Een strijkorkest in Het Depot, dat komt je niet iedere week tegen. Strings in de house met het Ataneres ensemble was echter allesbehalve een klassiek vioolconcert. Afgelopen dinsdag zorgde UUR KULTUUR voor een ontmoeting tussen de klassieke wereld en die van de housemuziek; twee genres die mijlenver uiteen lijken te liggen, maar verrassend goed combineren.
Met maar liefst vijftien violisten, twee cellisten en een contrabasist palmt het Ataneres ensemble, onder leiding van Wim Spaepen, het podium in. Zij zijn echter niet alleen. Deze productie was niet mogelijk geweest zonder ‘laptopist’ Jimmy Quintens van ¡MODULAR¡ en pianist Frederik Martens, die zoals dirigenten een centrale plaats tussen de strijkers innemen. Met deze samenwerking gaan de muzikanten de uitdaging aan om twee heel verschillende muziekgenres te verenigen tot een harmonieus geheel. Ze improviseren op bestaande nummers van componisten, zoals Olafur Arnalds, Arvo Pärt en Philip Glass, maar ook van techno- en houseartiesten Plastikman of DJ Food. Dat zorgt voor een uiteenlopende show, waarin soms de beats overheersen, dan weer de violen de overhand nemen, en die vooral meevoert wanneer er een perfecte balans tussen de twee ontstaat.
De zoektocht naar de raakvlakken tussen strings en house levert filmische, minimalistische muziek op. In ‘Requiem For A Dream’ van Clint Mansell uit zich dat in een dreigende sfeer waarbij de snelle vioolklanken de spanning verhogen. Daarop voortbordurend zorgt ‘Fratres’ van Arvo Pärt voor een goede afwisseling tussen snelle, opzwepende vioolmuziek en de kracht van zware beats en akkoorden. ‘Breathe this air’ van Jon Hopkins begint vervolgens heel licht en sober. In dit nummer krijgen de strijkers een lange solo, die ondersteund wordt door een lage basklank. Dan komt de synthesizer erbij en ontstaat er een samenwerking tussen de beats, strijkers en synthesizertoetsen; drie verschillende klankkleuren die een minimalistische, maar tegelijkertijd zeer krachtige soundscape neerzetten en je in trance brengen.
Strings in the house brengt ook meer uptempo nummers voor de aanwezige house- en technofans. De ritmische beats van ‘Go’van Moby maken de schouders en heupen los. Dat is ook het geval voor de muziek die ontstaat uit een combinatie van de nummers ‘Darkness’ van Craig, Tristano, Roth en ‘Spastik’ en ‘Pannikattack’ van Plastikman. Daarin werken de zware dreunende beats en de lichte pizzicatospel van de violen goed samen. De akoestische en elektronische korte, ritmische klanken versterken elkaar en geven elkaar diepgang. Ook in ‘Girl/Boy Song’ van Alex Twin kan DJ Jimmy Quintens zich uitleven. Zijn plezier, samen met dat van de strijkers die lichtjes mee wiegen, geeft zin om te dansen en zo slaagt hij erin house- en techno-onbekenden, zoals mezelf, zijn wereld binnen te trekken. Dit veelzijdige en onvoorspelbare nummer van Twin kan symbool staan voor het hele concert: soms luid en snel, dan weer met een reeks beats die afgevuurd worden, waarna melodieuze synthesizerklanken als belletjes voor lichtheid zorgen.
In het laatste nummer, ‘American Beauty’ van Thomas Newman, begint de synthesizer zijn verhaal te vertellen, gedragen door de lange vioolklanken op de achtergrond. Geleidelijk aan worden de strijkers luider, komen er beats bij en vormen de verschillende stijlen een geheel. De muzikanten slagen in hun opzet: ze slaan een brug tussen klassieke en elektronische muziek, en brengen een veelzijdigheid aan muziekstijlen, van dromerige filmmuziek tot de snelle beats van een dj-set. Soms is de brug nog wat instabiel en blijven de twee stijlen naast elkaar staan, maar dat vergeet je al snel op die paar momenten dat de oversteek wel gemaakt wordt en de verschillende instrumenten, in hun eigenheid, helemaal blenden.
UURKULTUUR: Strings in the house – Ataneres ensemble met Jimmy Quintens en Frederik Martens – Het Depot – 03.03.2020 – Gratis voor cultuurkaarthouders
CLUB KULTUUR 