Hebben we een menselijke handleiding nodig?

Fabuleus, fantastisch, fenomenaal. Human instruction manuel van Fabuleus is één van de beste dansperformances in jaren. Hoe onmenselijk goed ze dansen, hoe menselijk hun boodschap overkomt. Jongeren dragen vaak kilo’s druk op hun schouders door een bepaalde mentale toestand. Soms zou het handig zijn om even die malende machine van een brein te pauzeren, om het even volledig uit te schakelen.

Het licht gaat uit en de duisternis staart. De voice-over neemt eindelijk het mes in handen en snijdt de spanning. De stem vertelt ons om onze gsm aan te laten staan, vooral te babbelen tegen elkaar, in slaap te vallen tijdens het optreden of zelfs op het podium te lopen terwijl de performers hun show dansen. “Ben je verward? Goed! Wij ook.” Voetstappen tikken op de grond. Genoeg gewacht: het licht springt eindelijk terug aan en we zien een resem jonge mensen in een ‘Kim Possible’ geïnspireerde outfit op een rij staan.

De dansers van fabuleus leggen elke onzekerheid van zichzelf bloot in de vorm van een handleiding. Die instructies gaan hand in hand met aantrekkende en afstotende bewegingen. Wanneer de afstoting te veel wordt, luidt het: “Kunnen we samen zijn en niets zeggen.” Zo (niet) gezegd, zo gedaan. Stilzwijgend dansen ze dichter hoewel ze mekaar even snel weer wegduwen. Er ontstaat een groepsknuffel maar toch mag één iemand niet meedoen? Is haar handleiding niet coöperatief met de rest? Is zij anders geprogrammeerd?

@Fabuleus

Op indrukwekkende wijze wordt tijdens de dans het menselijk/machinaal lichaam zwaar op de proef gesteld. Toch slagen de dansers erin hun lichamen stabiel te houden onder de druk van de daverende zwaartekracht. Ze doen lifts en gooien mekaar in de lucht alsof ze net uit dirty dancing geschuifeld zijn. Elegante bewegingen zweven over het podium nadat ze meedogenloos worden weggeduwd door kwade armen en benen. De kracht van de voorstelling zit in de afwisseling. Als kijker zijn we ieder moment gefascineerd door dans, geïntrigeerd door beat box of geamuseerd door een ukelele concert.

De verschillende persoonlijkheden van de dansers hijsen de dans act naar een hoger level. Maar hoe hoog dat niveau ook mag zijn, iedereen heeft onzekerheden.
Op een heel specifieke manier vertellen ze in de micro hun verhaal. Kort en bondig, maar net genoeg. “I’m not confident, i’m not handsome, i’m not a lasagna”.

In deze maatschappij, geheerst door extreme emoties maar ook droge logica, probeert Fabuleus een blauwdruk te maken van de mens. Fabuleus uit kritiek tegenover onze lust voor labels. Als iedereen toch een etiket krijgt opgeplakt, waarom geven we er dan geen duidelijke instructies bij? Johannes heeft bijvoorbeeld autisme. Volgens velen vormt ook enkel dat aspect hem als mens dus wordt hij ernaar behandeld. “Geef hem structuur, laat hem 7 uur opladen, zeg niets letterlijk wat je figuurlijk bedoelt.”

Zijn we als mens toch niet wat gecompliceerder dan dat? Dat vertalen de dansers van fabuleus ook in hun dansmoves op het einde van het optreden. Eerst schakelen ze zichzelf uit als machines en daarna dansen ze, zo vrij als vogels. Ben je een gekleurde papagaai of een sombere mus, hoe dan ook wordt je gesust door de bevrijding uit een hokje, een label. In de realiteit vindt de schoonheid zich in de verscheidenheid tussen anderen. Misschien is elkaar begrijpen door middel van een handleiding niet het einddoel, maar is acceptatie waarnaar we moeten streven.

Human instruction manual van Fabuleus was te zien in Manhattan te Leuven tijdens Uur Kultuur XL.

followfollow: een kleurrijke ode aan jong zijn in een digitale wereld

In de nieuwste voorstelling van fABULEUS – followfollow – wist Koen De Preter samen met 11 jongeren een wervelende voorstelling te brengen zonder maar één woord hardop uit te spreken. followfollow schipperde op unieke wijze tussen theater en dans, maar was in feite één grote krachtige choreografie waarbinnen ‘volgen’ op alle mogelijke manieren centraal stond.

Hoe heb je het over jong zijn, volgen, identiteit en sociale media, zonder in die negatieve spiraal te belanden? fABULEUS weet wel hoe. Door 11 jongeren samen te zetten op scène en hen te laten bewegen. In een kluitje aan kleurrijke tweedehandskledij. Een kluitje aan jong, energiek en het beste soort geweld in een voorstelling waar volgen ook stoppen betekent, afbreken en opnieuw beginnen. Waar volgen zowel op fysiek als op virtueel vlak wordt ontdekt. Hun aanstekelijke jeugdelijkheid projecteren ze zo de zaal in, maar hun maturiteit wordt nooit van hen afgepakt. Ze worden niet onderschat, zoals zoveel jongeren zo vaak onderschat worden. De Preter geeft hen alle aandacht en ruimte en werpt zo een frisse en positieve blik op jong zijn in een digitale wereld.

©Clara Hermans

Dat de voorstelling nooit twee keer hetzelfde is, voel je in het onderlinge spel en intense focus van de dansers. Niets gebeurt zomaar, veel gebeurt op het moment zelf. Strakkere omlijnde choreografieën wisselen elkaar af met duetten waarin je de vrijheid, samenspel en het plezier van de dansers voelt tot op je stoel. Ook de vele contrasten die De Preter in het stuk aan bod laat komen, geven de voorstelling een extra gelaagdheid. Zo is de muziek net een dialoog tussen jong en oud. Een krachtige afwisseling tussen wat een opa en een kleinzoon elkaar zouden laten horen en hoe je van beide zo hard kunt genieten. Hoe jong zijn ook graaien is in het verleden en dit je eigen maken. Raven op klassieke muziek om daarna af te sluiten met loeiharde techno. Hoe hard en zacht, teder en offensief en alle soorten kleren samen kunnen gaan. Hoe een middenvinger of twee soms helemaal op hun plaats vallen.

De 11 dansers wisten samen met De Preter alle registers open te breken en jongerencultuur op een verademend positieve manier neer te zetten. followfollow schetst op originele manier hoe sociale media nu eenmaal een deel zijn van onze jonge identiteit en dat er kracht is in samenhorigheid, in elkaar durven en mogen volgen. Het is een kleurrijke ode aan de jeugd en aan hoe mooi mensen en lijven kunnen zijn als ze samenkomen. Het is ontwapenend, maar op een allerstoerste manier.

followfollow is een voorstelling van fABULEUS met een choreografie van Koen de Preter. Via je cultuurkaart krijg je 20% korting op alle voorstellingen van fABULEUS in Leuven.

©Clara Hermans

Daughters of the witches you couldn’t burn

Een kleurrijke canon van activistische teksten die tot leven komt in de monden van een even kleurrijke groep jongeren. Passing the Bechdel Test van fABULEUS en Jan Martens balanceert tussen de puurheid van een toneelrepetitie in mijn middelbare school en de vurigheid van een open mic night in een queer café. Het resultaat is meer dan overtuigend. Als hommage aan revolutionaire stemmen, maar vooral als seismograaf van de grilligheid waarmee je ontdekt wie je bent.

De titel Passing the Bechdel Test leest als een manifest. De test in kwestie ontstond als uit de hand gelopen grap van cartooniste Alison Bechdel, om de teleurstellende representatie van vrouwen in fictie aan te kaarten. In een van haar graphic novels verzucht een meisje dat ze enkel nog tijd wil investeren in films waarin twee vrouwelijke personages bij hun naam genoemd worden én met elkaar spreken over iets anders dan een man. Een extreem lage standaard, waaraan alsnog maar liefst 43 procent van de films niet voldoet. Waar ga je dan als tiener op zoek naar rolmodellen, als elk geloofwaardig script ontbreekt?

Nog moeilijker wordt het als je geaardheid en/of genderidentiteit afwijkt van de norm, en in de bestaande scripts niet eens aan bod komt. De culturele iconen waarin je jezelf kan herkennen zijn dan zo goed als onvindbaar. De ideale aanleiding voor fABULEUS en choreograaf Jan Martens om queer jongeren van vandaag rechtstreeks te laten kennismaken met hun pioniers. Ze zochten en vonden 13 tieners die zichzelf herkenden in de thematiek en lieten hen aan de slag gaan met een canon van feministische, LGBTQ-activistische en antiracistische essays, speeches en TED-talks. Van pioniers zoals Virginia Woolf en Audre Lorde tot hedendaagse iconen zoals Rebecca Solnit en Maggie Nelson. Een mooie selectie, zij het dat ze pas écht eclectisch was geweest met wat meer aandacht voor online activisme zoals generatie Z het kent.

Als op een klasfoto – compleet met wankele klapstoeltjes – zitten ze op een rij en citeren ze non-stop uit dat tekstmateriaal. Soms puberaal onvolmaakt, soms ontroerend matuur, maar altijd met voelbaar respect voor hun eigenheid. Ze dragen hun vertrouwde kleren, zetten hun dictielessen even aan de kant en er is geen theatertechnicus in zicht om de muziek en video’s op te starten. Je wil bijna schreeuwen dat ze het Word-document waarin ze zinnetje per zinnetje al typend zichzelf introduceren godverdomme eens opslaan. Theater gereduceerd tot zijn absolute nulpunt, zo lijkt het. 

Of toch niet? Op elke oprechte getuigenis volgt wel een ironische kwinkslag (“ik ben 8 maanden zwanger!”) die meteen doorprikt hoe je in je hoofd een bepaald beeld creëerde van elke performer op basis van hun uitspraken. Je voelt jezelf bijna een voyeur door die autobiografische blik, want eerder dan individuen zijn ze vooral schakels in één gemeenschappelijk verhaal van vechten en jezelf blootgeven. Dat constante spel met zijn en niet zijn bereikt een hoogtepunt in een knap re-enactment van een lezing van fotografe Catherine Opie. Elk om de beurt vertellen ze over haar portretten van de queer community van Los Angeles alsof ze zelf achter de camera stonden. 

Dat we de voorstelling twee jaar na première zien, geeft het geheel een interessante extra dimensie. De speech van Kamala Harris in de zaak-Kavanaugh die zo’n prominente plek inneemt in de voorstelling? Aged very well. En zijn ze nog wel dezelfde onzekere jongeren? Ongetwijfeld hebben ze een enorm groeiproces doorlopen in vergelijking met hoe ze twee jaar geleden op het podium stonden, en dat idee is even hartverwarmend als de voorstelling zelf.

Is de overdaad van redelijk abstracte citaten na een tijdje niet too much om te blijven volgen, in een performance die een dikke twee uur duurt? Misschien. Maar het weerspiegelt de gulzigheid waarmee jongeren hun identiteit ontdekken, alsof je per ongeluk de autoplay hebt laten aanstaan bij een eindeloze stroom coming-outvideo’s. En hun activisme zou niet meer hetzelfde zijn in een voorgesneden kant-en-klaarversie. Het mag je bewust maken van je onvermogen om alles te bevatten, tegen het ongemakkelijke aanschurken, huiswerk meegeven. Wat ook letterlijk gebeurt: wanneer je de zaal verlaat, krijg je een folder met alle teksten en performances waaruit de gebruikte citaten ontsproten zijn.

Passing the Bechdel test is een goudeerlijke, begeesterde en hoopgevende bloemlezing met het hart op de tong én op de juiste plaats. Je wordt ondergedompeld in een utopie die in al haar directheid initieel misschien wat koudwatervrees inboezemt. Maar eens je er even in hebt mogen rondzwemmen, wil je er nooit meer uit.

Voorlaatste reprise van Passing the Bechdel Test (fABULEUS & Jan Martens). Gezien op vrijdag 23 oktober in OPEK.

Zero for conduct: een krachtige middelvinger naar het onderwijs

Een meisje is druk in de weer op de podiumvloer wanneer het publiek woensdagavond binnensijpelt in de Grote Zaal van het OPEK. Met noeste, scherpe bewegingen schrijft ze met een krijtstift een opstel op de vloer. Elke regel van haar opstel herhaalt dezelfde zin: I WILL NOT INSTIGATE REVOLUTION. Ik zal niet aanzetten tot revolutie. Het tafereel verwijst naar episode zes van het eerste seizoen van The Simpsons. In die episode schrijft Bart Simpson hetzelfde opstel op een schoolbord. Net als Bart schoppen de jongeren van Zero for Conduct tegen de schenen van het onderwijs. Voor deze voorstelling sloegen het Leuvense productiehuis fABULEUS en theatermaker Haider Al Timimi  van het Genste theatergezelschap Kloppend Hert de handen in elkaar.

Try and imagine kites in de sky

Hundreds of kites, flying in the wind.

The kites are kids and the strings are parents and schools

hoping to get them as high as possible,

wanting them to go even higher.

But in reality they keep a firm grip on the strings at all times.

That’s basically how we deal with education.

Zoals bovenstaand citaat, uit het begin van de voorstelling, al doet vermoeden, bekritiseren de tien jongeren (tussen 15 en 22 jaar) het oude, standvastige onderwijssysteem dat niet enkel in Vlaanderen maar ook in de rest van de wereld de educatieve toon zet. Terwijl de wereld aan een hoog tempo evolueert, dobbert het onderwijs verder op dezelfde structuren en waarden als 100 jaar geleden. Dat systeem weerspiegelt allesbehalve de complexe en diverse maatschappij van vandaag. Het geduld van de jongeren is dan ook op.

Aan het begin van de voorstelling spotten de acteurs een voor een met de absurditeit van de regels in het onderwijs. Steeds luider spuwen ze uitspraken als ‘I will not wear inappropriate clothes to school’ en ‘Spitting is not free speech’ in het gezicht van het publiek. Het publiek begint steeds harder te lachen, maar al snel wordt de boodschap grimmiger. Discipline is de norm voor iedere leerling in het onderwijs. Niemand hoort buiten de lijntjes te kleuren. Het onderwijssysteem wordt dan ook voorgesteld als een beveiligingsagent die iedereen doorheen eenzelfde luchthavendetector duwt.

© Clara Hermans

Afwisselend met hun absurde dansuitbarstingen die hun frustratie met het verstikkende systeem symboliseren, houdt elk van de  acteurs een monoloog. In die monoloog bekritiseren ze vanuit persoonlijke hoek het onderwijs. Nadat ze zich doorheen een houten plank met een gat hebben gewurmd, vertelt een van hen hoe men op school enkel focust op het hoofd. Enkel alles wat boven de plank te zien is – romp en hoofd – is van belang. Alles wat onder de plank te zien is – benen en voeten – is minderwaardig. Daar vind je de kunsten. Dans, muziek, theater, alles wat je met je gevoel doet, past niet in de ideologie van het onderwijs. Een ideologie waarin enkel het hoofd, de harde wetenschappen, steeds meer van tel zijn. Die ideologie is zoals een gat in een plank waar iedere jongere zich doorheen moet wringen om niet uit de boot te vallen. Niet enkel deze monoloog, maar alle monologen vormen een sterke aanklacht tegen het creativiteit-dodend onderwijssysteem en de maatschappij die daarin meegaat.

Zero for conduct is een absurde, anarchistische theatervoorstelling. Deze jongeren maken het publiek bewust van hoe het onderwijssysteem vastgeschroefd zit in oude, beperkende denkwijzen. Het strafopstel van in het begin is tijdens de voorstelling sterk weggevaagd. Het is vertrappeld en maniakaal weggeschrobd. They will (and should) instigate revolution.

Op 8 en 9 november is de voorstelling nog te zien in het OPEK. Kaartjes kan je bestellen via https://www.30cc.be/nl/programma/item/zero-for-conduct

Zero for conduct | fABULEUS & Kloppend Hert | theater – dans – performance | OPEK | première 6 november 2019 | Korting met Cultuurkaart | https://www.fabuleus.be/zero-for-conduct

Dertien jongeren (v/x) gaan op het podium de strijd aan tegen genderongelijkheid

Vorige week ging ‘Passing the Bechdel Test’ in première, een coproductie van fABULEUS en GRIP in een regie van choreograaf Jan Martens.  Geen dans op de scène echter, maar taal. In een mengelmoes van talen en media en gewapend met citaten, leugens en waarheden staan dertien jongeren (V/X) op de scène. Uw aandacht zullen ze trekken, want ze hebben een boodschap te verkondigen.

“What is it like if you are fifteen and you are faced with all the things a girl is supposed to be?” – Ali Smith

Eén voor één komen ze de lege scène op gewandeld. Op de tonen van “You don’t own me” van Lesley Gore staren ze het publiek in. Met dertien zijn ze, tussen de veertien en negentien jaar oud. Sommigen voelen zich vrouw, anderen niet. Gedurende twee uren brengen ze teksten over feminisme, seksualiteit, gender en wat het betekent om al dan niet vrouw te zijn, afgewisseld met persoonlijke anekdotes. Echt acteren is dit niet, de jongeren zijn in de eerste plaats zichzelf, al belichamen ze ook de auteurs en kunstenaars die ze zowaar stoïcijns voordragen.

Een veertienjarige teksten van Mary Wollstonecraft en Virginia Woolf geloofwaardig laten overbrengen, wetende dat de gemiddelde universiteitsstudent al eens moeilijkheden ondervindt de diepgang ervan te begrijpen, is op z’n zachts gezegd bewonderenswaardig. Het is duidelijk dat de jongeren tijdens het repetitieproces en daarbuiten zelf veel gelezen hebben en dat de thema’s hen persoonlijk aanbelangen. Zo krijgen ze voor elkaar wat menig professor vaak niet lukt, de zaal luistert én begrijpt wat ze zeggen.

“The ability to tell your own story is already a victory, already a revolt.” – Rebecca Solnit

Met Passing the Bechdel Test schreef Jan Martens een manifest voor de toekomst. Al werden sommige voorgedragen teksten al een eeuw geleden geschreven, ze blijven bijzonder actueel. Waarom we nog steeds moeten protesteren is een constante onderliggende vraag doorheen de voorstelling. Zoals Virginia Woolf in 1927 zelf zei, zijn er verhalen die iedere generatie opnieuw verteld moeten worden. De jongeren op de scène vormen deze nieuwe generatie. Zij gaan voor algemeen belang opnieuw de confrontatie aan, wat nodig is. Want we hebben de laatste decennia dan wel grote sprongen genomen omtrent LGBTQ-rechten, aanvaarding blijft zelfs in 2018 een prangend probleem, wordt al snel duidelijk.

“I want to thank you for your courage and I want to tell you that I believe you.” – Kamala Harris

De parallellen tussen de verhalen die worden voordragen en de eigen verhalen van de jongeren zijn duidelijk te merken. Zo nu en dan krijgen we zelfs hun eigen versie van de feiten te horen, en dat vraagt moed. Voor je familie en vrienden uit de kast komen lijkt me één ding, daarover vertellen in een bomvolle zaal iets anders. Toch staan ze allen schijnbaar zelfverzekerd op de scène. Deze persoonlijke verhalen en anekdotes dragen de voorstelling niet alleen extra kracht bij, ze zijn ook een welgekomen afwisseling.

Het is een lange voorstelling. Hoewel het nooit gaat vervelen, want daarvoor wordt er op slimme wijze voldoende met vorm en media gespeeld, vergt het interpreteren van de voorgedragen teksten wel wat aandacht. Door de grote hoeveelheid ervan, dreigen sommige teksten vergeten te worden. Niet getreurd echter, want bij afloop krijg je hun  ‘bijbel’ gewoon mee naar huis. Geen verhalen over water en wijn, wel samenvattingen en quotes over de auteurs die werden voorgedragen. Oprecht handig en een leuke tastbare herinnering.

Passing the Bechdel Test is een voorstelling die blijft nazinderen. De woorden van de grondleggers van het feminisme horen uit de mond van een nieuwe generatie, mist zijn impact niet. “In the name of the mother, daughter and the holy cunt”, gaat dat zien.

© Wies Hermans – Fuut

Wie ook graag naar Passing the Bechdel Test gaat kijken, kan daarvoor tot mei 2019 terecht in zowel binnen- als buitenland. Meer info op de websites van fABULEUS en GRIP.

fABULEUS & GRIP // Passing the Bechdel Test // 8 november 2018 // Soetezaal, STUK // €14 (€10 met cultuurkaart)

 

 

“Paradise Now (1968-2018) is een PowerPointpresentatie van de mensheid”

Paradise Now (1968-2018) was weer even thuis. De voorstelling van het Leuvens theater en dans productiehuis fABULEUS, stond zo’n halfjaar na première opnieuw in hun vertrouwde Soetezaal. Enkele dagen geleden konden jullie hier al een recensie lezen over de voorstelling op woensdag 17 oktober. De dag erna trok ik ook richting STUK om er de jongerencast te treffen. Tussen twee schoolvoorstellingen in maakten Jarko Bosmans (15), Sarah Bekambo (16), Zulaa Antheunis (23) en ikzelf het ons gezellig op het zonovergoten terras van hun loge. Zakken chips en lachbuien incluis, beloofde het een gezellig gesprek te worden.

Hoe is het om een halfjaar na de première opnieuw in Leuven te spelen?

Zulaa: ‘Dat is een beetje thuiskomen, hè. Je merkt wel doorheen de voorstellingen en de verschillende plaatsen waar we spelen, dat we ons moeten aanpassen aan de zaal.’

Jarko: ‘Ja de zaal hier is bijvoorbeeld heel hoog, terwijl die in Antwerpen breed was, waardoor onze focus net iets anders ligt.

“Het gaf een heel leuk gevoel om terug thuis te spelen.” – Jarko Bosmans

Sarah: ‘Ergens is het ook wel een vies gevoel, omdat het merendeel van ons van Leuven is of hier toch veel mensen kent. Als je bijvoorbeeld in Berlijn speelt, dan weet je honderd procent zeker dat er niemand in de zaal zit die jou kent, terwijl ik er hier in Leuven toch vanuit ga dat vijftig procent van wie in de zaal zit mij kent of weet wie ik ben. Dat geeft toch dat tikkeltje meer stress. Dat is net zoals voetbal hè, als je thuis speelt…’

Een unicum: Spice Girls in STUK. SNAP XL van fABULEUS en Talitha De Decker

Talitha De Decker, die enkele jaren geleden afstudeerde aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten, ontwikkelde samen met fABULEUS de dansvoorstelling SNAP XL, gebaseerd op haar eindwerk van in 2014, dat toen SNAP werd gedoopt. Zoals het de projecten van fABULEUS betaamt, staat er heel wat jong geweld op het podium.

De veertien jonge dansers tussen 14 en 21 jaar moeten zelf hun decor opbouwen. Op een appelblauwzeegroen podium staan er ramen in verschillende felle kleuren. Die ramen worden doorheen de voorstelling verplaatst of opgehangen aan magneten en een enkele keer zelfs geknuffeld.

Met  om ter hoogst opgetrokken sokken dansen ze een choreografie met veel symmetrie en geometrische figuren. De dansstijlen zelf zijn vrij divers, van ongedefinieerde feestbewegingen tot tutting (een vorm van hiphop waarbij enkel armen en handen gebruikt worden) en worden dikwijls synchroon uitgevoerd door de groep. Zoveel harmonie is echt een plezier om naar te kijken.
Wat de muziek betreft, vertrok Talitha vanuit de guilty pleasure van velen: popmuziek uit de jaren ’90 (denk aan aanstekelijke muziek zoals die van Spice Girls). De muziek is welbekend, de danspassen wisselen af tussen herkenbaar en origineel. Kleine elementen uit een beweging worden uitvergroot en vervolgens gebruikt als basis om mee te variëren. Talitha vertrouwde STUK toe dat één van de thema’s constructie en deconstructie is. Het startpunt is een afgewerkte beweging die dan uit elkaar getrokken wordt om iets nieuws te maken. Dit proces resulteert meer dan eens in humor: voor de allereerste keer hoorde ik mensen in het publiek luidop lachen tijdens een dansvoorstelling. Hoewel deze jongeren op een leeftijd zijn waar schaamte soms een obstakel kan zijn om zich echt uit te kunnen leven, zijn deze dansers nooit gegeneerd. Niet dat ze een reden hebben om zich te schamen, integendeel.

In de cultuur van hedendaagse dans die vandaag heerst, is het een opluchting om een groep dansers te zien die zichzelf niet zo serieus neemt. Hits uit de jaren ’90 gebruiken is misschien een ‘gemakkelijke’ manier van entertainen, maar daar is niets mis mee. Het is een voorstelling over plezier, feest en groepsgevoel, en dat zijn de aspecten die na het verlaten van de zaal bijblijven. Voor de rest worden er geen diepzinnige filosofieën aan de voorstelling toegeschreven: de nadruk ligt op dansen in en met een groep.

Foto’s: Clara Hermans

Wat? SNAP XL / Wie? fABULEUS in samenwerking met Talitha De Decker & 7 Limburgse cultuurcentra / Wanneer? Donderdag 19, vrijdag 20 en zaterdag 21 april / Waar? STUK / Prijs? 14EUR, 10EUR met cultuurkaart

 

 

Aan de start van 2018: 7x theater in Leuven

Het jaar is nog maar net begonnen en er staat alweer een uitgebreid programma klaar. Er is heel wat theater te zien op de Leuvense podia in januari en februari. Hier de zeven tips van CLUB KULTUUR die je niet mag missen.

fABULEUS/Ugo Dehaes: RATS

Wie al een tijdje in Leuven studeert, heeft misschien de naam fABULEUS wel eens horen vallen. fABULEUS werkt sinds 2015 nauw samen met STUK en is een Leuvens productiehuis waar de focus ligt op de samenwerking tussen jong talent en ervaren dansers.

RATS is de tweede opvoering die Ugo Dehaes maakt voor en met fABULEUS. De eerste, zeer succesvolle voorstelling genaamd GIRLS kwam tot stand in 2013. Deze keer neemt Ugo Dehaes zeven jonge dansers onder de arm en zet hen op het podium samen met Jenna Jalonen, een hedendaagse danseres van Finse afkomst. De rest van de dansers is een stuk jonger dan Jenna, maar aan professionaliteit ontbreekt het hen niet. Ze voelen zich duidelijk op hun gemak voor een publiek, waarschijnlijk dankzij de podiumervaring die ze al opgebouwd hebben op zowel nationale als internationale wedstrijden. Heel de voorstelling lang zoeken contact met elkaar en dagen ze elkaar uit, maar competitiviteit neemt nooit de bovenhand.

Foto: Clara Hermans

Aan het begin van de voorstelling ligt het podium vol met drones. Origineel, maar wanneer het verrassingseffect er na enkele minuten af is, wordt het helaas een beetje saai en enerverend, want de het geluid van de drones klinkt als muggengezoem. De voorstelling komt maar traag op gang, maar wanneer dat uiteindelijk gebeurt is de aandacht erbij houden geen enkel probleem dankzij een harmonieus duet tussen Jenna en een drone.

Je vraagt je wellicht af waar de enigmatische titel zijn oorsprong vond. Ugo Dehaes zegt dat hij de opbouw van de productie baseerde op De Rattenvanger van Hamelen. Zo verschijnt Jenna tweemaal op het podium: in het begin, en wanneer zij verdwijnt volgen de drones, die de ratten symboliseren. Later keert ze nog eens terug om ook de kinderen te halen. Behalve de structuur blijft er niet veel van het verhaal over en dat is natuurlijk een bewuste keuze: de dans moet centraal staan.

Foto: Clara Hermans

Eén van de sleutelwoorden is tegenstelling en dat is meteen te merken aan de hedendaagse stijl van Jenna tegenover de urban dance van de jonge garde. Enkelen van hen laten zien dat ze naast hiphop en breakdance ook thuis zijn in de acrobatie, klassiek ballet en dance hall, om maar enkele voorbeelden te geven. Een gedurfde combinatie misschien, maar wel zeer geslaagd. Zo doet één van de jongens in het midden van zijn hiphopsolo plots enkele pirouettes en fouettés om daarna weer moeiteloos zijn urban choreografie voort te zetten. Het is heel interessant om al die uiteenlopende takken samen te zien vloeien, want het resultaat is niet alleen mooi, maar het maakt ook vrolijk omdat het zo onverwacht is.

fABULEUS is al langer een begrip in Leuven, maar bewijst nog maar eens zijn relevantie. De groep is dynamisch, energiek en getalenteerd. Sommigen van hen dromen stilletjes of wat luider van een professioneel danscarrière, en gelukkig brengt fABULEUS hen daar met iedere kans om op een podium te staan weer een stapje dichterbij. Wie benieuwd is naar de nieuwe generatie van dansers uit de urban en hedendaagse scene (en alles wat daartussen zit) moet zeker eens een voorstelling bijwonen.

Wie? fABULEUS/Ugo Dehaes / Wat? RATS / Wanneer? 23, 24 en 25 november / Prijs? 14EUR, 10EUR met Cultuurkaart

fABULEUS brengt politiek, liefde, geschiedenis én jong geweld samen

MERLIJN OF HET BARRE LAND

Woensdagavond liep de grote zaal van Opek behoorlijk vol voor de première van Merlijn of het barre land, de nieuwste voorstelling van jongerengezelschap fABULEUS. 2 muzikanten en 14 jonge spelers stonden samen op de scène om een vernieuwende versie te brengen van het beroemde verhaal van Koning Arthur en zijn Ronde Tafel. Vertrekkend vanuit Merlijn oder Das wüste Land (1978-1980) van Tankred Dorst (een stuk dat 12 à 15 uur zou duren om het volledig op te voeren) slaagden Dirk De Lathauwer en Astrid Ogiers erin om 14 jongeren tussen de 13 en 22 jaar oud én de dromerige klanken van Hydrogen Sea het stuk te laten dragen.

Arthur, de zoon van Uther Pendragon en Ygraine, wordt bij zijn geboorte door Merlijn meegenomen en ondergebracht bij een edelman. Uther Pendragon, voormalig heerser van Brittannië, sterft, waardoor er grote onrust onstaat in het rijk. Daarom plaatst Merlijn het zwaard Excalibur in een steen en wie het zwaard eruit kan halen, wordt de nieuwe koning van Brittannië. Wanneer Arthur als schildknaap het zwaard van Sir Kay (zijn adoptiebroer) vergeet en dit moet gaan halen, komt hij het rotsblok met Excalibur tegen en haalt het zwaard zonder enige moeite uit de steen. Arthur wordt koning, trouwt met Guinevere en richt de Ronde Tafel op, waar ridders aan plaatsnemen met een geloof in gelijkheid en zicht op een betere wereld. Eén van die ridders is Lancelot. Wanneer hij verliefd wordt op Guinevere, verschijnt Mordred (de buitenechtelijke zoon van Arthur) aan het hof. Hij zal Guineveres ontrouw veroordelen en mee aan de oorzaak staan van de val van het rijk van koning Arthur.