We moeten Leuven terug hip maken. Hipperdehip. Hipper dan een in vintage-lompen gehulde Bent Van Looy die zijn veganistische maaltijd instagramt en de wereld in Twittert. En hoe doen we dat? Twee vuistregels: in navolging van Brussel, le BXL, praten we nu enkel en alleen nog over Leuven als LVN. Prent het in uw hoofd: Lang leve LVN! LVN dus. Ten tweede: we blazen nieuw leven in het saaie brave LVN. Hoppa, het stof eraf! Hoe doen we dat? Door met verdomd goede ideeën op de proppen te komen. Ideeën waarvoor we maar al te graag wegblijven uit de same-old same-old fakbars (een Oktoberfest-themafeestje met halveliters aan een euro zoals elk jaar? Fascinating).
Enter Flash Forward. Ik ben al lang niet meer zo enthousiast over iets in Leuven geweest als over dit fantastische initiatief van Marijn Lems, theaterprogrammator van het STUK. Enthousiaster dan een pasgeboren poesje dat de plastieken zak ontdekt. Enthousiaster dan een beginnende Ketnet-presentator die zichzelf nog moet bewijzen op het grote scherm. Soit, we begrijpen elkaar. Flash Forward is een van dé fijnste dingen die ik al in het STUK heb meegemaakt. Het concept is eenvoudig: er worden een aantal stukken van jonge theatermakers gepresenteerd, en als het laatste applaus uitsterft worden regisseur en acteurs er op de scene bijgeroepen voor gesprek over het wáárom van de voorstelling. Je krijgt inzicht in een totstandkomen van een voorstelling, en alle vragen waar je tijdens de voorstelling nog mee zat kan je kwijt. Dit is iets wat ik vaak mis als ik een voorstelling ben gaan kijken, het stapje vérder. Het concept is heel goed, de uitwerking kan nog iets beter. Van mij mag het gesprek op het einde best wat langer duren, zeker met een overwegend Vlaams publiek dat altijd wat traag op gang komt bij het publiek spreken (opvallend veel Nederlanders die wél iets durven vragen!).
Over de twee voorstellingen was ik best te spreken, vooral “A Thing of Beauty” van Oystein Johansen liet een diepe indruk na. Hoofdrolspeler Marius Mensink is géniaal in zijn rol van eenzame freak, er gaat een obsessieve dreiging van hem uit terwijl hij gedetailleerd zijn huis en jeugd beschrijft tot de ijskoude rillingingen over je rug glijden. De continue interactie met het publiek máákt de voorstelling, van het Dexter-achtige houten schuifdoosje waarin Marius polaroidfoto’s van meisjes in het publiek bewaart tot de ijzingwekkende reactie wanneer plots onbedoeld een GSM afgaat in het publiek. Het nerveuze gekraak op de stoelen in de zaal vormt de soundtrack waartegen het verhaal zich afspeelt en weerspiegelt ook goed de spanningsboog in het beklijvende verhaal van de seriemoordenaar. Hét moment dat je weet dat je helemaal meebent: mijn pen valt van mijn schoot op de grond, doorbreekt de stilte en mijn hart staat stil. Oystein Johansen, een man om in het oog te houden.
De Bloem van de Natie presenteert de jaarcijfers liet dan weer een heel wat minder diepe indruk na. Pas op, het was hi-la-risch: de voorstelling vliegt voorbij en het is heerlijk kijken naar deze voorstelling waar het spelgenot van afdruipt. Alleen: het is niet het soort stroperig spelgenot dat blijft plakken. Het geheel focust zich iets te veel op slapstick naar mijn zin, en het verhaal van het failliet van een bedrijf dat het geheel kadert tegen de financiële crisis lijkt slechts een doorzichtige kapstok waar mop na mop aan opgehangen wordt. Grote denkers en zware thema’s worden aangesneden: van het objectivisme van Ayn Rand (Atlas Shrugged) tot “God is Dood” maar er wordt niets mee gedaan. Hoewel het hele gesprek aan het begin veelbelovend is wordt er verder amper nog op ingegaan. De lang aangekondigde Timon van Athene gereduceerd tot een met modder ingesmeerde koppensneller die even de kamer binnenstapt maar niets aan het geheel toevoegt: ik had meer verwacht. Dat kan ook liggen aan mijn verwachtingen toen ik over de voorstelling en zijn thema’s las. Dat kan. Ik heb goed gelachen, maar niet meer dan dat.
Rest mij nog op te merken dat mijn bezoek aan Flash Forward nog verder valt te kaderen in het programma van de Taste Club. Nog zo’n goed initiatief van het STUK in LVN. Reeds voor het derde jaar op rij kan je je inschrijven voor een exclusieve blik achter de schermen bij het kunstencentrum. (1) Je krijgt gratis toegang tot Flash Forward (2) je krijgt extra kortingen bovenop die van je cultuurkaart voor een aantal voorstellingen (3) je krijgt bij die voorstellingen toegang tot een nagesprek (4) je ontvangt uitnodigingen voor try-outs van huisproducties van het STUK (5) je krijgt de kans te figureren in producties van het STUK. Er zijn nog enkele plaatsjes vrij, en inschrijven kan door een e-mail te sturen naar marijn.lems@stuk.be. “Maar Ben, ik wil al die geweldige voordelen helemaal niet! Ik wil gewoon een avondje ontsnappen aan de saaie fakbars!” Geen zorgen: er wordt dit jaar nog twee keer ge-Flash Forward in LVN, op 26 november en op 11 maart. Wees er op tijd bij. Zegt dat ik het u gezegd heb. Mis dit niet.
CLUB KULTUUR 