De studenten Muziektherapie van LUCA School of Arts begeleidden live een op maat gemaakt programma Vlaamse kortfilms. Een combinatie cinema met een symfonisch orkest op Het Internationaal Kortfilmfestival Leuven dus. Een selectie van 5 visueel sterke films kwamen nog sterker uit de hoek door de het live cinefonisch orkest.
review
Kleinkunst met grote Klasse.
Woensdagavond stonden Lenny En De Wespen in de Leuvense Schouwburg. Een doodgewone kleinkunstavond, zou u kunnen denken. Ja, maar dan bijgestaan door kleinkunsticonen als Eva De Roovere en Jan De Wilde. Klasse, met een grote K. Het werd een avond vol nostalgie, humor en machtige samenzangen van Vlaamse klassiekers.
Raf Walschaerts klapt openhartig uit de biecht in nieuwe solovoorstelling
U kent hem wellicht als “de helft van Kommil Foo”, maar in de voorstelling Biecht staat Raf Walschaerts dit maal zonder zijn broer op de scène. In een mix van cabaret, toneel en concert neemt hij ons anderhalf uur lang mee doorheen een wirwar van gedachten en herinneringen, wensen en angsten. Openhartig en charmant zoals altijd, maar met een bepaalde rauwheid die we nog niet eerder van hem zagen. Hij is eerlijk. Te eerlijk? Raf Walschaerts heeft iets op te biechten.
Hij wilt altijd alles goed doen. Dat begon al in de wieg. Sindsdien wilt hij niemand teleurstellen, zelfs niet een homo in de schoenenwinkel of zijn vijfjarig petekindje dat alles vanzelfsprekend lijkt te vinden. Niet zijn vriendin waarmee hij zo nu en dan eens vriendschappelijk de liefde bedrijft, niet haar hond en zeker niet zichzelf. Hij mag dan nog wel 34 jaar te leven hebben, zo heeft hij zelf beslist, hij is bang. Want wat worden zijn laatste woorden?
“Ik ben bang, dat ik bang ga hebben. Niet voor wat er komt, maar dat ik het niet goed ga doen. Ik wil altijd alles goed doen. Zelfs sterven. Mijn laatste woorden moeten zowel humoristisch als ontroerend zijn, en dat is niet gemakkelijk.”
Het goed willen doen, dat hebben we allemaal in ons. Als we niet ons best doen, voelen we ons schuldig. Zondig. Dat is de fout van de grote homeopaat in de wolken, aldus Walschaerts. Hij is het, die ons in de steentijd met zondebesef heeft opgezadeld, wat een historisch moment geweest moet zijn. Het ene moment kon je nog ongestoord op straat met de buurvrouw vrijen, het volgende moment niet meer. Alhoewel?
Seks en ontrouw zijn de centrale thema’s binnen de voorstelling. Hij windt er weinig poëtische doekjes om en lijkt het publiek te willen confronteren. Misschien hebben wij ook wel iets op te biechten? Een ogenschijnlijk humoristische voorstelling, krijgt zo al snel een diepere laag. Vijftig procent van de monogame koppels gaat vreemd, zegt Walschaerts, wetenschappelijk bewezen. Belangrijk om te vermelden in een universiteitsstad, uiteraard. Bij wijze van verduidelijking deelt hij de zaal in tweeën. Rechts, de klootzakken en links de naïeve zieltjes. We moeten elkaar aankijken. Hier en daar barst iemand in bulderlachen uit, anderen blijven doodstil zitten. Er heerst spanning in de zaal. Ontrouw en overspel komen even heel dichtbij. En dat is waar Walschaerts zo sterk in is, diepere thema’s aansnijden met een weergaloze openhartigheid.
“Biechten voor de grote homeopaat in de wolken. Ik noem hem homeopaat, omdat homeopathie ook enkel werkt als ge erin gelooft.”
Enkele van zijn verhalen vertelt hij door middel van liedjes, waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar en piano. In zijn typische parlando-stijl, zingt hij over de liefde of net het gebrek eraan. Hij brengt vier nieuwe nummers, al klinken ze vertrouwd in de oren. Dit is klassieke Kommil Foo. Wie had gehoopt in deze solovoorstelling een andere stijl te horen, blijft op zijn honger zitten. Een solovoorstelling was de ideale kans geweest om eens iets anders te laten zien, maar de oudste Walschaerts blijft braaf bij zijn leest. Ach, we steken het op die grote homeopaat in de wolken.
Geen vernieuwende voorstelling dus, maar daarom niet minder beklijvend. Raf Walschaerts heeft in deze anderhalf uur durende biecht zijn ziel blootgegeven, misschien wel voor de eerste keer. Zijn liedjes en verhalen waren altijd al uit het hart gegrepen, maar nu toont hij werkelijk geen gêne meer. En biechten schijnt dan toch te helpen. De angst waarmee hij de voorstelling opende, is verdwenen. Hij is klaar voor de dood, of toch over een jaar of 34.
“De cirkel is rond. Ik 87 jaar oud, kleine Maria in mijn armen. Mijn leven voorbij, terwijl het hare nog moet beginnen “En?” Vraagt ze. “Het is goed geweest”, zeg ik.”
Foto: Eline Dewaele
Raf Walschaerts // Biecht // 23 oktober 2018 // 30CC Schouwburg
(20% korting op vertoon van je cultuurkaart aan de ticketbalie van 30CC)
SlotUUR KULTUUR: Stikstof x Ertebrekers
Traditiegetrouw ronden we het academiejaar af met een SlotUUR KULTUUR-concert. Dit jaar kregen we dan nog eens twee bands voor de prijs van één. En die prijs bedroeg exact 0 euro. Voor cultuurkaarthouders, natuurlijk. Deze slimme cultuurliefhebbers verzamelden gezapig in Het Depot en waren getuige van twee hiphopgroepen met twee verschillende opvattingen van die stijl. Dat de afwezigen ongelijk hadden!
© Jannes Bollen
MEURIS: Meesterlijk Eigenzinnig, Uitermate Ruw, Immer Stevig
De combinatie Monza-Noordkaap. De combinatie experimenteel-commercieel, zonder weg te deinzen van het donkere en duistere. Dat is wat MEURIS brengt. En MEURIS staat niet voor de achternaam die op het paspoort van Stijn staat. Nee, MEURIS staat voor de band achter Meuris. En MEURIS met frontman Stijn Meuris streek vrijdagavond neer in Leuven. Wij passeerden Het Depot en hoorden goeie muziek. Dat we ons allesbehalve hebben beklaagd een kijkje te zijn gaan nemen!
© JP Daniels
Kortfilmfestival 2016 was lachen, filosoferen, choqueren en wenkbrauwen fronsen
Het Internationaal Kortfilmfestival Leuven (IKL) 2016 bezorgde de filmliefhebber in één week tijd alle soorten emoties. Niet alleen waren we getuige van de beste kortfilms, maar ook van de grappigste, diepzinnigste, vreemdste en meest louche. En dat alles in één week tijd. Veel credits gaan natuurlijk uit naar al deze films, maar toch ook naar de toporganisatie achter het festival. Het STUK werd van 3 tot 10 december helemaal ingepalmd door de wereld van de kortfilm en een leek als ik heeft hier enorm van genoten. Bedankt, regisseurs en acteurs, bedankt IKL. Hieronder een algemeen verslag, inclusief mijn interview met regisseur Leander Hanssen.
Lo Rock Café: een klein verslag van 3 grote talenten
Alle goede dingen bestaan uit drie: 3 jonge bands in 3 uur tijd op een podium van 3 op 3. Deze beloftevolle Leuvense bands mochten we dan nog eens aanschouwen in een antiekwinkel. Comfortabel zittend in een te koop aangeboden zetel konden we dus genieten van Lo Rock Café, het opwarmertje van het eigenlijke festival. Scouts Boven-Lo was vrijdagavond de gastheer in Het Narrenschip Vaart en het was genieten van de gezellige locatie, sfeer en goedkoop drank. Met Voorvocht, Isadore en Judah Vibes in de spotlights waren we dan ook nog eens getuige van experimentele rock, akoestische indie-pop en reggae in een modern jasje.
Admiral Freebee in Het Depot is beste concert van 2016
Niets dan lovende woorden over Admiral Freebee op donderdagavond 24 november in Het Depot. De show was namelijk compleet. Niet alleen met zware rock ’n roll of zwoele indierock, maar ook met blues, sereniteit en onverwacht diepzinnige levenslessen. Het is natuurlijk subjectief om te zeggen dat het het beste concert van 2016 was, maar dat de hele zaal meer wou dan de -nochtans- XL-versie die we voorgeschoteld kregen, is een feit.
Support act Felix Pallas overtuigt meer dan hoofdact SX
SX is hot tegenwoordig. Niet alleen hebben ze nieuw album, Alpha genaamd, maar ook zijn ze de laatste tijd prominent op het scherm te zien in onder andere Culture Club op Canvas of op Zender van Studio Brussel. Kwestie van hun album voor te stellen hé. Trouwens, in Het Depot zijn nóóit slechte support acts te zien en dat werd vanavond nog maar weer eens bewezen. Felix Pallas warmde op en was minstens even goed als de main act. Misschien zelfs beter, maar dat is een kwestie van smaak.
Onterechte kopzorgen voor getalenteerde band Stadswacht
Je kent hen meer dan waarschijnlijk niet, maar onthoud gewoon de naam: Stadswacht. Deze vijf jongeren vormden een band in en rond Leuven en ze klonken zeer beloftevol woensdagavond bij de officiële releaseparty van hun tweede EP ‘Kopzorgen’. Zelf omschrijven ze hun muziek als een nieuwe aanstekelijke vorm van Nederlandstalige muziek die leeft tussen pop-rock en kleinkunst/cabaret. Meer kan ik daar eigenlijk niet aan toevoegen. Behalve dan dat ze goed zijn, steengoed.
© Seppe Duwé
CLUB KULTUUR 