Als je het aan meneer Nadar zou vragen, zijn grenzen er om te doorbreken. Hoewel deze man ironisch genoeg de beruchte Nadarhekken of dranghekken aan hun naam hielp, was hij zijn hele leven op zoek naar manieren om de grenzen te verleggen, doorbreken of vervagen. In die zin heeft het Nadar ensemble, dat in 2015 nog de cultuurprijs van KU Leuven won, dan ook zijn naam geadopteerd. Het ensemble werd in 2006 opgericht om hedendaagse muziek uit te voeren, en dat is ook wat zij doen in Doppelgänger.
Auteur: rinkerens
Murder ballad: liefde gaat steeds fout in het refrein.
Van New York tot Brussel gaat liefde steeds fout in het refrein, en iedereen kan de dader zijn: Dat is het uitgangspunt van de rockmusical ‘Murder Ballad’, de nieuwe productie van ProMITHEus, het gezelschap dat vorig jaar zijn debuut maakte met de musical ‘Thrill me’. De tekst van Julia Jordan en songs van Juliana Nash worden voor deze voorstelling in het Nederlands vertaald door regisseur Kristel Lamerichs en Pieter-Jan Martens.
We bevinden ons in een ietwat gure club in het midden van de stad. Sara en Tom zijn smoorverliefd, maar blijken toch niet gemaakt voor elkaar. Hij wordt eigenaar van de club en zij komt Michael tegen, doctor in de poëzie. Hij vindt een leuke flirt in een zangeres en barmeisje, zij trouwt en krijgt een dochter. Maar de verveling slaat toe en Sara gaat Tom weer opzoeken, het begin van een vierhoeksverhouding die zich vroeg of laat wel moet wreken.
Wanneer het publiek de zaal betreedt, is het nachtleven al op gang: vier personages dansen er lustig op los rond een toog vol flessen drank, vier anderen kijken vanop hun barkruk aan de zijkant toe. De vijfkoppige band speelt, toepasselijk, een drinklied. De lichten doven en een dame in een net iets te diep uitgesneden rode jurk en een An-Lemmensachtig kapsel zet de eerste noot in.
(c) Musicalvibes Lees verder
Ode aan de liefde voor en door literatuur.
De maand van Valentijn, de dag van de geliefden: een beter moment lijkt er niet te zijn om een ode te brengen aan de liefde. Dat is dan ook wat Behoud de Begeerte wil doen met Saint Amour, een literaire avond over alle aspecten van de liede. Want liefde doet iets met een mens: ze maakt blind, doet zingen, zorgt voor een lach, maar ook voor een traan. Al die verschillende aspecten wil Saint Amour belichten vanuit een selectie van negen auteurs, bijgestaan door een handjevol muzikanten.
Op het podium staan de muzikanten al opgesteld: een pianist en een gitarist begeleiden zangeres Charlotte Neysens. Verder is het podium leeg, op een lessenaar na. De avond begint met een ingetogen, ietwat ijle versie van ‘my Valentine’ van Paul McCartney. Vooral in de hoogte klinkt er meer lucht dan klank, en het hele nummer blijft wat vlak. Jammer, want hiermee wordt wel de toon van de avond gezet.
De acts volgen elkaar in hoog tempo op, steeds aan elkaar gepraat door spreekstalmeester Sven Speybrouck, die moet optreden als vlotte presentator. Jammer genoeg doet hij dat soms wat te vlot, waardoor hij overkomt als het allemansvriendje dat er zeker van wil zijn dat iedereen goed gelachen heeft. Zijn grappen soms enigszins misplaatst en hij doet geregeld afbreuk aan de vaak heel intieme acts in plaats van deze te ondersteunen met zijn aankondigingen.
Ook het muzikale intermezzo van Los Speedy Bobs, een muzikaal trio dat een ode wil brengen aan Bobbejaan Schoepen, kan me maar weinig bekoren. Ze kondigen zichzelf aan als ‘het beetje braderij in de cultuurcentra’ en dat is ook het gevoel dat ze teweeg brengen met hun covers van Nederlandstalige klassiekers, inclusief reclameblok in het midden. Wanneer ze spelen op een braderij, is dit trio waarschijnlijk het hoogtepunt van de avond, maar binnen deze literaire setting vielen ze wat uit de toon.
De Nederlandse Stella Bergman pakt je met haar jazzy altstem wel helemaal in. Ook als auteur weet ze haar entree te maken: ingepakt in een bontjas vertelt ze meteen bij dat het eigenlijk veel te warm is voor bontjassen. Haar voordracht, een rondje afgeven op mannen, vrouwen, kinderen, beesten, dingen en een jij-figuur, heeft heel wat herkenbare elementen en werkt behoorlijk op de lachspieren.
Ook een stemloze Pedro Elias maakt een lach los met zijn ontroerende verhalen over wandelingen met zijn hond Pablo. De verhalen over een ietwat sociaal incapabele hoofdfiguur met hond zijn zonder twijfel leuk, maar ze verbergen ook allemaal een schrijnend of ontroerend element. Bovendien brengt Elias ze zo ontwapenend dat je niet anders kan dan gecharmeerd zijn. Ook wanneer Roy Aernouts overneemt voor het laatste verhaal omdat de stem van Elias het toch definitief blijkt te begeven, blijft het publiek gecharmeerd en geamuseerd. Dit is enkel mogelijk doordat de teksten van Elias inherent ontwapenend zijn, al droeg de getergd heen en weer wandelende auteur hier zeker ook aan bij.
Dat ook poëzie luchtig kan zijn, bewijst excentrieke ‘performing poet’ Andy Fierens in zijn voordracht met een verrassende insteek. Hij weet zijn publiek ook tussen de gedichten in te bespelen, maar vooral zijn gedicht over wat er precies gebeurt bij mama’s en papa’s die overspel plegen, weet precies op de juiste manier fout en grappig tegelijk te zijn.
Maar net als in de liefde is het ook bij Saint Amour niet enkel lachen geblazen. Maarten Inghels brengt liefdeshymnen die eigenlijk niet voor de oren van het publiek bedoeld waren, sensatie van het moment Lize Spit beklijft door op haar eigen onschuldige manier te vertellen over uit de hand lopende tienerspelletjes in de vacuümschuur en wanneer Aleksandr Skorobogatov in het Russisch begint voor te lezen, gebeurt er iets magisch: hoewel je aanvankelijk niet goed weet welk stuk vertaling bij welke klank hoort, begin je plots te begrijpen wat de man zegt en vallen vreemde taal en vertaling samen. Het is bijna jammer dat hij na een tijdje overschakelt op het Nederlands, zo ontroerend is dit samengaan van talen in een stukje teder liefdesspel.
Deze en nog een aantal andere voordrachten wisselen elkaar in hoog tempo af, waardoor het geheel gevarieerd blijft. Hoewel Saint Amour net teveel probeert om het voor iedereen aantrekkelijk te maken door er braderijmuziek en een wat te vlotte presentator aan het geheel toe te voegen, slaagt het geheel er wel in om zjin doel te bereiken en brengt het een bonte mengeling van excentriekelingen en schijnbaar heel gewone mensen samen in een ode aan de liefde voor en door literatuur.
Wat? Saint Amour// Wie? Behoud de begeerte// Waar? Stadsschouwburg//Wanneer? 22 februari 2016// Meer info: Op de website van 30CC
(literatuur)TIP van de week: Saint Amour
Literatuurliefhebbers die vanavond nog niets gepland hebben, zakken best af naar de stadsschouwburg voor Saint Amour: een literair programma dat een ode brengt aan de liefde, want liefde doet iets met een mens. Deze editie bekijkt die liefde met een meewarige glimlach, en dat door de pen van verschillende auteurs. Toch moet je niet enkel literatuur verwachten: het geheel wordt opgevuld met muziek en enkele filmfragmenten.
Op het programma staan namen als Lize Spit, die nu in heel Vlaanderen furore maakt met haar debuutroman ‘het smelt’ en Marieke Rijneveld, die nu al omschreven wordt als ‘het talent van 2016’, maar ook Pedro Elias komt vertellen over zijn wandeltochten met zijn hond, maar zonder het meisje Nuria en Los Speedy Bobs brengen daartussen levensliederen zoals u ze nog nooit gehoord heeft.
Een ode aan de liefde vanuit liefde voor literatuur: dat wil je toch niet missen zeker?
Wat? Saint Amour// Wie? Behoud de begeerte// Waar? Stadsschouwburg// Wanneer? 22 februari 2016// Prijs? 21€, 18€, 14€ – maar 50 procent korting via last-minute deals
Meer info, tickets en het programma: Op de website van 30CC
Hoop, geloof en liefde: ‘ik laat het hoofd niet hangen.’
Het leven kan soms bikkelhard zijn, en laat dat nu net het thema van de voorstelling ‘Geloof, Hoop, en liefde’ van de hongaarse schrijver Ödön von Horváth. Het verhaal speelt zich af tijdens het interbellum, maar de Antwerpse gezelschappen de Roovers en FroeFroe maken er een eigentijdse voorstelling van, die ook vandaag de dag nog actueel kan zijn.
Op het podium een soort van houten catwalk, waar vijf lichtbakken laag boven hangen. Een voor een worden ze omhoog getrokken onder het toeziend oog van accordeoniste Anne Niepold. Elke lichtbak die de lucht in gaat, dimt – dit moet de eerste voorstelling zijn waarbij het podiumlicht uitgaat aan het begin van de voorstelling. Lang duurt dat niet, want algauw begint een lichtspel waarbij elke bak om beurten een rechthoekig vlak wit verlicht. Op de houten planken wandelen acteurs haastig heen en weer op het marsritme van de accordeon.
Een van hen is Elisabeth, een jonge vrouw die aan de grond geraakt is. Het leven zit haar tegen, maar ze laat het hoofd niet hangen. Ook niet als ze een geldboete krijgt omdat ze probeerde verkopen zonder de nodige vergunning. Ook niet als ze in de cel belandt omwille van vermeend bedrog. Zelfs niet als haar ‘strafblad’ haar de rest van haar leven achtervolgt, tot het absurde af.
Lees verder
(muziektheater)TIPS van de week
Ook op theatervlak is er in december nog heel wat te beleven deze week. Ik haal er twee voorstellingen uit die elk op hun eigen manier willen raken. Houd je zakdoek best bij de hand voor tranen van verdriet en van het lachen, want deze producties willen raken.
Hoop, geloof en liefde (Theater FroeFroe i.s.m. de Roovers) – di 8/12/2015 en woe 9/12/2015
Wie dacht dat figurentheater enkel voor kinderen is, heeft Froe Froe nog niet aan het werk gezien. Met hun poppen beogen zij figurentheater te brengen voor alle leeftijden, en daar slagen zij wonderwel in. Voor deze productie werken ze samen met het Antwerpse gezelschap De Roovers, en staan acteurs en poppen zij aan zij.
‘Hoop, geloof en liefde’ brengt het verhaal van Elisabeth tijdens het Interbellum, een periode van algemene wanhoop, depressies, suïcide en een uitgehold systeem van sociale zekerheid. Een periode van crisis, dus. Klinkt niet echt als een verhaal om vrolijk van te worden, dus, maar relevant lijkt het vandaag de dag des te meer.
Het wordt een ‘boosaardig sprookje’ op een tragikomische manier.
Voor wie? wie houdt van muziektheater, wie op zoek gaat naar verhalen die raken en blijven plakken, voor wie graag wil zien wat poppentheater meer kan zijn dan kindertheater.
Wat? Hoop, geloof en liefde (FroeFroe i.s.m. De Roovers)// Waar? OPEK // Wanneer? Di 8/12/2015 en woe 9/12/2015, telkens om 20.00u// Prijs? €10,00 voor studenten (€8,00 met cultuurkaart)
Tickets en info: OPEK
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=QvixhgrMjwk
Next to normal (Musicalcompagnie Mithe) – di 8/12/2015 t.e.m. zo 19/12/2015
Ook amateurgroepen kunnen kwaliteit brengen, en dat is iets waar de Leuvense musicalcompagnie Mithe voor tekent. Naast een aantal productiereeksen voor jongeren, brengen zij jaarlijks ook twee musicalproducties, zoals nu ‘Next to Normal’ van Tom Kitt en Brian Yorkey.
In de musical maak je kennis met Diana, een vrouw van eind 30 met een bipolaire stoornis, haar man Dan en hun twee kinderen. Ze lijken het gemaakt te hebben in het leven, maar onder de oppervlakte is niets meer wat het eerst leek. Zij worstelt met haar psychische problemen, hij probeert zich staande te houden als pater familias en ook de kinderen hebben het allesbehalve gemakkelijk.
Na Rode-neuzendag, de grootschalige actie om meer openheid te creëren over psychische problemen bij jongeren, is het thema van psychische problemen weer heel actueel. Deze musical sluit daar perfect bij aan en doorbreekt het clichébeeld van musical als ‘vrolijk, stereotiep massagebeuren’. Wat je er dan wel van moet verwachten? Een beklijvend verhaal en een rollercoaster van emoties.
Voor wie? Iedereen die houdt van musicals die meer zijn dan een uurtje plezier, wie op zoek is naar rakende verhalen, liefhebbers van muziektheater.
Wat? Next to Normal (Musicalcompagnie Mithe)//Waar? Reynaerttheater Malpertuus// Wanneer? 8/12/2015 t.e.m. 19/12/2015, telkens om 20.00u// Prijs? €17,00
Tickets en info: Mithe
Voorproefje: https://www.youtube.com/watch?v=EtLy74Z82io
‘Kom, we zijn weg’ en we zien wel waar we komen.
Heel graag verder willen, maar geen meter vooruit raken: iedereen maakt het wel eens mee.
Dat is ook het gevoel dat de personages beheerst in ‘door de muur’, de nieuwe voorstelling van het Gentse figurentheater Ultima Thule. In een regie van Wim De Wulf komen hun poppen tot leven in een onbestemd, leegbloedend kustdorp.
Een decor van stellingen en autobanden, blauw licht en rookflarden zorgen voor een onheilspellende sfeer. Dan het geluid van een auto die ergens tegen vliegt – een autocrash. Een band rolt over het podium, drie poppen liggen plots slap tegen het decor gesmakt.
Een van hen is een man die na een succesvolle, maar snel stukgelopen carrière terugkeert naar het dorp waar hij als kind al zijn vakanties doorbracht, omdat hij daar ontdekt heeft wat ‘schoonheid en tederheid’ zijn. De andere twee, een meisje dat school beu is en droomt van een carrière in de showbizz en een jongeman die na zijn studies landbouwingenieur gedesillusioneerd in de kroeg hangt, komen uit het dorp. Op het eerste zicht hebben de drie niks met elkaar te maken, maar algauw blijkt dat ze meer gemeen hebben dan de auto waar ze samen in zaten.
De gedesillusioneerde jeugd, een jong en naïef meisje dat de hoop representeert en de uitgebluste man: het klinkt wel wat cliché, maar Ultima Thule doet het werken door elk van de karakters boven zijn stereotype te laten uitstijgen. De meanderende structuur van de voorstelling zorgt ervoor dat je steeds dieper in het verleden van de personages kruipt, waardoor ook hun heden beter te begrijpen wordt. De hele voorstelling lijkt wel een puzzel waarvan steeds meer stukjes op zijn plaats vallen, en waarvan je na elk nieuw brokje verhaal al uitkijkt naar het volgende.
Het decor van autobanden herinnert de hele voorstelling aan het ongeval in het begin, maar wat met die autobanden gedaan wordt, is vindingrijk: niet enkel rotsen kunnen ermee gesimuleerd worden, maar ook een gokmachine (beschilderd met symbolen) of een discobal (beplakt met glitterende steentjes) worden met autobanden weergegeven.
De poppen bewegen zich in het decor als er geen acteurs aan te pas komen. Nu eens lijken de acteurs met hun poppen te versmelten dan weer zijn ze het hoofd dat bij een stoffen lijfje hoort. Hun gezichtsuitdrukkingen versterken de emoties van de poppen, en hun stem lijkt wel die van de pop te zijn. Ze staan werkelijk ten dienste van hun poppen, wat ervoor zorgt dat de poppen lijken te leven. Ik vergat de acteurs en leefde mee met de personages.
De acteerprestaties worden gedragen door de geluidsmix van Tom Wolf. Soms gaat het enkel om het geluid van een auto die tegen een muur knalt of een motor die wegschiet, de zee tegen de rotsen of het geluid van een druk café, op andere momenten is het geluid meer aanwezig met liederen. De soundscape zorgt voor net dat beetje extra, waardoor het dorpje aan de zeer oprijst uit de autobanden en het nog wat makkelijker wordt om je te laten meenemen door de personages.
De thematiek van een uitzichtloze samenleving die Ultima Thule met deze voorstelling brengt, is brandend actueel in een maatschappij waarin al jaren van een crisis gesproken wordt, maar het gezelschap slaagt erin om de uitzichtsloosheid, de miserie en het verval van een verlopen kustdorpje met een komische noot te brengen. Het hele leven komt in al zijn facetten voorbij, ik werd er helemaal stil van. ‘we zien wel waar we komen’, zeiden ze, maar ze eindigen weer vlakbij waar het in de eerste plaats begon.
‘Door de muur’ is niet meer te zien in Leuven, maar gaat wel nog op reis door Vlaanderen.
WAT? Door de muur (Ultima Thule)// Waar? Minnepoort (30CC)// Wanneer? 27 november 2015, 20.00u// Prijs? €12,00
Meer info: 30CC of Ultima Thule
Trailer:
Bonanza: een wereld in het klein
Bonanza, de kleinste stad van Colorado en de wereld in het klein – althans volgens de bewoners.
Met zijn zevenen zijn ze nog, verspreid over vijf huizen.
Ze worden naar de Stadsschouwburg gebracht met behulp van vijf beeldschermen onder een maquette van de stad. Elk van de schermen lijkt een van de huizen op de maquette te vertegenwoordigen. Elk huis vertegenwoordigt zijn bewoners.
(C) Geert de Vleesschauwer Lees verder
TIPS van de week
Ook deze week valt er weer heel wat te beleven in het Leuvense cultuurlandschap! Ik haal er alvast twee blikvangers uit die dinsdag- en woensdagavond zeker heel wat mensen zullen kunnen bekoren.
Bonanza (24/11)
Een verlaten mijnstad in Colorado die ooit 6000 toeschouwers telde, een stad die bruiste van het leven met saloons, prostituees en danstenten. Nu blijven er nog zeven inwoners over.
Met behulp van een maquette, vijf grote beeldschermen en een soundrack wordt deze stad tot leven gebracht op het podium van de stadsschouwburg. Het is niet wat je verwacht bij theater, maar het is ook geen film. Het is iets tussen de twee in dat niet anders kan dan aandacht trekken.
Geïnteresseerd? Zak dan dinsdag 24 november om 20.00 uur af naar de stadsschouwburg van Leuven en maak deze totaalervaring zelf mee. De voorstelling is uitverkocht, maar met een beetje geluk kan je nog een ticket bemachtigen via de last-minute deals van 30CC. Wel niet te lang treuzelen, want voor je het weet, moet je ‘Bonanza’ missen…
WAT? Bonanza// Waar? Stadsschouwburg// Wanneer? Dinsdag 24/11/2015, 20.00u // Prijs? €14,50 met cultuurkaart (-50% via Last Minute Deals)
Meer info en tickets: 30CC & Last minute deals
Stadswacht (25/11)
(Relatief) onbekend hoeft niet altijd onbemind te betekenen en dat geldt ook voor de Stadswacht, een Leuvense band die je misschien al kent van de interfacultaire RockRally. Ze brengen muziek in het Nederlands, met een leuke kwinkslag en situaties die zeker voor studenten heel herkenbaar zijn.
Deze woensdag 25 november stelt deze band zijn eerste EP, ‘postzegels uit Moskou’, voor, en dat doen ze natuurlijk ook met een optreden! Zin om dit nieuwe talent aan het werk te horen en je een avond goed te amuseren? Zak dan zeker af naar het Jeugdcentrum van Leuven en geniet van een avond Nederlandstalige heerlijkheid.
WAT? Voorstelling EP ‘Postzegels uit Moskou (Stadswacht) // Waar? Jeugdcentrum Leuven, vleugel F (Brusselsestraat 61a) // Wanneer? Woensdag 25/11/2015, 21.00u // Prijs? GRATIS!
Meer info: op het facebook-evenement
Voorproefje: op youtube
Reizen op muziek
De reisconcerten van het Universitair Symfonisch Ensemble, kortweg het USO, zijn een jaarlijke traditie waarbij het orkest ook Leuven laat meegenieten van hun orkestreis begin november.
Het welkomstwoordje staat dan ook niet alleen in het teken van het eerste werk, maar wordt aangevuld met wat reisanekdotes. Die zijn voor het orkest wellicht grappiger dan voor het merendeel van het publiek, maar ze schetsen wel de sfeer van een hechte vriendengroep.
Gelukkig is het daarna tijd voor een streepje muziek.
De hoorns zetten welluidend in met de openingstonen van Humperdincks ouverture uit de opera ‘Hänsel und Gretel’, gebaseerd op het gelijknamige sprookje van de gebroeders Grimm. Het nummer blijkt alvast een goede opener, want ik word er meteen helemaal vrolijk van. Wie zijn ogen sluit, kan zich gemakkelijk het hele sprookje voorstellen in deze melodie. Soms vrolijk, dan weer spannend met snelle loopjes bij de strijkers, voert dit werk je mee doorheen het verhaal van Hans en Grietje.
Het tweede werk, postero die van Sharafyan, is van een hele andere aard. Het is tevens het enige werk van de avond van een componist die nog leeft. Vertaald uit het latijn betekent de titel ‘de volgende dag’, en dat is precies de sfeer die deze muziek wil oproepen: die van een nieuwe dag.
De haartjes op mijn armen gaan rechtovereind staan en de rillingen lopen me over de rug zodra de eerste tonen weerklinken. Soms onheilspellend, dan weer vreemd verfrissend weet dit werk exact de sfeer op te roepen die het wil oproepen. De cellosolo, schitterend vertolkt door de Armeen Hayk Sukiasyan, maakte het helemaal af.
Als derde werk staat het celloconcerto van Saint-Saëns op het programma. Weer een compleet ander werk, al heeft het de prominente rol voor cello gemeen met het vorige. Het is een concerto dat door velen gezien wordt als een van de mooiste celloconcerto’s in de geschiedenis, en na deze uitvoering kan ik begrijpen waarom: muziek die meestal heel intens is, maar soms net weemoedig, om dan weer te sprankelen – Je wordt helemaal in vervoering gebracht.
Ik heb hem al een keer vermeld, maar hij verdient ook bij dit werk een vermelding: cellist Hayk Sukiasyan. Deze man vertel een verhaal met zijn instrument, en op prachtige wijze gedragen door het USO slaagt hij erin de gevoelige snaar te raken. Minder van belang bij een concert, maar een leuke extra voor wie graag met open ogen naar muziek luistert: de mimiek van deze cellist is goud waard.
Na een pauze van bijna een halfuur – wel lang, dacht ik, maar ik begreep waarom toen het volgende werk aangekondigd werd – volgt de zesde en laatste symfonie van Tsaikovski, pathétique, een werk waarin sommigen achteraf gezien een voorbode van de dood van de componist zagen.
Deze vijftig minuten durende compositie doorwerkt alle mogelijke gevoelens. Soms groots muzikaal geweld, dan weer intieme passages die je als luisteraar bijna in trance brengen om vervolgens opgeschrikt te worden door een nieuwe meer uitbundige passage. Het derde deel trekt alle registers open en lijkt de climax van het werk te zijn, maar wordt nog gevolgd door een veel intiemer vierde en laatste deel. Wanneer de laatste tonen zacht wegsterven, is het muisstil in de grote Pieter De Somer Aula. Een welverdiend en luid applaus barst los wanneer de dirigent zijn handen laat zakken.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, speelt het USO ook nog een ludiek bisnummer, waar zelfs wat mee te winnen valt. Hoe die vork juist aan de steel zit, ga ik nog niet verklappen – ga daarvoor zeker zelf luisteren. En als je nog niet helemaal overtuigd bent, ben je misschien wel te overtuigen door de Leffe-receptie achteraf?
WAT? Reisconcerten van het Universitair Symfonisch Ensemble // WANNEER? vrij 14/11 om 20u // WAAR? Pieter de Somer Aula // PRIJS? €5,00 voor studenten (€4,00 met cultuurkaart)
Tickets en info: http://www.usoleuven.be
CLUB KULTUUR 