ADJA and LUCA Bigband ft Tutu Puoane close Leuven Jazz with soul-stirring performances

On Sunday 19th March, 10 days of Leuven Jazz received its befitting closure with two captivating, soulful performances. ADJA and LUCA Bigband with Tutu Puoane graced the stage and captured their audience each in their unique way, basking them in a bittersweet Jazzy atmosphere, both tranquil and resilient.

LUCA Bigband ft Tutu Puoane

The uplifting first half of the show features South African singer Tutu Puoane whose vitalizing voice pays tribute to Donny Hathaway with a cover of the song Someday We’ll All Be Free and to Makeba, Mama Africa as well. Puoane’s personality shines through her performances: After she announces the name of the African song she is about to perform, the crowd is incited to attempt its pronunciation, “We’ll practice our clicks later at the bar,” she says. 

LUCA Bigband ft Tutu Puoane at Leuven Jazz 2023
© 2023 Tom Herbots

Puaone’s magical voice is accompanied by the astonishing big band LUCA arts school Led by conductor Frank Vaganée, who is in fact turning 37 the very day, something we get to know because Puoane improvises a Jazzy, church-reminiscent version of “Happy Birthday” to sing to him on the stage. The students come forward at different intervals of the singing with dazzling solos that add even more enchantment to the performance. Finally, the show ends with the highlight Heaven Help Us All, the climax and fusion of everything already executed both by the band and by Puoane, a mix of powerful protest songs and a solemn, soothing church atmosphere.

ADJA

As the audience settles down after the pause, a soft, melancholic, humming sound that is dispersed around the venue starts getting louder from every corner. It becomes clear right away that the ensuing Adja performance aims to absorb the audience into its very own world. As the candlelight brightens  the stage and the musicians appear, the setting, with its antique furniture and ample share of flora is revealed to be a pastoral haven. The girls of BURn Leuven walk from among the crowd and climb up to the stage, joining Adja in the center. Soon, the bass joins them and the show begins with a tribute to Nina Simone’s I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free. Then comes a performance of Adja’s biggest hit, Told You So, where the audience witnesses her outstanding vocals as the band accompanies the singer. 

Adja at Leuven Jazz 2023
© 2023 Tom Herbots

Music meets theater as Adja slowly pours wine into a container and the calming, river-like sound of liquid touching stones fills up the air. To Be Naive is sung in a minimalist production that gets progressively louder and more impressive as each instrument finds its place in the composition. Adja’s vocals stun in acapella complemented by her own snapping fingers before she breaks into a sensual dance and heavy breathing that imitates the sound of wind, a sound gradually echoed by the band. This itself segues into SambaFassa, another highlight of the show, when a trumpet solo stands out in the beginning and Adja’s ethereal vocals ask “How do you feel yeah?” over and over. Towards the end, it is the drum solo that catches the ear and fades into a distorted dream-like pattern that prepares the stage for the following minutes of complete jazz experimentation, imitation and emulation. Thus we are put into a suitable trance before Adja warbles “if I was a burning candle…” extending and emphasizing “s” sounds as she sings (“blisss, tsss”). Such a sequence sketches in the mind a flickering flame on the verge of its eclipse. From replicating the sound of rivers and wind to candles, this was a performance abundant with implications of nature that fit right into the set-up of the stage. This continues as Adja’s quavering vocals sing “Can you swim?” and the band once again takes the stage, simulating waves and fluctuations each in their own way. 

At one point, Adja asks somebody from the crowd to dance with her. It’s a short moment but endearing, and further intensifies an image of oneness with the world that the performance is so keen on depicting. Adja and the band close off with a definite highlight, “What We Are Not Supposed To Feel,” somewhat coming full circle to the beginning and where everything started. Here too, Adja’s impeccable stage presence never fails to shine enough rightful attention on the instruments. At one curious moment, Adja takes her microphone to the crowd-favorite, shy trumpet player and he sings a lullaby-like melody into the air, lulling the atmosphere further. Then, just as she slowly made her way onto the stage in the beginning, Adja’s voice gradually fades in the end as she sings “Until my time is come sweet earth takes me home,” and on that note, she leaves us haunted, and stands back for the audience’s standing ovation.

The two performances took place in Schouwburg on 19th March and marked the closing of Leuven Jazz 2023.

Double Bill: Conservatorium Antwerpen ft. Jakob Bro & LUCA Bigband ft. Jesse van Ruller: twee bescheiden odes aan een levendige traditie

30CC voorzag op vrijdagavond een voorstelling met een dubbel programma in het kader van Leuven Jazz. De Deense gitarist Jakob Bro schaarde voor deze gelegenheid een tienkoppige band achter zich, waarmee hij het hele podium wist te vullen. Twee drummers, twee contrabassisten, een gitarist, een pianist, een sound-architect, een harmonicaspeler, een tenorsaxofonist, een baritonsaxofonist, Bro zelf en zes woordenkunstenaars brachten herwerkingen van composities die het resultaat waren van enkele vruchtbare repetities.

De spoken word-passages zinspeelden op associaties over optische illusies van het straatbeeld, wie ziet en wie gezien wordt, evenals grootmoeders en existentiële metafysica. Gedoseerd gitaarwerk, impressionistisch geïnspireerde pianobegeleiding, een noemenswaardige dialectiek tussen de ritmesectie  en de sporadische sound-effects begeleidden deze poëtische recitaties. De  instrumentalisten durfden zeker ook het voortouw nemen, zo deden meerdere vurige saxofoonsolo’s denken aan grootheden zoals Kamasi Washington & Shabaka Hutchings, terwijl de drummers de indruk wekten dat Sons of Kemet’s Your queen is a reptile (2018) nooit veraf was als inspiratiebron. Daarnaast resoneerden de kosmische composities en de bandformatie het werk van Sun Ra. Bro’s minimalistische composities, afgewisseld met free jazz-escapades en spoken word-intermezzo’s hebben voortreffelijk de toon gezet voor het eerste deel van de avond.

Na de pauze bracht de LUCA bigband onder leiding van Frank Vaganée een waardig eerbetoon aan de Amerikaanse componist en pianist Billy Strayhorn, waarbij de Nederlandse gitarist Jesse van Ruller in de schijnwerpers stond. Zijn virtuoze gitaarspel werd prachtig ondersteund door het blazersensemble, dat tevens op de voorgrond durfde treden met memorabele trompet- en trombonesolo’s. In deze bezetting kwamen interpretaties van bekende jazzstandards zoals In a sentimental mood en afsluiter Satin Doll dan ook voortreffelijk tot hun recht.

Twee bescheiden odes aan een levendige traditie.

Vrijdag 22/03 in de Schouwburg in het kader van LEUVEN JAZZ.

https://www.30cc.be/nl/programma/item/double-bill-luca-bigband-ft-jesse-van-ruller-nl—conservatorium-antwerpen-ft-jakob-bro-dk

 

Neve & Typhoon

Erg veel woorden kan ik hier eigenlijk niet aan kwijt. De combinatie Neve/Typhoon is er gewoon eentje om duimen en vingers van af te likken. Als je zo goed op elkaar bent ingespeeld en dat overbrengt met zoveel gevoel en respect voor elkaar, dan weet je dat je goede optredens brengt. Heel ontspannen en goedlachs zetten beide heren een huzarenstukje neer. Niet alleen dat fraaie pianospel, maar zeker de woorden en de verhalen van Typhoon zullen mij nog lang bijblijven. Je moest er bij zijn om de magie volledig te begrijpen, maar hieronder een poging om u terug te brengen naar zondagavond 20 maart te Schouwburg Leuven.

1933334_1129893277034368_6844283680237795983_o

© Maarten Geukens – Neve & Typhoon in Oostende op 17/03/2016

 

Lees verder

Osby & Postma VS Plaistow, K.O. in ronde 2 // 19 maart 2015

Het Leuvense cultuurlandschap lag de voorbije week dik bezaaid met geweldige activiteiten. Enerzijds was er natuurlijk het concert van Jodie Devos op woensdag maar daarnaast ging ook de derde editie van Leuven Jazz door. Op deze derde editie had de organisatie gezorgd voor een multimediaal festival dat niet alleen concerten, maar ook films, platenbeurzen, en zelfs een Jazzkroegentocht omvatte. Maar het draait natuurlijk in de eerste plaats om de muziek. Naast Jef Neve, Aaron Parks en Dorian Concept stonden op donderdag eerst Tineke Postma en Greg Osby, en daarna hun Zwitserse collega’s van Plaistow op het podium van de 30cc/Schouwburg. Beide bands wisten het publiek enorm te verrassen, jammer genoeg was dat niet bij allebei in positieve zin op te vatten.

tinekepostmagregosbybis2Het was aan Postma en Osby om de spits af te bijten. De jonge Nederlandse en de Amerikaanse jazzveteraan kwamen op Leuven Jazz hun laatste CD-project Sonic Halo voorstellen. Een album bestaande uit alleen maar eigen composities van Postma enerzijds en Osby anderzijds, en het verschil hoorde je. Tijdens het concert ging de energieke stijl van Osby gestoeld op de Amerikaanse free jazz, maar met duidelijk bop-invloeden in contrast met de lyrische, Europese stijl van Postma. Beide musici namen het voortouw in hun eigen composities maar werden daarbij steeds ondersteund door hun wederhelft en, ik zou ze bijna vergeten, het geweldige ensemble. Greg Osby en Tineke Postma waren dan wel als blikvangers naar voren geschoven, maar het overige trio moest allesbehalve onderdoen voor de twee saxofonisten. Adam Aruda imponeerde met de meest virtuoze jazzritmes aan de drums, Christian Li overdonderde mij met zijn improvisaties aan de piano, en de amper achttienjarige! Daryl Johns die het beste van zichzelf gaf op contrabas. Zei ik al dat hij maar ACHTTIEN is! Het ensemble verraste keer op keer met verfrissende composities en Osby’s energetische stijl maakte het vaak wel zeer moeilijk om in de, nochtans geweldig aangename, rode schouwburgzetels te blijven zitten. Na iets meer dan een uur muziek zat het concert er, veel te snel, op. Deze jazzleek hadden ze alvast overtuigd. Het was hoopvol uitkijken naar Plaistow.

Plaistow_Crew_phot_1612628gPlaistow slaagde erin om in vijf minuten alle vooroordelen over jazz onderuit te halen. Wie jazz denkt, denkt aan rokerige bruine kroegen waar een ensemble de ziel uit hun lijf staan te spelen. Bij jazz denk je niet aan drie überblanke Zwitsers die zich baseren op de minimalistische muziek van Steve Reich en Philip Glass. Dit kon interessant worden. Helaas lag de nadruk te veel op het kunnen, en niet op het daadwerkelijk realiseren van iets interessant. Het trio paste de elementen uit de muziek van hun minimalistische voorbeelden met wetenschappelijke precisie toe. Hun set klonk dan ook eenvoudig, repetitief, luid en vooral emotieloos. Tot zover (op zich) geen probleem want zo hoort minimalistische muziek nu eenmaal te klinken. Jammer genoeg dreven de Zwitsers die chirurgische precisie iets te ver door (clichébevestigend ik weet het) en vergaten ze daarbij hun eigen inbreng in de muziek. Daarenboven ontbrak het in Plaistows muziek aan enige vorm van ontwikkeling, iets waar hun grote voorbeelden juist zo goed in waren. Al snel werd de muziek zo voorspelbaar dat het grootste amusement gehaald werd uit het raden (al was er weinig raden aan) wanneer drummer Cyril Bondi zou invallen. De rest van het publiek moest duidelijk ook weinig weten van Plaistows post-jazz muziek. Na een tiental minuten begonnen her en der aanwezigen de zaal te verlaten en ongeveer halverwege het concert hielde de eerste drie rijen het ook voor bekeken. Plaistow eindigde met een halflege zaal en een beleefdheidsapplaus. Osby & Postma VS Plaistow, 1 – 0.

Bloed, zweet en drumsolo’s

Damien Chazelle – ‘Whiplash’ – Film – 19.03.2015, 20u, Cinema Zed

Hoewel een donderdagavond sinds jaar en dag een populaire ‘cinemanight’ is, kon de tot de nok gevulde zaal in Cinema Zed niet louter aan het handige tijdstip gelegen hebben. In het kader van het evenement ‘Leuven Jazz’ stond deze sensatie van het afgelopen jaar geprogrammeerd als jazzfilm bij uitstek. En wát voor een sensatie, wát voor een jazzfilm! ‘Whiplash’ was van begin tot einde een muzikale wervelstorm, waarin heel de zaal werd meegezogen en die met het swingend inzetten van de aftiteling een collectieve zucht van verrukking aan de toeschouwers ontlokte. De film bruiste niet alleen van energie, maar bezat daarnaast ook de magische kracht om die door de zaal te laten vibreren, waardoor ik – en ik niet alleen – regelmatig onwillekeurig op mijn stoeltje zat te wipp(lash)en.

Van ingewikkelde plotlijnen of dramatische intriges moest deze film het niet hebben; op zich was de verhaallijn heel rechttoe rechtaan: Andrew, een jonge drummer aan het conservatorium van New York wordt tijdens het repeteren ‘ontdekt’ door de meest beruchte leraar op de school, Terrence Fletcher, die hem als jongste van de band opneemt in het jazz-ensemble. Daar mag hij eerst de partituurpagina’s omslaan van de vaste drummer, tot hij echter de kans krijgt zichzelf te bewijzen en er na zeer hard werken – we zien acteur Miles Teller meer dan eens tot bloedens toe de stokken stukslaan op zijn drumset – in slaagt zijn plaats te verdienen op de felbegeerde drumkruk. Maar Terrence Fletcher zou Terrence Fletcher niet zijn als hij Andrew niet steeds opnieuw op de proef zou stellen met nog snellere ritmes, nog ingewikkeldere tempowisselingen en vooral: nog meer psychologische uitdagingen. Deze titanische leraar – volgens velen speelt acteur J. K. Simmons hier de rol van zijn leven – deinst er namelijk niet voor terug Andrew – en bij uitbreiding iederéén die  niet aan zijn eis tot absolute perfectie voldoet – de huid vol te schelden, te kleineren, of zelfs trommels en cimbalen naar z’n hoofd te slingeren. Toch geeft Andrew niet op en bijt zich vol overgave vast in zijn droom het respect van Fletcher af te dwingen en de beste drummer van de wereld te worden.

Als kijker zijn we getuige van Andrews lange lijdensweg naar de top, en de glorie van het moment dat al dat bloed, zweet en tranen beloond worden. Maar deze film is veel meer dan een gratuite feelgood movie over ambitie en succes. Op een meesterlijke manier wordt de haat-liefde verhouding tussen leraar en leerling in beeld gebracht, waarbij de zweet- en bloeddruppels bijna voelbaar van voorhoofd en cimbalen spatten. Dat we heel de film door ook nog eens getrakteerd worden op heerlijke jazztunes, met meeswingende camera, maakt van deze prent een niet te missen muzikale en filmische parel.

“If you don’t have ability, you end up playing in a rockband”, staat er op een poster boven Andrews bed te lezen. The road to the top is a rocky one? No, no: a jazzy one, certainly a jazzy one!

TIPS: Vijf tips om het gure lenteweer te overleven

Iedereen is vertrouwd met de “maartse buien”. Het is nog te koud om al in het stadspark rond te hangen, je kan jezelf wel voor de kop slaan dat je nog altijd geen paraplu gekocht hebt en ’s ochtends weet je nooit of je dikke, dan wel een dunne trui moet aandoen. Gelukkig biedt het Leuvens cultuurlandschap een geweldig alternatief. Dankzij een goedgevulde cultuuragenda zit je namelijk gezellig binnen en kom je zo weinig mogelijk in aanraking met deze afgrijselijke meteorologische fenomenen.

Op elf maart staat het jaarlijkse Musicologicaconcert op het programma. Om alle criticasters voor te zijn, neen ik ben niet moreel verplicht om dit concert in mijn tips op te nemen. Met hun concert bewijzen de studenten musicologie namelijk al vijftien jaar dat ze muziek niet alleen theoretisch kunnen benaderen, ze zijn ook stuk voor stuk zeer begaafde uitvoerders. De studenten brengen dit jaar een zeer gevarieerd programma met een uitvoering van Knee 1 uit Philip Glass’ minimalistische opera Einstein on the Beach door het musicologicakoor als een van mijn persoonlijke favorieten. Tickets kunnen gereserveerd worden via deze link en kosten vijf euro voor studenten met een cultuurkaart.

Woensdag achttien maart zakt de beroemde Belgische sopraan Jodie Devos af naar de aula Maria-Theresia voor het Jongeren-Laureatenconcert van de Leuvense Elisabethiade. Devos werd vorig jaar tweede laureate op de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang. In Leuven zal ze verschillende arrangementen ten gehore brengen begeleid door studenten van het conservatorium van Bergen. Tickets kunnen gereserveerd worden via deze link en zijn gratis voor personen jonger dan 26 jaar, anders kosten ze tien euro.

Van 18 tot 22 maart leeft Leuven weer op een jazzy beat, of dat is toch wat de organisatoren van Leuven Jazz ons zeggen. Voor de derde keer palmt het Leuvense Jazzfestival de binnenstad in met concerten, expo’s, films en nog veel meer interessante “side projects” op diverse locaties in Leuven. Naast de vele headliners, met onder andere Jef Neve, Aaron Parks Quartet en Greg Osby & Tineke Postma zal er dus nog voldoende te beleven zijn voor de Leuvense Jazzliefhebber. Een groot deel van de concerten is gratis en voor een overzicht van de betalende concerten neem je best een kijkje op leuvenjazz.be

Ook de universitaire ensembles geven in het tweede semester weer het beste van zichzelf. Het USO mag daarbij de spits afbijten. Op donderdag 26 maart brengen zij in hun jaarlijkse lenteconcerten twee werken van Frans componist Paul Dukas evenals Strauss Vier letzte Lieder en Rimsky-Korsakovs Sjeherazade. Het concert gaat door in de aula Pieter de Somer. Om tickets te bestellen hou je best de website van het USO in de gaten.

Tot slot komt op 31 maart gerenommeerd componist Wim Mertens naar Leuven. Mertens, die bij leken vooral bekend is als “die van de Proximusreclame”  zal er in het kader van het “Memory Lane” project van STUK enkele van zijn werken uitvoeren. Hoewel er over het programma nog weinig geweten is, zal dit concert met een van de populairste Belgische componisten zeker en vast de moeite waard zijn. Tickets kosten achttien euro in voorverkoop en kunnen besteld worden op de site van STUK.

Met deze tips is je agenda in maart weer doorspekt met geweldige concerten en kom je het gure maartweer zonder twijfel door.

Teun Verbruggen & Band op Leuven Jazz ’14 // 23 maart 2014

Wat: Teun Verbruggen nodigt uit – Steven Delannoye, Jean-Paul Estiévenart, Bram De Looze, Laurens Smets
Voorprogramma: Artur Tuznik Trio
Waar: Schouwburg Leuven

Zo ongeveer een eeuwigheid geleden (vorige week zondag), na een race tegen de tijd om mijn trein te halen en een blitsbezoek aan kot om mijn koffer achter te laten, begaf ik me naar de Schouwburg op de Bondgenotenlaan om het slotconcert van Leuven Jazz ’14 bij te wonen. Er hing een gezellig sfeertje. De foyer stond vol met keuvelende, voornamelijk dertigers en veertigers met een passie voor jazz. Ik – zelf zonder vrienden – zette me alvast in de zaal, want de Jazzmozaïekprijs werd uitgereikt aan een nergens te bespeuren Bert Joris en het voorprogramma, het Artur Tuznik Trio, ging de aftrap geven.

Fijne bende, dat Poolse trio. Piano, contrabas en drummer hadden het podiumplaatsje veroverd door vorig jaar Jazz Hoeilaart te winnen, en niet onterecht. Artur zelf kon nog wat beter werken aan zijn bindteksten, maar met zijn vingervlugheid zat het goed. Melodieën waren meeslepend en mysterieus, solo’s waren spannend en het sporadische geneurie of ge’woo'(!) deed vermoeden dat hij zich helemaal liet gaan. De contrabassist probeerde met boeiende solo’s iets meer spotlight te krijgen, maar dat bleek geen evidente taak voor dat instrument. De drummer ten slotte klonk bij momenten als een rammelende gereedschapskist of een drum circle bij een primitieve stam, maar ach, dat zal wel vernieuwing zijn. Net 23 jaar oud geworden, zat hij vol enthousiasme, wat resulteerde in een omvergedrumde snare en de micro die tegen de vlakte ging. Maar het moet gezegd, het trio ging zonder probleem van heel intiem naar hopeloos goedgemutst, en na een laatste houterige bindtekst kregen ze een dankbaar applaus.
Maar dan moest Teun Verbruggen nog beginnen natuurlijk.

Na een pauze – die extreem lang leek omdat ik wat alleen stond rond te dwalen – begon het hoofdprogramma. Teun Verbruggen had zijn homies uitgenodigd voor de gelegenheid. Saxofonist (en onze artist in residence!) Steven Delannoye zagen we eerder al in UUR KULtUUR optreden met zijn ensemble Delvistagroup XL. Dat zat dus wel goed. Ook piepjonge pianist Bram De Looze, contrabassist Laurens Smets en trompettist Jean-Paul Estiévenart waren welkome aanvullingen. Het ensemble, hoewel dus voor de gelegenheid bijeen geroepen, was verbazingwekkend goed op elkaar ingespeeld. Verbruggen glunderde om de geslaagde combinatie. Het optreden zelf was duidelijk veel strakker dan hun voorprogramma. Soms hoorden we groot geweld, soms was het ongelooflijk breekbaar, ook al speelden trompet en sax minutenlang achtereenvolgende kwinten. De vastberaden tred van de contrabassist matchte uitzonderlijk goed met de soms onwennige, jonge pianist, die maar op enkele plaatsen echt durfde doorspelen. Misschien was dat zijn tactiek, want op geen enkel moment klonk dit ensemble uit balans. Het publiek was enthousiast, de organisatie was enthousiast, en wees er maar zeker van dat Leuven Jazz volgend jaar aan hun derde run begint!

Interesse in jazz? Check zeker de jazzavonden op zondag in STUKcafé.
Toch meer zin in een klassiek getinte cultuuravond? Lees dan de TIPS voor deze week!