooit tevoren. En het applaus achteraf toont aan dat het goed was.

Nog te zien in:

Utrecht -TivoliVredenburg op zaterdag 23 februari, 20:15                                                        Leeuwarden -De Harmonie op zondag 24 februari, 14:30                                                      Amsterdam -Het Concertgebouw op maandag 25 februari, 20:00

 

 

© NSO

NSO meets Leuven | NSO | dinsdag 19 februari 2019, 20:00 | LUCA/Campus Lemmens Leuven| €9 studenten en personeel KU Leuven, €12 overige, gratis met cultuurkaart

 

Focus op modern klassiek: de onmiskenbare relevantie van Philip Glass

Een regenachtige vrijdagavond gewijd aan hedendaagse klassieke muziek, dat klinkt als een voorbestemde combinatie. In de reeks Focus op modern klassiek wierp 30cc al eerder haar licht op moderne componisten en uitvoerders, zo passeerden de prachtige ingetogen pianomuziek van Joep Beving en Echo Collective’s interpretaties van Radiohead’s Amnesiac reeds in de Schouwburg. Ook de minimalistische muziek van Masayoshi Fujita, Lavinia Meijer en Michiel Borstlap pasten onomwonden in dit plaatje.

De in Berlijn residerende Japanse vibrafonist opende de avond met een zestal uitgesponnen composities, begeleid door twee cello’s. Zijn Apologues (2015) en Book of Life (2018) zijn uitgebracht op het prestigieuze Erased Tape Records, thuishaven voor onder meer de minimal techno van Kiasmos en discografieën van wünderkind Nils Frahm en de IJslandse componist Olafur Arnalds. Fujita ving aan met een beknopte uitleg over de vibrafoon, aangezien veel mensen niet vertrouwd zijn met dit instrument. Aan elk nummer liet hij een korte uitleg voorafgaan over de betekenis achter de compositie. Titels zoals Snowy Night Tale, Mountain Deer en Misty Avalanche impliceren hoezeer hij zich laat inspireren door de taferelen der natuur.

De verscheidenheid aan klanken die de vibrafonist voortbracht uit zijn instrument was ronduit impressionant: twee of vier mallets, een handdoek, een stuk aluminiumfolie, een celloboog, hij maakte van allerhande triviale voorwerpen gebruik voor zijn klankexperimenten. De cello’s hadden een uitsluitend ondersteunende rol, wat  meermaals aan Max Richter deed denken, maar de herwerkte arrangementen voor twee strijkers dikten de klankkleur van de composities steevast aan. Het hoogtepunt van deze eerste cluster was zonder meer Requiem, waarmee Fujita dan toch aansluiting zocht met de canon van de klassieke muziek.

Klassieke harpiste Lavinia Meijer en jazzpianist Michiel Borstlap lieten zich voor hun passage inspireren door hun gedeelde voorliefde voor het oeuvre van de Amerikaanse componist Philip Glass. Met een losse interpretatie van Einaudi’s Una Mattina, voorzien van een gewichtige improvisatie van Meijer naar het einde toe, wonnen ze het publiek al snel voor zich. Hierna vervolgde Borstlap met het solostuk Faith, een subtiele referentie naar de pianomuziek van Richter en Frahm, verrijkt met een jazzy finale. Vervolgens passeerden het wondermooie The Hours, de titletrack van de gelijknamige film en soundtrack (2002), en Opening, de ouverture van de kamermuziek Glassworks (2005), van grootmeester Philip Glass himself. Meijer nam hierna het voortouw met Eleven Hours, waar de harp onmiskenbaar in de schijnwerper stond. Voortdurend wisselend tussen begeleidende arpeggio’s dan weer solerende intermezzo’s, zo etaleerde de bedreven harpiste haar feilloze muzikaliteit. Als bisnummer bracht zij een gedicht van Leonard Cohen, één van die andere grote iconen uit de recente muziekgeschiedenis, gevolgd door een vertolking van zijn meest bekende nummer, Hallelujah. Een noemenswaardige afsluiter.

Focus op modern klassiek: Philip Glass & more + Masayoshi Fujita in 30cc op 09/11.

‘Less is more’ voor het Arenbergorkest

Vorige week speelde het Arenbergorkest tweemaal het concert NØRD. Het symfonisch orkest is een toffe groep: het is een zeer toegankelijk orkest, ze zijn ontzettend talrijk en ze hebben een breed repertoire. Ze spelen van klassiek tot modern, het ijzeren repertoire maar vooral filmmuziek, en dit onder leiding van dirigent Roel Willems.

Opera is … niet Beyoncé, verrassend veel seks en wel Simonneke uit Thuis

Ik ging deze maand voor de eerste keer naar de opera. Tenzij je een beetje in het milieu zit, is opera een onbekend veld waar je enkel vage ideeën van hebt: Alberto Vermicelli, de Tsunami-remix met Andrea Bocelli en vrouwen met een dikke poep die glazen doen springen met hun stem. Opera is dat allemaal ook.

Krachtpatsen met het USO

(USO op concertreis in Kopenhagen, http://usoleuven.be/)

Het Universitair Symfonisch Orkest is nog maar net terug van hun concertreis in Kopenhagen, maar aan enthousiasme geen gebrek. De muzikanten kruipen weer het podium op onder leiding van dirigent Edmond Saveniers, die al twintig jaar trouw vooraan staat.