De nieuwe van Alejandro González Iñárritu is in het land. Na zijn successen bij de Oscars in 2015 en 2016 voor Birdman en The Revenant is Iñárritu terug met Bardo: False Chronicle of a Handful of Truths.
Als er één woord is dat Bardo het best beschrijft is het wel absurdisme. De film begint met een koortsachtige sequens van een personage die als een astronaut door de woestijn springt. Na het minutenlange gehijg van het onbekende personage maken we kennis met het hoofdpersonage Silverio Gama (Daniel Giménez Cacho). Hij bevindt zich in een verloskamer met zijn vrouw Lucía (Griselda Siciliani). Zij is net bevallen van een gezond jongetje genaamd Mateo. De absurditeit komt enkele minuten later wanneer de dokter zijn oor naar het baby’tje richt en verkondigt dat hij graag terug in de baarmoeder wilt. Zo gezegd, zo gedaan. Mateo wordt terug in Lucía’s baarmoeder geplaatst.
Na deze bizarre beginscènes gaat het bij Bardo van kwaad naar erger. De film is een amalgaan van realisme en absurdisme; elke scène toont ons meer en meer wie Silverio is en waarover het verhaal eigenlijk gaat. Af en toe lijkt alles samen te komen, waardoor je het gevoel krijgt dat je grip krijgt op het verhaal. Maar dat gevoel verdwijnt wanneer er uiteindelijk weer een surrealistisch element wordt ingebracht.
Doorheen de film leert de kijker Silverio beter en beter kennen. Silverio is een Mexicaanse documentairemaker die samen met zijn vrouw, zoon en dochter al een tijdje in Los Angeles woont. In aanloop van een Amerikaanse prijs voor journalistiek die hij zal ontvangen gaat Silverio door een soort existentiële crisis. Doorheen de ongewone scènes schetst de kijker een beeld van Silverio’s onzekerheden, realisaties en zelfreflecties over zijn leven.
Doorheen de (veel te) lange speeltijd wordt het soms moeilijk te begrijpen over wat Bardo nu feitelijk gaat. De thema’s van immigratie, zelfvervreemding, zelfreflectie en familie schijnen op sommige momenten duidelijk door, maar het wordt een hele opdracht om te verstaan waar dit alles nu eigenlijk heengaat.
Bardo is duidelijk een passieproject van Iñárritu. Het is moeilijk om geen parallel te trekken tussen de getormenteerde filmmaker Silverio en Iñárritu zelf. Dit was waarschijnlijk heel intentioneel. Desalniettemin voelde het een tikkeltje pretentieus, zelfs als is het duidelijk de bedoeling geweest.
Gelukkig komt de absurde aaneenschakeling van scènes dat Bardo is op het einde samen. Het wordt duidelijk hoe symbolisch alle scènes zijn geweest en waarom deze gebruikt werden. Desondanks de lange speeltijd heb je op het einde wel het gevoel alsof er een doel was om naartoe te werken. Of dat het waard was, dat laat ik aan volgende de kijkers over.
Bardo: False Chronicle of Handful of Truths is nog steeds te zien bij Cinema ZED Vesalius. Studenten met een KU Leuven cultuurkaart krijgen korting.
CLUB KULTUUR 