Gniffelen in het donker

Vergeet het alomtegenwoordige cliché om in recensies Twilight en consoorten onderuit te halen. Dat ga ik niet doen en dat doet What We Do in the Shadows ook niet. Integendeel, door allerhande vampier-gerelateerde clichés zoveel mogelijk uit te buiten, is deze mockumentary zowel een ode aan het daglicht-vrezende schepsel, als aan de talloze films hierover. Makers Jemaine Clement en Taika Waititi baseerden zich voor deze film op een eerder gemaakte en gelijknamige kortfilm.

Naar aanleiding van het jaarlijkse heidense cultevent The Unholy Masquerade, besliste een cameraploeg een groepje opgefokte vampiers te volgen. Viago, Vladislav, Deacon en Petyr, wonen samen in een buitenwijk van de Nieuw-Zeelandse hoofdstad Wellington. De 317-jarige Viago (Waititi), is een Anne Rice-geïnspireerde dandy die de orde in de flat en onder zijn huisgenoten probeert te bewaren. Vladislav (Clement), 862 jaar oud, is dan weer die verdorven vriend die vastgeroest zit in zijn oude middeleeuwse gewoonten en niet schuw is voor een orgie of twee. Daarnaast is er ook Deacon (Jonathan Brugh), een 183-jarige bad boy die bij momenten doet denken aan een bloeddorstige Robert Downey Jr. Ten slotte is er ook nog Petyr (Ben Fransham), 8000 jaar oud, en de meest barbaarse, maar ook de meest enigmatische vampier van de bende. Samen kibbelen ze over huishoudelijke taken en proberen ze op hun eigen stuntelige manier op te gaan in de massa. Dit lukt totdat Jackie (Jackie Van Beek), Deacons dienster, uit frustratie haar ex-vriend Nick (Cori-Gonzalez Macuer) meelokt naar de woning van de vier bloedzuigers. Vanaf dat moment komt er verandering in het makke leventje van de vampiers.

What We Do in the Shadows ging in première op het Sundance Film Festival en wist meteen te verrassen. De droge kiwihumor die stoelt op woordspelingen, schertsende allusies en de nodige tongue-in-cheek situaties, scoort, en het mockumentary-concept was een uitstekende keuze om deze grollen te kaderen. Ook de zelfbewuste, bij momenten bezwerende soundtrack, is een strakke additie. Mijn favoriete momenten in de film zijn de introducties van de vampiers met behulp van allerlei duistere platitudes (lees: schilderijen en etsen) en de confrontatie met de weerwolven (“werewolves, not swearwolves”) tijdens een uitgaanspartijtje. Het minder goede nieuws is dat ik geen enkele keer echt heb gelachen. Toegegeven, humor-gewijs ben ik een van de moeilijkst te plezieren mensen. Een aantal keer breed glimlachen en herkenbaar knikken zat er wel in, maar meer dan dat ook niet. De film bijt zich soms te veel vast in flauw uitvallende moppen en zou beter werken in sketchvorm of zelfs sitcom-formaat. A show about bloody nothing. Conceptueel gezien was de film amusant vertier, maar het geheel werkt niet op tot de som van de verschillende delen.

Hoe dan ook is What We Do in the Shadows een film die bij alle gelegenheden en in elk gezelschap past. Enkel de grootste brompot zal met een lang gezicht de zaal uitwandelen. Sleur dus je vrienden, je lief of zelfs je moeder op 20, 22, 23 of 24 februari mee naar het mekka voor de betere film, Cinema ZED, en laat je (glim)lachspieren het werk doen. Tip: blijf zitten tot na de aftiteling!